Agnieszka Polska
| Data i miejsce urodzenia |
1985 |
|---|---|
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| Preis der Nationalgalerie,
Grand Prix 10tego Konkursu im. Eugeniusza Gepperta | |
Agnieszka Polska (ur. 1985 w Lublinie) – polska artystka tworząca wideo, filmy animowane, filmy fabularne oraz fotografie. Mieszka i pracuje w Berlinie[1].
W latach 2004–2005 studiowała na wydziale artystycznym UMCS w Lublinie, później na wydziale Grafiki krakowskiej ASP w pracowni fotografii Agaty Pankiewicz, interdyscyplinarnej Grzegorza Sztwiertni i Zbigniewa Sałaja[2] a następnie w pracowni Hito Steyerl na Universität der Künste w Berlinie[3].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze prace Agnieszki Polskiej były oparte w dużej mierze na znalezionym wcześniej materiale, takim jak archiwalne ilustracje fotografie, które artystka poddawała subtelnym interwencjom, animując je lub ingerując w inny sposób, nadając im przez to nowy kontekst. Na podobnym motywie powstały: Ćwiczenia korekcyjne (2008), Kalendarz (2008), Śmierć króla (2009). Z czasem podobnym zabiegom poddawała prace innych artystów (Robert Morris, Robert Smithson, Walter De Maria, Wolf Vostell, Włodzimierz Borowski) lub dokumentacje ich twórczości wykorzystując lub tworząc zupełnie nowe konteksty i narracje[2].
Po okresie cytatów i przetwarzania sztuki Agnieszka Polska przekształciła swoje realizacje w formę instalacji video czasami biernej a czasami interaktywnej nierzadko z elementami fabuły. Najczęściej występuje w nich animowana głowa w różnej postaci (np. słońce, czy księżyc z animowanymi oczami i ustami) lub same usta, które przedstawiają nam treść danej pracy. Figury te występują czasami w pierwszej lub trzeciej osobie sięgając po różne formy narracji, cytatu lub poezji. Mimo, że prace te dotykają wielu tematów, to zawsze oscylują wokół kondycji społecznej czy psychicznej współczesnego artystce świata/pokolenia – jego lęków, frustracji i bezsilności[4]. Poruszając na przykład temat katastrofy ekologicznej czy wzrostu nastrojów nacjonalistycznych, jej prace nie niosą ze sobą jednoznacznego potencjału politycznego – deklaracji czy sugestii zmian. Artystka jednak widzi w immersyjności tych tematów potencjał, który daje możliwość wytworzenia sytuacji dla nich konkurencyjnych[2].
W 2012 roku wyreżyserowała pierwszy autorski film fabularny: Włosy o parze pary hipisów w latach 70., którzy wyruszają na poszukiwania mitycznej komuny w Indiach. A w 2013 za fundusze z Nagrody Filmowej Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie nakręciła drugi film: Hura. Wciąż Żyjemy![2]. W 2023 roku miała premierę jej pierwsza sztuka teatralna The Talking Car, którą sama reżyserowała w ramach BoCA – Biennial of Contemporary Arts w Lizbonie[5].
Filmy i spektakle
[edytuj | edytuj kod]- 2012 – Włosy
- 2013 – Hura. Wciąż Żyjemy!
- 2014 – Future Days
- 2014 – How The Work Is Done
- 2017 – Hurra!
