Oficer (wojsko)
Oficer − żołnierz zawodowy lub żołnierz rezerwy posiadający stopień wojskowy co najmniej podporucznika, pełniący zazwyczaj służbę na stanowisku dowódcy, instruktora, członka sztabu, a także na stanowisku szczególnym (np. sędzia sądu wojskowego, prokurator wojskowy, lekarz, pilot) lub na innym stanowisku.
W wieku XVIII i w latach 1919-1923 oraz 1944-1957 najniższym stopniem oficerskim był stopień chorążego.
Obecnie wszyscy oficerowie służby czynnej są żołnierzami zawodowymi i tworzą korpus oficerów zawodowych do którego zalicza się[1]:
- a) oficerów młodszych,
- b) oficerów,
- c) generałów i admirałów.
Na pierwszy stopień oficerski żołnierz jest pasowany szablą przez generała w czasie uroczystej promocji w nawiązaniu do tradycji rycerskiej. Dawniej otrzymywał szablę, aktualnie w marynarce i lotnictwie kordzik. Mianowanemu żołnierzowi na pierwszy stopień oficerski wystawia się akt mianowania w formie patentu oficerskiego.[2].
Stopień oficerski w Polsce jest dożywotni. Utrata lub obniżenie stopnia oficerskiego może nastąpić na skutek:
- rezygnacji z posiadania obywatelstwa polskiego,
- utraty praw publicznych,
- zastosowania przez sąd środka karnego - degradacji lub obniżenia posiadanego stopnia.
Stopnie oficerskie występują również w innych formacjach takich jak policja, Straż Graniczna, Państwowa Straż Pożarna, Służba Więzienna, ABW, BOR.
Bibliografia
- Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 496.
