NUR-31

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 15 lis 2024, była oparta na tej wersji.

NUR-31 Justyna – odległościomierz radiolokacyjny produkcji polskiej, produkowany od 1985 roku^[1].

Dwuwspółrzędny radar 2D określający tylko odległość i azymut obiektów powietrznych, przy współpracy z NUR-41 daje obraz 3D, czyli odległość, azymut i wysokość.

Jest to stacja mobilna, zamontowana na podwoziu czeskiej Tatry (NUR-31 na Tatra 148, NUR-31M na Tatra 815), lub w wersji kontenerowej (NUR-31MK)^[1]. Radar średniego zasięgu do ok. 160–180 km, na pułapie ok. 27 km^[1]. Przy pułapie 100 m zasięg wykrycia wynosi ok. 30 km^[1]. Moc stacji wynosi 400 kW a szerokość emitowanych impulsów elektromagnetycznych wynosi 10 μs, pracuje w paśmie L oraz podpasmach C i D.

W radarze znajduje się urządzenie systemu IFF „Supraśl” działające na zasadzie radaru wtórnego, pozwalające na identyfikację wykrytych obiektów powietrznych oraz odbiór sygnałów zagrożenia.

Czas rozwijania i zwijania wynosi 15 minut^[1]. W 2021 roku nadal znajdowały się w służbie^[1].

Dane techniczne

pasmo pracy L
moc impulsowa 0,28–0,44 MW
czas trwania impulsu 10 μs,
maksymalny zasięg wykrywania 160 km (RA-83 210 km)
maksymalny pułap wykrywania 27 km
liczba częstotliwości roboczych 8
rozróżnialność w azymucie 3° – 3,5°
rozróżnialność w odległości 150 m
zasilanie:
- napięcie 3 × 230/400 V, 50 Hz
- pobór mocy 18–21 kVA

Antena

paraboliczna o charakterystyce cosec.
polaryzacja sygnałów – pozioma
zysk antenowy > 29 dB (RA-83 > 32 dB)
szerokość wiązki w azymucie 1,85° (RA-83 1,25°)
kąt pokrycia w elewacji 30°
prędkość obrotu 6 obr./min
poziom listków bocznych w azymucie 27 dB
współczynnik szumów odbiornika 5,5 dB
szerokość pasma przestrajania 100 MHz

Gabaryty

wymiary anteny 9000 × 2500 mm
Wymiary wozu odległościomierza:
- długość 10 650 mm
- szerokość 2650 mm
- wysokość(złożona antena) 3500 mm
- waga 21 t,
- prześwit 40 cm

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Mariusz Cielma. Radiolokacyjny parasol Polski. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2021, s. 21, lipiec 2021. Magnum-X.

Bibliografia

Radiolokacja Koszalin. radiolokacja.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-21)].

Linki zewnętrzne

Dwuwspółrzędny radar średniego zasięgu. [dostęp 2011-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-21)].

[ntw-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Mariusz Cielma. Radiolokacyjny parasol Polski. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2021, s. 21, lipiec 2021. Magnum-X.

[1]