Anton Jugow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Gjakovarus (dyskusja | edycje) m drobne merytoryczne |
Gjakovarus (dyskusja | edycje) m →Życiorys: poprawa linków |
||
Linia 34:
Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] wraz z rodziną przeniósł się do [[Płowdiw]]u, gdzie pracował w zakładach tytoniowych, tam też związał się z ruchem komunistycznym. Od 1928 członek [[Bułgarska Partia Komunistyczna|Bułgarskiej Partii Komunistycznej]]. W latach 1934–1936 przebywał w [[Moskwa|Moskwie]], gdzie ukończył [[Międzynarodowa Szkoła Leninowska|Międzynarodową Szkołę Leninowską]]. W 1937 powrócił do Bułgarii i został sekretarzem Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Robotniczej (komunistycznej). W 1941 aresztowany przez policję i osadzony w obozie pracy Gonda Woda. W 1942 został skazany na [[Kara śmierci|karę śmierci]], ale wyroku nie wykonano.
W 1944 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie [[Kimon Georgiew|Kimona Georgiewa]]. Odpowiadał za podporządkowanie [[KDS|organów bezpieczeństwa]] Bułgarskiej Partii Robotniczej (komunistycznej) i przeprowadzenie samosądów na przedstawicielach dawnej elity politycznej. W latach 1944-1964 zasiadał w [[Zgromadzenie Narodowe (Bułgaria)|bułgarskim parlamencie]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Taszew| imię = Taszo| autor link = | tytuł = Министрите на България 1879-1999| wydawca = АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО| miejsce = Sofia| rok = 1999| strony = 530-531| isbn = 978-954-430-603-8}}</ref>.
W 1950 objął stanowisko ministra przemysłu ciężkiego, w rządzie kierowanym przez [[Wyłko Czerwenkow]]a. Po jego odsunięciu stanął na czele rządu, kierując nim do 1962. od jego rządami doszło do pełnej [[kolektywizacja|kolektywizacji]] rolnictwa<ref name="oxford">{{cytuj książkę |tytuł = The Collectivization of Agriculture in Communist Eastern Europe: Comparison and Entanglements |wydawca = Central European University Press |miejsce = Budapeszt |data = 2014 |strony = 366–368 |isbn =978-6155225635}}</ref>. W 1972 został oskarżony o prowadzenie działalności antypartyjnej i wykluczony z KC BPK<ref>Martin McCauley & Stephen Carter, ''Leadership and Succession in the Soviet Union, Eastern Europe, and China'', M.E. Sharpe, 1986, s. 143.</ref>. Zrehabilitowano go w styczniu 1990.
| |||