Suchy lód: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Michał Ski (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 35: | Linia 35: | ||
* http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Venus_Express/A_curious_cold_layer_in_the_atmosphere_of_Venus |
* http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Venus_Express/A_curious_cold_layer_in_the_atmosphere_of_Venus |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Nieorganiczne związki węgla]] |
||
[[Kategoria:Czynniki chłodnicze]] |
[[Kategoria:Czynniki chłodnicze]] |
||
[[Kategoria:Tlenki]] |
|||
[[fr:Dioxyde de carbone#Sous forme solide]] |
[[fr:Dioxyde de carbone#Sous forme solide]] |
||
Wersja z 17:42, 1 wrz 2015
Suchy lód – zestalony dwutlenek węgla. Jest stosowany w chłodnictwie[1], samodzielnie lub jako składnik mieszanin oziębiających. Otrzymywany przez rozprężanie ciekłego dwutlenku węgla, następnie może zostać formowany przez prasowanie. W warunkach normalnych suchy lód nie topi się, lecz sublimuje.
Właściwości
- temperatura sublimacji: −78,5 °C
- gęstość: 1,1–1,4 g/cm3
Suchy lód wykorzystuje się jako środek chłodzący w laboratoriach, chłodniach przemysłowych i przy transportowaniu szybko psujących się produktów spożywczych. Suchy lód w blokach można stosunkowo długo przechowywać w pojemnikach izolowanych termicznie, bez konieczności dodatkowego ich chłodzenia, np. w opakowaniach styropianowych umieszczonych w specjalnych kontenerach. Straty suchego lodu wynoszą około 4% na dobę.
Nieizolowane duże bloki suchego lodu sublimują dość powoli. Np. blok o objętości 1 dm³ sublimuje w temperaturze pokojowej w zamkniętym pomieszczeniu ok. 2–3 godzin. Sublimację można przyspieszyć poprzez rozdrobnienie bloków.
W łaźniach laboratoryjnych suchy lód stosuje się zazwyczaj w postaci mieszaniny oziębiającej, składającej się z rozdrobnionego suchego lodu i rozpuszczalnika organicznego o niskiej temperaturze krzepnięcia (< −80° C), np. acetonu lub etanolu.
Innym zastosowaniem suchego lodu jest czyszczenie powierzchni, analogiczne do piaskowania[2].
Występowanie w warunkach naturalnych
W 1966 po przelocie sondy kosmicznej Mariner 4 naukowcy stwierdzili, że marsjańskie czapy polarne - Planum Boreum i Planum Australe składają się wyłącznie z suchego lodu. Ustalenia dokonane przez pracowników California Institute of Technology w 2003 wykazały, że bieguny polarne na Marsie są jednak w większości zbudowane z lodu wodnego, a suchy lód stanowi cienką warstwę powierzchniową całej pokrywy. Na biegunach Marsa pojawiają się cyklicznie także burze suchego lodu. Są one porównywalne z burzami ziemskimi, ale zawierają dwutlenek węgla, który zastępuje wodę w chmurach. W 2012 sonda kosmiczna o nazwie Venus Express Europejskiej Agencji Kosmicznej odkryła zimne warstwy w atmosferze Wenus. Prawdopodobnie mogą tam osadzać się płatki suchego lodu.
Zobacz też
- ↑ Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 384, ISBN 83-7183-240-0.
- ↑ Profesjonalne czyszczenie suchym lodem. APW Tech. [dostęp 2014-02-16].
Linki zewnętrzne
- Suchy lód. Messer. [dostęp 2014-02-16].
- ICEBITZZZ® – nieograniczone możliwości suchego lodu. Zastosowanie w schładzaniu żywności.. Linde Gaz Polska. [dostęp 2014-02-16].
- http://news.nationalgeographic.com/news/2003/02/0213_030213_marspoles.html
- http://www.sciencemag.org/cgi/content/short/299/5609/1051
- http://news.nationalgeographic.com/news/2005/12/1219_051219_mars_ice.html
- http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Venus_Express/A_curious_cold_layer_in_the_atmosphere_of_Venus