Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                

Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) – stowarzyszenie powstałe w 1944 na terenach Polski Lubelskiej jako Koła Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Nosiły one wtedy różne nazwy i miały nieraz ograniczone, doraźne cele, jak np. społeczne komitety współdziałania z Armią Czerwoną, opieki nad rannymi żołnierzami radzieckimi, budowy pomników wdzięczności itd. Ośrodkiem koordynującym był Lublin, gdzie grono działaczy pod przewodnictwem prof. Wasowskiego zainicjowało zwołanie w Warszawie 14 i 15 października 1945 r. pierwszej ogólnopolskiej konferencji, na której utworzono zręby jednolitej organizacji pod nazwą Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[2], które koncentrowało się na organizowaniu głównie imprez propagandowych, takich jak: obchody rocznic rewolucji październikowej, wycieczki do ZSRR, wymiana grup (tzw. pociągi przyjaźni), dni radzieckiej kultury, techniki, książki, filmu, a także Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (dla amatorów).

Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
Ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

ul. Kredytowa 7
Warszawa

Data założenia

22 listopada 1944[1]

Zakończenie działalności

1991

brak współrzędnych

Pierwszym prezesem Zarządu Głównego TPPR był Józef Wasowski. Do lat 80. TPPR liczyło ok. 3 miliony członków, głównie poprzez masowe zapisywanie uczniów i pracowników przedsiębiorstw i instytucji państwowych. W 1991 TPPR zostało przekształcone w Stowarzyszenie Polska-Rosja.

Prezesi Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

edytuj

Przewodniczący Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

edytuj

Przewodniczący Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR

edytuj

Zadaniem Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR było krzewienie Braterstwa Broni pomiędzy Siłami Zbrojnymi PRL i Armią Radziecką.

Towarzystwo wydawało czasopismo „Przyjaźń”. Innym czasopismem był tygodnik „Kraj Rad” wydawany dla Polaków przez Agencję Prasową „Nowosti”.

17 listopada 1989 w siedzibie Towarzystwa po raz ostatni wręczono grupie zasłużonych, wieloletnich jego działaczy medale „Zasłużony Działacz TPPR” za zasługi „w dziedzinie rozwijania przyjaźni polsko-radzieckiej”. Wśród odznaczonych znaleźli się m.in.: gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz, gen. broni w st. spocz. Zygmunt Huszcza, Władysław Kruczek, Ignacy Loga-Sowiński, Jadwiga Łokkaj, Józef Ozga-Michalski, gen. dyw. w st. spocz. pil. Jan Raczkowski, Jan Szydlak oraz gen. bryg. MO prof. Tadeusz Walichnowski.

Siedziba

edytuj

Siedziba Zarządu Głównego TPPR mieściła się w pałacu pod Karczochem z 1800 (proj. Szymon Bogumił Zug) w al. Ujazdowskich 14 (1950[3]), w pałacyku Klubu Warszawskiego Towarzystwa Myśliwskiego z 1898 (proj. François Arveuf, Karol Kozłowski) przy ul. Kredytowej 7 (1955[4]–1977[5]), ostatnio w Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej z 1980 (proj. Marek Różański, Bogdan Popławski, Danuta Rybak, Jerzy Pluta) przy ul. Marszałkowskiej 115 (1980–1991)[6].

Przypisy

edytuj
  1. Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 499.
  2. Tadeusz Walichnowski, Współpraca PRL-ZSRR w dziedzinie nauki, kultury i sztuki, [w:] Andrzej Sokolnicki (red.), Sojusz narodów ZSRR i Polski, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1978, s. 103, 104.
  3. Spis Telefonów Warszawskiego Okręgu Poczt i Telekomunikacji 1950
  4. Spis Telefonów Województwa Warszawskiego i m.st. Warszawy rok 1955–1956
  5. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 82.
  6. Warszawa - Marszałkowska 115 - stare zdjęcia, mapa [online], fotopolska.eu [dostęp 2024-04-26].

Bibliografia

edytuj
  • Przyjaźń, organ ZG TPPR, grudzień 1989, s. 5

Linki zewnętrzne

edytuj