- 2023 – The Talking Car (spektakl)
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 2017 – Preis der Nationalgalerie[6]
- 2013 – Nagroda Filmowa Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, we współpracy ze Szkołą Wajdy[7]
- 2011 – Grand Prix 10. Konkursu im. Eugeniusza Gepperta[2]
Wybrane wystawy indywidualne
[edytuj | edytuj kod]- 2021 – Plan Tysiącletni, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa
- 2021 – The New Sun, Heide Museum, Melbourne
- 2020 – Perfect Lives, Union Pacific, Londyn[8]
- 2020 – The Demon's Brain, Gdańska Galeria Güntera Grassa, Gdańsk
- 2020 – Love Bite, Frye Art Museum, Seattle[9]
- 2019 – Voices, Birds, Stone Tools, Georg Kargl BOX, Wiedeń[4]
- 2019 – The Happiest Thought, IDFA Institute, Amsterdam[10]
- 2018 – Geppert – Sprawdzam, BWA, Wrocław
- 2018 – I Am the Mouth, Muzej suvremene umjetnosti, Zagrzeb
- 2018 – The Demon’s Brain, Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart, Berlin[11]
- 2017 – Syrena herbem twym zwodnicza, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa
- 2016 – Screens Series: Agnieszka Polska, New Museum, Nowy Jork
- 2015 – The Moving Finger: A Performative Lecture with Agnieszka Polska, Museum of Modern Art, Nowy Jork
- 2015 – US The Body of Words, Galeria Żak-Branicka, Berlin
- 2014 – I Am the Mouth, Nottingham Contemporary, Nottingham[12]
- 2013 – Pseudoword Hazards, Salzburger Kunstverein, Salzburg
- 2013 – Nonsense Syllables (w ramach Waiting for Sound and Vision – Artist’s Films and Sound Works), Summerhall, Edynburg
- 2012 – Transfer, PinchukArtCentre, Kijów
- 2012 – Auroryt, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2012 – Intervention Intervention, Österreichische Galerie Belvedere, Wiedeń
- 2011 – The Gardener's Responsibility, Georg Kargl BOX, Wiedeń
- 2011 – Ogród, BWA, Zielona Góra
- 2010 – Trzy filmy z narracją, Galeria Żak-Branicka, Berlin, oraz Bunkier Sztuki, Kraków
- 2008 – Medical Gymnastics, Galeria Żak-Branicka, Berlin
- 2008 – Kalendarz, Art Agenda Nova, Kraków
- 2007 – 16 rzeczy, które mogłyby się nie znaleźć, Artpol, Kraków
Wybrane wystawy zbiorowe
[edytuj | edytuj kod]- 2020 – Wiek półcienia. Sztuka w czasach planetarnej zmiany, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa
- 2018 – Prywatne mitologie. Urodziny Marty, Muzeum Współczesne, Wrocław
- 2018 – Athens Biennale, Ateny
- 2017 – Peace, Schirn Kunsthalle, Frankfurt[13]
- 2017 – Everything Is Getting Better. Unknown Knowns Of Polish (Post)Colonialism, SAVVY Contemporary, Berlin
- 2017 – Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Intymność jako tekst, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa[14]
- 2016 – The Eighth Climate (What Does Art Do?, 11th Gwangju Biennale, Gwangju[15]
- 2016 – Winter Is Coming (Homage To The Future), Georg Kargl Fine Arts & Georg Kargl Box, Wiedeń
- 2016 – Common Affairs: Revisting The Views Award – Contemporary Art From Poland, Deutsche Bank KunstHalle, Berlin
- 2016 – Laughter and Forgetting, MeetFactory, Praga
- 2016 – De – Mo – Kra – Cja, Galeria Labirynt, Lublin
- 2016 – Shape of Time – Future of Nostalgia, Muzeul Național de Artă Contemporană, Bukareszt
- 2016 – #iwillmedievalfutureyou4, Museum for Contemporary Art, Roskilde
- 2016 – Open Frame Award 2016, goEast Festival of Central and East European Film, Museum Wiesbaden, Wiesbaden
- 2016 – Projections, Film & Video: Spring, 2016, Rhode Island School of Design Museum, Providence
- 2016 – Lost in the Archive, Riga Art Space, Ryga
- 2016 – Suspended Animation, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Waszyngton
- 2016 – I LOVE YOU, Foundation Art and Science Videoinsight, Turyn
- 2015 – Time Lapse, Kunsthalle Tallinn, Talin
- 2015 – We rather look back to futures past, Lajevardi Collection, Teheran
- 2015 – Untitled, Turbinenhalle, Hennickendorf
- 2015 – The Shadow of the Dome of Pleasure, Artspace, Auckland
- 2015 – Double Feature, Schirn Kunsthalle, Frankfurt
- 2015 – Sport, Sport, Sport – A Screening Programme of Soviet–Era Cinema and Artist Moving Image, Birkbeck University of London, Londyn
