Jean-Pierre Raffarin

Jean-Pierre Raffarin
	; Jean-Pierre Raffarin (2013)
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1948 ; Poitiers
	Premier Francji
Okres	od 6 maja 2002; do 31 maja 2005
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Lionel Jospin
Następca	Dominique de Villepin
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 17 sie 2024, była oparta na tej wersji.

Jean-Pierre Raffarin (wym. ^ⓘ[ʒɑ̃ˈpjɛ:ʀ ʀafaˈʀɛ̃]; ur. 3 sierpnia 1948 w Poitiers) – francuski prawnik i polityk, premier trzech gabinetów w okresie 2002–2005, były eurodeputowany, senator.

Życiorys

Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych, jego ojciec był m.in. wiceministrem rolnictwa. Jean-Pierre Raffarin studiował prawo na Université Panthéon-Assas i ekonomię w ESCP w Paryżu. Pracę zawodową rozpoczął w branży marketingowej.

W działalność publiczną zaangażował się jako zwolennik nurtu politycznego, który wyznaczał Valéry Giscard d’Estaing. Był jednym z liderów wspierającej go organizacji młodzieżowej. Przystąpił później do centrowej Partii Republikańskiej, która współtworzyła federacyjną Unię na rzecz Demokracji Francuskiej. W 1977 po raz pierwszy został radnym miejskim Poitiers, funkcję tę pełnił do 1995. W 1986 uzyskał mandat radnego regionu Poitou-Charentes, od 1988 do 2002 kierował jego radą regionalną, później przez dwa lata był jej wiceprzewodniczącym. W samorządzie zajmował też stanowisko zastępcy mera Chasseneuil-du-Poitou (1995–2001).

W latach 1989–1995 zasiadał w Parlamencie Europejskim III i IV kadencji. Wchodził w skład frakcji Europejskiej Partii Ludowej, był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej^[1].

W 1995 po raz pierwszy wybrano go w skład Senatu. W trakcie wyborów prezydenckich w tym samym roku poparł kandydaturę Jacques’a Chiraca. Wziął w tym samym czasie udział w powołaniu Partii Ludowej na rzecz Demokracji Francuskiej, ugrupowania działającego w ramach UDF i skupiającego zwolenników nowego prezydenta. Po zwycięstwie Jacques’a Chiraca objął stanowisko ministra ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego w rządzie Alaina Juppé. Funkcję tę pełnił do 1997, w tym samym roku powrócił do sprawowania mandatu senatora.

W 1998 opuścił PPDF, przystąpił wówczas do Demokracji Liberalnej, która odeszła z UDF i podjęła bliższą współpracę z gaullistowskim Zgromadzeniem na rzecz Republiki.

Po reelekcji Jacques’a Chiraca w wyborach w 2002 i dymisji socjalistycznego premiera, Lionela Jospina, 6 maja 2002 Jean-Pierre Raffarin stanął na czele pierwszego swojego rządu. Współtworzył Unię na rzecz Większości Prezydenckiej (przekształconej wkrótce w Unię na rzecz Ruchu Ludowego). 17 czerwca 2002, po jej wygranej w wyborach parlamentarnych, został po raz drugi premierem.

W 2003 zaproponował reformę systemu rentowo-emerytalnego, co spowodowało falę strajków społecznych na ulicach wielkich miast. W tym samym roku był także krytykowany za uznawaną za opóźnioną reakcję władz na falę niespotykanych upałów. W 2004 UMP znacząco przegrała wybory regionalne, wkrótce też wchodząca w skład tzw. większości prezydenckiej Unia na rzecz Demokracji Francuskiej zapowiedziała wyjście z koalicji. 30 marca 2004 Jean-Pierre Raffarin sformował swój trzeci rząd, w którym odwołano ministrów obwinianych za poprzednie błędy. Podał się do dymisji po odrzuceniu w referendum projektu traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, przeprowadzonym w dniu 29 maja 2005. Po przyjęciu tej rezygnacji na stanowisku premiera zastąpił go Dominique de Villepin.

W tym samym roku Jean-Pierre Raffarin kolejny raz został wybrany w skład Senatu, uzyskując reelekcję w 2014. W 2007 objął funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2008 ubiegał się o nominację swojej partii na stanowisko przewodniczącego Senatu, jednak przegrał z Gérardem Larcherem^[2].

