ਕਲੀਨਥ ਬਰੁਕਸ
ਕਲੀਨਥ ਬਰੁਕਸ (/ˈkliːænθ brʊks/ KLEE-anth BRUUKS;[1] 16 ਅਕਤੂਬਰ 1906 –10 ਮਈ 1994)ਇਕ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਹਿਤਕ ਆਲੋਚਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਮੱਧ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਉੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਲਿਆਂਦੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਪਰਿਵਰਤਨਾਂ ਕਰ ਕੇ ਹੈ।
ਬਰੂਕਸ ਅਤੇ ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ
[ਸੋਧੋ]ਬਰੂਕਸ ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ ਦੀ ਕੇਂਦਰੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਲਹਿਰ ਜਿਸ ਨੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਜਾਂ ਜੀਵਨੀ ਸੰਬੰਧੀ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੰਰਚਨਾਤਮਕ ਅਤੇ ਪਾਠ-ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਰੂਕਸ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਦ ਵੇਲ ਰੌਟ ਅਰਨ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਜਾਂਚ ਕਰਕੇ" (ਲੀਚ 2001 ਵਿੱਚ qtd.), ਇੱਕ ਆਲੋਚਕ ਪਾਠ ਦੀ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਵਿਆਖਿਆ ਅਤੇ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਲਈ, ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ ਦਾ ਮੂਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਾਹਿਤਕ ਅਧਿਐਨ "ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ" (ਲੀਚ 2001 ਵਿੱਚ qtd.)। "ਦਿ ਫਾਰਮਾਲਿਸਟ ਕ੍ਰਿਟਿਕਸ" ਵਿੱਚ, ਬਰੂਕਸ "ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਕੁਝ ਲੇਖ" ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ (ਲੀਚ 2001 ਵਿੱਚ qtd.) ਜਿਸਦੀ ਉਹ ਗਾਹਕੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਲੇਖ ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਦਿੰਦੇ ਹਨ:
ਇਹ ਕਿ ਆਲੋਚਨਾ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਰੋਕਾਰ ਏਕਤਾ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਾਲ ਹੈ - ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਾਹਿਤਕ ਰਚਨਾ ਬਣਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਸਮੁੱਚੀ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵੱਖ ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਹੈ।
ਕਿ ਇੱਕ ਸਫਲ ਕੰਮ ਵਿੱਚ, ਫਾਰਮੈਟ ਅਤੇ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ।
ਉਹ ਰੂਪ ਅਰਥ ਹੈ।
ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਅਲੰਕਾਰਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਕਿ ਜਨਰਲ ਅਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਲ ਨੂੰ ਐਬਸਟਰੈਕਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਠੋਸ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਧਰਮ ਲਈ ਸਰ੍ਰੋਗੇਟ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਇਹ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਐਲਨ ਟੈਟ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨੈਤਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ" ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਵਸਤੂ ਹਨ, ਪਰ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਨੈਤਿਕਤਾ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕਿ ਆਲੋਚਨਾ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਸਾਹਿਤਕ ਆਲੋਚਨਾ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਉਹ ਆਲੋਚਨਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਢੰਗ ਨਹੀਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ (ਲੀਚ 2001 ਵਿੱਚ
ਨਵੀਂ ਆਲੋਚਨਾ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਦੇ "ਤਕਨੀਕੀ ਤੱਤ, ਪਾਠ ਦੇ ਪੈਟਰਨ, ਅਤੇ ਅਸੰਗਤਤਾਵਾਂ" (ਲੀਚ 2001) ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਵਿਗਿਆਨਕ ਕਠੋਰਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਨਾਲ ਜਾਂਚ ਕਰਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। I. A. ਰਿਚਰਡਸ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਆਲੋਚਨਾ ਅਤੇ ਵਿਹਾਰਕ ਆਲੋਚਨਾ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਤੋਂ, ਬਰੂਕਸ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਦਿਸ਼ਾ-ਨਿਰਦੇਸ਼ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ (ਲੀਚ 2001)। ਬਰੂਕਸ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਅਲੰਕਾਰਵਾਦੀ ਸਿਧਾਂਤਾਂ, ਕਵਿਤਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਆਲੋਚਕਾਂ ਦੇ ਆਮ ਅਭਿਆਸ (ਇਤਿਹਾਸਕ ਜਾਂ ਜੀਵਨੀ ਸੰਬੰਧੀ ਸੰਦਰਭਾਂ) ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਵਜੋਂ ਇਹ ਦਿਸ਼ਾ-ਨਿਰਦੇਸ਼ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ, ਅਤੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਅਤੇ ਵਾਰਨ ਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ (ਲੀਚ 2001) .