- 2015 – Procedures For The Head / Polish Art Today, National Cultural Centre, Bratysława
- 2014 – Zbrodnia w sztuce, MOCAK, Kraków
- 2014 – Fragile Sense of Hope – Art Collection Telekom, me Collectors Room / Olbricht Foundation, Berlin
- 2014 – Apple. Introduction, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź
- 2014 – Co widać. Polska sztuka dzisiaj, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Warszawa
- 2014 – Everybody is Nobody for Somebody, Santander Foundation, Madryt
- 2014 – Imagine What You Desire, 19th Biennale of Sydney, Sydney
- 2014 – Still bewegt. Videokunst und alte Meister, Altana Kultur Stiftung, Bad Homburg
- 2014 – Mikroutopie codzienności. Wystawa prac z kolekcji toruńskiego CSW, CSW Znaki Czasu, Toruń
- 2014 – 30th Biennial of Graphic Arts, International Centre of Graphic Arts, Lublana
- 2014 – BRITISH BRITISH POLISH POLISH, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2014 – The Black Moon, Palais de Tokyo, Paryż
- 2014 – Six Memo’s for the Next…, Bregenzer Kunstverein, Bregencja
- 2013 – Leisure, Discipline and Punishment, na festiwalu Contour 2013, Mechelen
- 2013 – Spojrzenia 2013, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2012 – Sport w sztuce, MOCAK, Kraków
- 2012 – Misplaced, Displaced, Replaced, Rotwand Gallery, Zurych
- 2012 – Grey Peak of the Wave, Harris Lieberman Gallery, Nowy Jork
- 2011 – Based in Berlin, KW Institute for Contemporary Art, Berlin[16]
- 2010 – The Good Old Days – The Aarhus Building, Aarhus
- 2010 – Przeszłość jest obcym Krajem, CSW Znaki Czasu, Toruń
- 2010 – Early Years – Kunstmuseum Dieselkraftwer, Chociebuż
- 2009 – Alfabet polski_1, BWA Galeria Miejska, Tarnów
- 2009 – Polish Landscape, Contemporary Art. Museum, Mińsk
- 2009 – A!, Galeria Miejska Arsenał, Poznań
- 2009 – Sport dla niewysportowanych, Galeria ZPAF i s-ka, Kraków
- 2009 – Anabasis, Rytuały powrotu do domu, Festiwal Łódź Czterech Kultur, Łódź
- 2009 – Wolność od-zysku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2008 – Bewegte Stilleben, Brandenburgischre Kunstverein, Poczdam
- 2008 – Nie ma sorry, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karol Sienkiewicz: Agnieszka Polska z prestiżową berlińską nagrodą Preis der Nationalgalerie. Polska artystka w gronie międzynarodowych gwiazd sztuki. wyborcza.pl, 2017-10-24. [dostęp 2024-08-25]. (pol.).
- ↑ a b c d e Karol Sienkiewicz: Agnieszka Polska. culture.pl, 2022-01-04. [dostęp 2024-08-25]. (pol.).
- ↑ Agnieszka Polska. Union Pacific. [dostęp 2024-08-27]. (ang.).
- ↑ a b Federica Bueti: Agnieszka Polska. Voices, Birds, Stone Tools. Georg Kargl. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ The Talking Car. BoCA Biennale. [dostęp 2024-08-27]. (ang.).
- ↑ Preis der Nationalgalerie 2017. [dostęp 2019-01-09]. (ang.).
- ↑ Agnieszka Polska laureatką. PISF, 2013-09-18. [dostęp 2024-08-26]. (pol.).
- ↑ Perfect Lives. Union Pacific. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Agnieszka Polska: Love Bite. Frye Art Museum. [dostęp 2024-08-25]. (ang.).
- ↑ The Happiest Thought. IDFA INstitute. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Preis der Nationalgalerie, Agnieszka Polska: The Demon’s Brain. Staatliche Museen zu Berlin. [dostęp 2019-01-09]. (ang.).
- ↑ Agnieszka Polska. www.nottinghamcontemporary.org. [dostęp 2023-10-21]. (ang.).
- ↑ Peace. Schirn. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Intymność jako tekst. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. [dostęp 2024-08-26]. (pol.).
- ↑ The Eighth Climate (What does art do?). the8thclimate.org. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Magdalena Magiera: Agnieszka Polska w katalogu Based in Berlin, s.152-153, ISBN 9783863350451 (ang.)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Agnieszka Polska, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Agnieszka Polska w poland.art.com
- oficjalna strona artystki. agnieszkapolska.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-25)].
- Agnieszka Polska w Galerii Żak | Branicka