Ła-176

Ła-176

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Konstruktor	Ławoczkin
Typ	odrzutowy samolot myśliwski
Historia
Data oblotu	wrzesień 1948
Dane techniczne
Napęd	1 silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową RD-45F lub Klimow WK-1
Ciąg	2270 kg (RD-45F) lub 2700 kg (Klimow WK-1)
Wymiary
Rozpiętość	8,59 m
Długość	10,97 m
Powierzchnia nośna	18,26 m²
Masa
Własna	3111 kg
Startowa	4637 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	1105 km/h
Prędkość wznoszenia	2780 m/min (46,3 m/s)
Pułap praktyczny	15 000 m
Zasięg	1000 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 działko 37 mm N-37 i 2 działka 23 mm NR-23
Wyposażenie dodatkowe
Automatyczny optyczny celownik żyroskopowy

Ła-176 (ros. Ла-176) – radziecki odrzutowy samolot myśliwski, skonstruowany pod koniec lat 40. w biurze konstrukcyjnym Ławoczkina. Maszyna pozostała w stadium prototypu.

Historia

Myśliwiec „176” (nieoficjalnie oznaczany Ła-176) był dalszym rozwinięciem myśliwca „168”, projektowanego jako konkurent MiG-15. W celu osiągnięcia większych prędkości, Ławoczkin zastosował na nim skrzydła o większym skosie 45°. Napędzany był początkowo tym samym silnikiem RD-45F. Nowy samolot przede wszystkim miał służyć jako maszyna doświadczalna, zbudowano jeden prototyp, oblatany we wrześniu 1948. W grudniu na samolocie „176” zamontowano mocniejszą wersję silnika WK-1 o ciągu 2700 kg.

Podczas prób 26 grudnia 1948 po raz pierwszy w ZSRR osiągnięto na nim w locie nurkowym prędkość dźwięku (pilot Oleg Sokołowskij), osiągając 1105 km/h (1,02 Ma) na wysokości 7000 m. Prędkość dźwięku przekraczano na nim jeszcze 6 razy. W locie poziomym samolot osiągał prędkość 0,99 Ma. Jednakże, 3 lutego 1949 prototyp został utracony w katastrofie, w której zginął Oleg Sokołowskij. Przyczyną było nie domknięcie przez pilota kabiny, lecz katastrofa spowodowała zaprzestanie dalszego rozwoju samolotu „176”, zwłaszcza, że 14 maja 1949 zdecydowano pozostawić w produkcji MiG-15bis jako jedyny radziecki myśliwiec.

Opis konstrukcji

Jednosilnikowy górnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej i skośnych skrzydłach, w układzie klasycznym. Skrzydła o kącie skosu krawędzi natarcia 45° i niewielkim ujemnym wznosie, składające się z krótkiego centropłata i dwóch jednodźwigarowych części zewnętrznych. Na każdym ze skrzydeł 3 kierownice strug powietrza. Usterzenie klasyczne, skośne. Usterzenie poziome zamocowane w górnej części statecznika. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. Z przodu okrągły wlot powietrza do silnika, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt. Kabina pilota hermetyczna, w przedniej części kadłuba, zakryta oszkloną osłoną, składającą się ze stałego dwuczęściowego wiatrochronu z płaską szybą przednią i otwieranej wypukłej osłony nad pilotem. Kabina wyposażona w fotel wyrzucany. Silnik odrzutowy w tylnej części kadłuba. Po obu stronach tylnej części kadłuba hamulce aerodynamiczne w formie odchylanych hydraulicznie klap. Podwozie samolotu trójkołowe, z pojedynczymi kołami, wciągane do luków w kadłubie (golenie główne – do przodu, goleń przednia – do tyłu).

Napęd: silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową RD-45F o ciągu 2270 kg, następnie Klimow WK-1 o ciągu 2700 kg. Paliwo w zbiornikach w kadłubie. Możliwe było podwieszenie dodatkowego zbiornika pod kadłubem.

Uzbrojenie: 1 działko 37 mm N-37 (45 nabojów) i 2 działka 23 mm NR-23 (po 100 nabojów) w dolnej części przodu kadłuba. Automatyczny optyczny celownik żyroskopowy.

Zobacz też

Pokrewne konstrukcje:

• Ła-15 – Ła-168

Porównywalne samoloty:

• MiG-15 – Republic F-84F Thunderstreak – North American F-86 Sabre – Saab J29 Tunnan

Bibliografia

• Ла-176 w serwisie Ugołok Nieba (ros.) [dostęp 18-08-2006]
• Witold Szewczyk: Samolot doświadczalny Ła-176. „Skrzydlata Polska”. 37/1977, s. 20, 11 września 1977. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X.