London Symphony Orchestra
London Symphony Orchestra (LSO) vert rekna blant dei leiande symfoniorkestera i verda.
Historie
[endre | endre wikiteksten]LSO vart grunnlagt i 1904 som det første sjølvstendige orkesteret i England. Den første sjefsdirigenten i orkesteret var Hans Richter. Den første konserten vart halde 9. juni 1904 med Richter som leiar. Heilt frå byrjinga av samarbeidde LSO tett med engelske komponistar som sir Edward Elgar og Ralph Vaughan Williams.
Ein konsert LSO heldt i Paris i 1906 var den første gjesteopptreden eit britisk orkester heldt i utlandet. Ytterlegare reiser førte LSO til Amerika (1912), Israel (1960) og Japan (1963). I 1973 heldt dei ein vellukka debutframferd under Festspela i Salzburg. Etter det har orkestret regelmessig turnert over heile verda, blant anna med årlege konsertar i Lincoln Center i New York City.
Då det nye Barbican Centre vart ferdigstilt i 1982, vart dette den faste tilhaldsstaden til LSO og konsertlokale for dei viktigaste konsertane deira. I 2003 vart St. Luke's opna med ekstra kontorplass og prøvelokale, og er sentrum for LSO Discovery-programmet som siktar seg inn på å gje born og ungdom kjennskapar til kunstmusikk.
Utanfor konsertsalane
[endre | endre wikiteksten]Allereie frå grunnlegginga har LSO vore eit profilert orkester for filmmusikk. Dei første melodiane som vart kjende var frå Dangerous Moonlight (1941) og Love Story (1944), seinare følgde blant anna Star Wars, Braveheart , Supermann, Prosjekt brainstorm, Krull, Return to Oz, Honey, I Shrunk the Kids, Kven lurte Roger Rabbit? og Harry Pottar-filmane. Heller ikkje popmusikk har orkestret halde seg for gode til å arbeide med, til dømes medverka dei på opptaka til Beatles-albumet Sgt. Peppar's Lonely Hearts Club Band eller songen «So lang ein Träume noch leben kann» med bandet Münchener Freiheit. Dei har òg spelt inn musikalar, til dømes Chess i 1984.
London Symphony Orchestra er òg kjent for mange arrangement av verdskjende pop- og rockelåter som vart utgjeve under nemninga «Rock Classic», og orkestret blir rekna som ein av grunnleggjarane til denne sjangeren.
I år 2000 stifta LSO CD-etiketten LSO Live som blant anna har utgjeve Grammy-premierte opptak av Berlioz’ Least Troyens.
Orkestret vart i 1966 supplert med London Symphony Chorus med over 200 songarar.
Sjefsdirigentar
[endre | endre wikiteksten]- 1904-1911 Hans Richter
- 1911-1912 Edward Elgar
- 1912-1914 Arthur Nikisch
- 1915-1917 Thomas Beecham
- 1919-1922 Albert Coates
- 1930-1931 Willem Mengelberg
- 1932-1935 Hamilton Harty
- 1951-1954 Josef Krips
- 1960-1964 Pierre Monteux
- 1965-1968 István Kertész
- 1968-1979 André Previn
- 1979-1988 Claudio Abbado
- 1988-1995 Michael Tilson Thomas
- 1995-2007 Sir Colin Davis
- 2007-2008 Valery Gergiev
- Fra 2008- Esa-Pekka Salonen
Mellom 1922 og 1930 hadde ikkje LSO sjefsdirigent.[1]
Andre Londonorkester
[endre | endre wikiteksten]- London Philharmonic Orchestra
- Royal Philharmonic Orchestra
- London Sinfonietta
- English Chamber Orchestra
- Philharmonia Orchestra
- BBC Symphony Orchestra
- Academy of St Martin in the Fields
Kjelder
[endre | endre wikiteksten]- Denne artikkelen bygger på «London Symphony Orchestra» frå Wikipedia på bokmål, den 25. oktober 2012.
- Wikipedia på bokmål oppgav desse kjeldene:
- ↑ «LSO past Principal Conductors and Title Holders» (PDF). London Symphony Orchestra. Henta 25. oktober 2012.