Adina (opera)

Adina
Rodzaj	opera buffa
Muzyka	Gioacchino Rossini
Libretto	Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini
Liczba aktów	1
Język oryginału	włoski
Data powstania	1818
Prapremiera	22 czerwca 1826; Teatro Sao Carlos Lizbona
poprzednia; Mojżesz w Egipcie	następna; Ricciardo i Zoraida

Adina (wł.: Adina ossia Il califo di Bagdad) – opera buffa Gioacchina Rossiniego – farsa w jednym akcie, do której libretto napisał Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, jej premiera miała miejsce w Lizbonie 22 czerwca 1826 roku.

Historia

Po napisaniu Mojżesza w Egipcie Rossini udał się w podróż po Włoszech, na swoisty urlop, w trakcie którego wiosną 1818 roku uczestniczył w otwarciu teatru w rodzinnym Pesaro, a następnie przybył się do Bolonii. W trakcie pobytu w Bolonii napisał na zamówienie Diega Ignacia de Pina Manique prefekta policji w Lizbonie i inspektora portugalskich teatrów za honorarium w wysokości 2000 lirów jednoaktówkę Adina ossia Il califo di Bagdad. Tekstu dostarczył boloński przyjaciel kompozytora, hrabia Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, który przerobił libretto Felice Romaniego Il califo e la schiava. Rossini nie przywiązywał dużej wagi do zamówienia, nie napisał nawet uwertury do utworu, a na pretensje Piny Manique odpowiedział, że umowa nie zobowiązywała go do tego^[1]. Opera została wystawiona 8 lat później w Lizbonie, wraz z II aktem Semiramidy i baletem i po jednym przestawieniu zeszła ze sceny. W 1963^[2] roku pojawiła się ponownie jednorazowo w Sienie^[3] a w 1999, 2003 i 2018 roku na Rossini Opera Festivalu w Pesaro^[4].

Osoby i pierwsza obsada

Rola^[5]	Głos	Premiera 22 czerwca 1826 (Pierwsza obsada)
Adina	sopran	Luigia Valesi
Selimo	tenor	Luigi Ravaglia
Ali	tenor	Gaspare Martinelli
Mustafa	bas	Filippo Spada
Kalif	baryton	Orazio Cartagenova

Treść

Selimo przybywa do Bagdadu w poszukiwaniu ukochanej Adiny, więzionej przez Kalifa. Ten chce ją poślubić, gdyż przypomina mu niegdyś kochaną kobietę. Przy próbie uprowadzenia Adiny z haremu Selimo zostaje schwytany. Kochankowie zostają skazani na śmierć. W ostatniej chwili Kalif odkrywa jednak, że Adina jest jego córką i zmarłej ukochanej faworyty^[3].

O operze

Adina jest typem sentymentalnej komedii muzycznej o tematyce orientalnej w rodzaju Mozartowskiego Uprowadzenia z seraju. Biografowie Rossiniego zbywają ją kilku nieprzychylnymi zdaniami lub w ogóle przemilczają^[1]. Utwór składa się w większości z autocytatów Rossiniego z wcześniejszej twórczości. Do oryginalnych stronic partytury należą: cavatina Adiny Fragolette fortunate, jej duet z Kalifem, chór Apri i begl’occhi al dì oraz dłuższa sekwencja, która od arii Adiny przechodzi w duet, a kończy się kwartetem^[3].

Nagranie

Adani, Spina, Tadeo, Andreolli, Pedani, pod dyr. Rigacciego (Voce 1963)^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b Wiarosław Sandelewski: Rossini. s. 138.
↑ W. Sandelewski podaje rok 1964 (Rossini, s. 139).
↑ ^a ^b ^c ^d Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.
↑ archiwum Festiwalu[1]
↑ Tabela na podstawie Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.

Bibliografia

Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, 2008. ISBN 978-83-224-0900-8.
Wiarosław Sandelewski: Rossini. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1980. ISBN 83-224-0133-7.

[San138-1] Wiarosław Sandelewski: Rossini. s. 138.

[2] W. Sandelewski podaje rok 1964 (Rossini, s. 139).

[Kam306-3] Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.

[4] rchiwum Festiwalu[1]

[5] Tabela na podstawie Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. s. 306.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]