ARV General José de Austria

ARV General José de Austria
	; „General José de Austria” w 1963 r.
Klasa	fregata
Typ	Almirante Clemente
	Historia
Stocznia	Ansaldo(inne języki), Livorno
Położenie stępki	12 grudnia 1954
Wodowanie	15 lipca 1956
	Marynarka Wojenna Wenezueli
Wejście do służby	1957
Wycofanie ze służby	1976
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1300 ton; pełna: 1500 t
Długość	całkowita: 99,1 metra
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	3,4 m
	Napęd
	2 turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM; 2 kotły Ansaldo-Foster Wheeler; 2 śruby
Prędkość	34 węzły
Zasięg	3500 Mm przy prędkości 15 węzłów
	Sensory
	radary SPS-6, SPS-10, SPG-34; sonar SQS-4
	Uzbrojenie
	4 działa kal. 102 mm (2 x II); 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II); 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II); 2 miotacze Hedgehog; 4 mbg, 2 zrzutnie bg
Wyrzutnie torpedowe	3 x 533 mm (1 x III)
Załoga	162
	Multimedia w Wikimedia Commons

ARV General José de Austria – wenezuelska fregata (początkowo klasyfikowana jako lekki niszczyciel) z okresu zimnej wojny, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 15 lipca 1956 roku w stoczni Ansaldo(inne języki) w Livorno, a w skład Marynarki Wojennej Wenezueli(inne języki) wszedł w 1957 roku. Jednostka, oznaczona znakiem burtowym D-32, została wycofana ze służby w 1976 roku.

Projekt i budowa

Druga seria trzech fregat (początkowo klasyfikowanych jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente została zamówiona we Włoszech w 1954 roku^[1]^[2]. Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji^[1]^[3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown^[1]^[2].

ARV „General José de Austria” zbudowany został w stoczni Ansaldo(inne języki) w Livorno^[2]^[3]. Stępkę okrętu położono 12 grudnia 1954 roku, został zwodowany 15 lipca 1956 roku, a ukończono go w 1957 roku^[1]^[3].

Dane taktyczno-techniczne

Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra^[2]^[3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, a pełna 1500 ton^[1]^[3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler^[2]^[3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów^[2]^[3]^[a]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów^[1]^[3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem^[2]^[3]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm Mark 1 L/60 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm Mark 24 L/70^[2]^[3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm^[2]^[3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych^[2]^[3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4^[2].

Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy^[1]^[3].

Służba

Okręt został przyjęty w skład Marynarki Wojennej Wenezueli(inne języki) w 1957 roku, otrzymując numer taktyczny D-32^[1]^[3]. W 1962 roku w macierzystej stoczni w Livorno dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano wszystkie działka kal. 40 mm i kal. 20 mm, instalując w zamian dwa podwójne zestawy działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i miotacz bomb głębinowych kal. 305 mm Menon^[2]^[3]^[b]. Jednostka została wycofana ze służby w 1976 roku^[3]^[4].

Uwagi

↑ Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.
↑ Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że z okrętu zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Moore 1974 ↓, s. 588.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2018 ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 636.
↑ Moore 1981 ↓, s. 715.

Bibliografia

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).

[4] Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.

[5] Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że z okrętu zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog.

[CITEREFMoore1974588-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Moore 1974 ↓, s. 588.

[CITEREFGogin2018-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2018 ↓.

[CITEREFGardinerChumbley1996636-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 636.

[CITEREFMoore1981715-6] Moore 1981 ↓, s. 715.

[1]

[2]

[3]

[a]

[b]

[4]

Wenezuela	„Almirante Clemente” „General Juan José Flores” „General José Trinidad Moran” „Almirante Brión” „General José de Austria” „Almirante José García”
Indonezja	„Iman Bondjol” „Surapati”