ਬਰੂਕਸ ਅਤੇ ਵਾਰਨ ਪਾਠ ਪੁਸਤਕਾਂ "ਜੀਵਨੀ ਤੱਥਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਵਾਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ" (ਸਿੰਘ 1991) ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਪੜ੍ਹਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ਇਹ ਦਰਸਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹੀਆਂ ਕਿ ਕਾਵਿਕ ਭਾਸ਼ਾ ਇੱਕ ਸੰਪਾਦਕੀ ਜਾਂ ਗੈਰ-ਗਲਪ ਰਚਨਾ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਵੱਖਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਬਰੂਕਸ ਅਤੇ ਵਾਰਨ ਨੇ ਸਮਝਦਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ। ਪੁਸਤਕ ਵਿੱਚ, ਲੇਖਕਾਂ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਹੈ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਲੋਚਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਘਟਾਉਣ, ਜੀਵਨੀ ਜਾਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸੰਦਰਭਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ, ਅਤੇ ਸਿਧਾਂਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਸਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ (ਸਿੰਘ 1991)। ਬਰੂਕਸ ਅਤੇ ਵਾਰਨ ਲਈ, ਵਿਆਖਿਆ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰਨ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਸੰਖੇਪ ਅਤੇ ਜੀਵਨੀ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪਿਛੋਕੜ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਅੰਤ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ (ਸਿੰਘ 1991)।
ਬਰੂਕਸ ਨੇ ਪੈਰਾਫ੍ਰੇਜ਼ ਦੀ ਇਸ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਸਿਕ ਦ ਵੇਲ ਰੌਟ ਯੂਰਨ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਪੁਸਤਕ ਆਲੋਚਕਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬਿਰਤਾਂਤ ਜਾਂ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੱਕ ਘਟਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਵਿਵਾਦ ਹੈ। ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਇੱਕ ਵਾਕਾਂਸ਼ ਨਾਲ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਸੰਖੇਪ, ਕਟੌਤੀਵਾਦੀ ਪਾਠ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ: "ਦੀ ਹੇਰਸੀ ਆਫ਼ ਪੈਰਾਫ੍ਰੇਜ਼" (ਲੀਚ 2001)। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਕੋਈ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਉਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਬਿਆਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਦੇ ਉਲਟ ਹੋਵੇਗਾ। ਬਰੂਕਸ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ "ਵਿਅੰਗ, ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ, ਅਸਪਸ਼ਟਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਦੇ ਹੋਰ ਅਲੰਕਾਰਿਕ ਅਤੇ ਕਾਵਿਕ ਉਪਕਰਨਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਕਵੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਮੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾਯੋਗ ਕੋਰ ਤੱਕ ਰੋਕਣ ਲਈ ਨਿਰੰਤਰ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਥੀਮ ਦੇ ਵਿਵਾਦਪੂਰਨ ਪਹਿਲੂਆਂ ਅਤੇ ਹੱਲ ਕੀਤੇ ਤਣਾਅ ਦੇ ਪੈਟਰਨਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। "(ਲੀਚ 2001)।
ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸਕ, ਜੀਵਨੀ, ਅਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ਿਕ ਰੀਡਿੰਗ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਬਰੂਕਸ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਪਾਠਕ ਉੱਤੇ ਇਸਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। "ਦਿ ਫਾਰਮਾਲਿਸਟ ਕ੍ਰਿਟਿਕਸ" ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਲੇਖ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ "ਰੂਪਵਾਦੀ ਆਲੋਚਕ ਇੱਕ ਆਦਰਸ਼ ਪਾਠਕ ਮੰਨਦਾ ਹੈ: ਅਰਥਾਤ, ਸੰਭਾਵਿਤ ਰੀਡਿੰਗ ਦੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਸਪੈਕਟ੍ਰਮ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਤ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ ਇੱਕ ਕੇਂਦਰੀ ਬਿੰਦੂ ਲੱਭਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੋਂ ਉਹ ਫੋਕਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਨਾਵਲ ਦੀ ਬਣਤਰ ਉੱਤੇ" (ਰਿਵਕਿਨ, 24 ਵਿੱਚ qtd.)। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਸੰਦਰਭ ਬਿੰਦੂ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ, ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਵਿਹਾਰਕ ਵਿਕਲਪ ਵਜੋਂ ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਹੋਰ ਵਿਕਲਪ ਜਾਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੀਡਿੰਗ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੋਰ ਰੀਡਿੰਗ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦਰਜਾ ਦੇਣ ਲਈ, ਜਾਂ "ਯੋਗ" ਪਾਠਕਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਆਰੀ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਹਿਲੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਸਹੀ ਜਾਂ "ਮਿਆਰੀ" ਪੜ੍ਹਨਾ ਅਸੰਭਵ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ; ਦੂਜੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਆਦਰਸ਼ ਪਾਠਕ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਕਈ ਆਦਰਸ਼ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਆੜ ਵਿੱਚ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ (ਰਿਵਕਿਨ 24)। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਬਰੂਕਸ ਸਾਹਿਤ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਆਲੋਚਕਾਂ ਦੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮਾਂ ਨੂੰ ਆਲੋਚਨਾ ਲਈ ਇੱਕ ਜਾਇਜ਼ ਪਹੁੰਚ ਵਜੋਂ ਵਿਚਾਰਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ "ਕੁਝ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ 'ਤੇ ਮੇਰੀ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਰਣਨ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਪਾਠਕ ਨੂੰ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੰਮ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਹਿੱਸੇ ਕਿਵੇਂ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹਨ" (ਰਿਵਕਿਨ 24)। ਬਰੂਕਸ ਲਈ, ਇੱਕ ਆਲੋਚਕ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਲਗਭਗ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਟੈਕਸਟ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹੀ ਆਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਰਾਏ ਡਬਲਯੂ ਕੇ ਵਿਮਸੈਟ ਅਤੇ ਮੋਨਰੋ ਸੀ. ਬੀਅਰਡਸਲੇ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਲੇਖ "ਦ ਐਫ਼ੈਕਟਿਵ ਫਲੇਸੀ" ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਗਈ ਰਾਏ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇੱਕ ਆਲੋਚਕ "ਅਰਥਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਜਾਂ ਵਿਆਖਿਆਕਾਰ ਹੈ," ਨਾ ਕਿ "ਸਰੀਰਕ ਅਨੁਭਵ" ਦਾ ਰਿਪੋਰਟਰ। ਰੀਡਰ ਵਿੱਚ (ਐਡਮਜ਼ ਵਿੱਚ qtd., 1029, 1027)।
ਕਿਤਾਬਾ
[ਸੋਧੋ]1935. ਗ੍ਰੇਟ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੀਆਂ ਸੂਬਾਈ ਉਪ-ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਨਾਲ ਅਲਬਾਮਾ-ਜਾਰਜੀਆ ਬੋਲੀ ਦਾ ਸਬੰਧ
1936. ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਇੱਕ ਪਹੁੰਚ
1938. ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ
1939. ਆਧੁਨਿਕ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾ
1943. ਗਲਪ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ
1947. ਦ ਵੈਲ ਰੱਟ ਕਲਸ਼: ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਵਿਚ ਅਧਿਐਨ
1957. ਸਾਹਿਤਕ ਆਲੋਚਨਾ: ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਇਤਿਹਾਸ
1963. ਵਿਲੀਅਮ ਫਾਕਨਰ: ਦ ਯੋਕਨਾਪਾਟਾਵਫਾ ਕੰਟਰੀ
1973. ਅਮਰੀਕਨ ਲਿਟਰੇਚਰ: ਦਿ ਮੇਕਰਸ ਐਂਡ ਦਿ ਮੇਕਿੰਗ
1978. ਵਿਲੀਅਮ ਫਾਕਨਰ: ਯੋਕਨਾਪਾਟਾਵਫਾ ਅਤੇ ਪਰੇ ਵੱਲ
1983. ਵਿਲੀਅਮ ਫਾਕਨਰ: ਪਹਿਲਾ ਮੁਕਾਬਲਾ
1985. ਅਮਰੀਕਨ ਦੱਖਣ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ
ਲੇਖ ਸੰਗ੍ਰਹਿ
[ਸੋਧੋ]1964. ਦਿ ਹਿਡਨ ਗੌਡ: ਸਟੱਡੀਜ਼ ਇਨ ਹੈਮਿੰਗਵੇ, ਫਾਕਨਰ, ਯੇਟਸ, ਇਲੀਅਟ ਅਤੇ ਵਾਰਨ
1971. ਏ ਸ਼ੇਪਿੰਗ ਜੌਏ: ਸਟੱਡੀਜ਼ ਇਨ ਦ ਰਾਈਟਰਜ਼ ਕਰਾਫਟ
1991. ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਬੂਤ ਅਤੇ ਸਤਾਰਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਰੀਡਿੰਗ
1995. ਭਾਈਚਾਰਾ, ਧਰਮ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ: ਲੇਖ