Odznaczenia

Legia Honorowa II klasy
Order Narodowy Zasługi I klasy

Skład rządów Jean-Pierre’a Raffarina

Pierwszy gabinet (od maja 2002 do czerwca 2002)

Jean-Pierre Raffarin – premier^[3]
Dominique de Villepin – minister spraw zagranicznych, kooperacji i Frankofonii
Michèle Alliot-Marie – minister obrony i weteranów
Nicolas Sarkozy – minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
Francis Mer – minister gospodarki, finansów i przemysłu
François Fillon – minister pracy, stosunków społecznych i solidarności
Dominique Perben – minister sprawiedliwości
Luc Ferry – minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
Jean-Jacques Aillagon – minister kultury i łączności
Hervé Gaymard – minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich
Roselyne Bachelot – minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
Jean-François Lamour – minister sportu
Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
Gilles de Robien – minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
Jean-François Mattei – minister zdrowia, rodziny i osób niepełnosprawnych
Jean-Paul Delevoye – minister służb publicznych, reform i planowania regionalnego
ministrowie delegowani (ministres délégués) – Alain Lambert, Patrick Devedjian, Renaud Donnedieu de Vabres, Xavier Darcos, François Loos, Jean-Louis Borloo

Drugi gabinet (od czerwca 2002 do marca 2004)

Skład ministrów pozostawał tożsamy z pierwszym gabinetem. Zmiany dotyczyły wyłącznie niższych stanowisk, odwołany został minister delegowany Renaud Donnedieu de Vabres. Nowymi ministrami delegowanymi zostali Nicole Fontaine, Noëlle Lenoir, Pierre-André Wiltzer, Claudie Haigneré, Christian Jacob i Nicole Ameline^[3].

Trzeci gabinet (od marca 2004 do maja 2005)

Jean-Pierre Raffarin – premier^[3]
Michel Barnier – minister spraw zagranicznych
Michèle Alliot-Marie – minister obrony
Dominique de Villepin – minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
Nicolas Sarkozy – minister gospodarki, finansów i przemysłu, 29 listopada 2004 stanowisko to objął Hervé Gaymard, a 25 lutego 2005 Thierry Breton
Jean-Louis Borloo – minister pracy, zatrudnienia i społecznej jedności
Dominique Perben – minister sprawiedliwości
François Fillon – minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
Renaud Donnedieu de Vabres – minister kultury i łączności
Hervé Gaymard – minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich, 29 listopada 2004 stanowisko to objął Dominique Bussereau
Serge Lepeltier – minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
Jean-François Lamour – minister młodzieży, sportu i wspólnot
Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
Gilles de Robien – minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
Philippe Douste-Blazy – minister zdrowia i ochrony socjalnej
Marie-Josée Roig – minister ds. rodziny i dzieci, stanowisko zlikwidowane 29 listopada 2004
Renaud Dutreil – minister ds. służb publicznych i reform
Nicole Ameline – minister ds. parytetów i równouprawnienia
ministrowie delegowani (ministres délégués) – Henri Cuq, Patrick Devedjian, Christian Jacob, François Loos, François d'Aubert, Jean-François Copé, Gérard Larcher, Nelly Olin, Hamlaoui Mékachéra, Claudie Haigneré, Xavier Darcos, Hubert Falco, Léon Bertrand, Marie-Josée Roig (od 29 listopada 2004)

Przypisy

↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].
↑ Présidence du Sénat: Larcher bat Raffarin. lefigaro.fr, 24 września 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

Bibliografia

Jean-Pierre Raffarin na stronie Senatu. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[1] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].

[2] Présidence du Sénat: Larcher bat Raffarin. lefigaro.fr, 24 września 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[rząd-3] Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (2024) Barnier (od 2024)

W dniu powstania	Jean-Pierre Raffarin Michèle Alliot-Marie Nicole Ameline Michel Barnier Jean-Louis Borloo Renaud Donnedieu de Vabres Philippe Douste-Blazy Renaud Dutreil François Fillon Hervé Gaymard Brigitte Girardin Jean-François Lamour Serge Lepeltier Dominique Perben Gilles de Robien Marie-Josée Roig Nicolas Sarkozy Dominique de Villepin
Późniejsi członkowie rządu	Thierry Breton Dominique Bussereau