Aleksiej Achmatow

Aleksiej Achmatow
	generał adiutant
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1817 ; Biełyj Klucz↗
Data śmierci	25 listopada 1870
	Przebieg służby
Lata służby	1836–1865
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	kampania węgierska 1849, wojna krymska
	Odznaczenia

Aleksiej Achmatow
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1817 ; Biełyj Klucz, gubernia symbirska
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1870 ; Florencja
	oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego
Okres	od marca 1862; do czerwca 1865
Poprzednik	Aleksandr Tołstoj(inne języki)
Następca	Dmitrij Tołstoj

Aleksiej Pietrowicz Achmatow (ros. Алексей Петрович Ахматов, ur. 10 listopada^?/22 listopada 1817 w Biełym Kluczu, zm. 25 listopada 1870 we Florencji) – rosyjski generał adiutant, gubernator charkowski w latach 1860–1862, oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego w latach 1862–1865.

Życiorys

Urodził się we wsi Biełyj Klucz w guberni symbirskiej w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był podporucznikiem^[1].

Po kursie kandydackim na Uniwersytecie Kazańskim rozpoczął w 1836 służbę wojskową jako podoficer w elitarnym Pułku Kawalergardów(inne języki). Uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego w 1849, walcząc m.in. pod Ács, Komárnem i Temeszwarem^[2]. Udział w kampanii węgierskiej przyniósł mu ostatecznie awans na pułkownika.

Wraz z rozpoczęciem wojny krymskiej Achmatow został mianowany w 1853 szefem sztabu 1 Rezerwowego Korpusu Kawalerii, w 1854 przeniesiony na to samo stanowisko w 3 Korpusie Piechoty, a w 1855 – 2 Rezerwowym Korpusie Kawalerii. 6 kwietnia 1856 został mianowany szefem sztabu całości wojsk rosyjskich działających na Krymie.

Podczas kampanii 1855 brał bezpośredni udział w działaniach wojennych m.in. pod Sakami^[3].

5 lipca 1855 Achmatow został odwołany ze stanowiska i przeniesiony do świty cesarza(inne języki). 26 sierpnia awansowano go stopnia generała majora, a 26 października mianowano członkiem specjalnej komisji powołanej w celu zbadania nadużyć w dostawach żywności dla wojska walczącego w wojnie krymskiej^[2]^[4].

Aleksiej Achmatow został mianowany 20 listopada 1860 wojskowym gubernatorem charkowskim, a dwa lata później, w dniu 28 lutego – oberprokuratorem Świątobliwego Synodu Rządzącego. Ten ostatni urząd objął dzięki poparciu metropolity moskiewskiego Filareta, którego znał z czasów młodości, oraz Andrieja Nikołajewicza Murawjowa(inne języki). W tym okresie, za panowania Aleksandra II, rozpoczęły się istotne przemiany w Cerkwi rosyjskiej, w których Achmatow nie odegrał istotnej roli. W ważniejszych kwestiach, np. mianowania archirejów, kierował się zdaniem metropolity Filareta, zaś sprawy bieżące pozostawił dyrektorowi Wydziału Szkolno-Duchownego Świątobliwego Synodu Rządzącego, Siergiejowi Nikołajewiczowi Urusowowi(inne języki)^[1]. Z drugiej strony wykazywał się aktywnością na swoim urzędzie, m.in. występował przeciwko ułatwieniom w zawieraniu małżeństw mieszanych (prawosławnych z luteranami) oraz przeciwko usiłowaniom episkopatu, aby ograniczyć rolę oberprokuratora^[5].

Od grudnia 1863 do czerwca 1865 był członkiem Rady Państwa^[2].

Mając poczucie niewielkiego udziału w reformach cerkiewnych, Achmatow złożył rezygnację 3 czerwca 1865 ze względu na zły stan zdrowia. Wyjechał na leczenie za granicę, gdzie zmarł we Florencji. Został pochowany w ławrze Troicko-Siergijewskiej^[1]^[2].

Był dalekim krewnym Anny Achmatowej^[6].

Awanse

junkier – styczeń 1837^[2]
kornet – 1838
porucznik – 1840^[2]
sztabsrotmistrz – 1846^[2]
fligeladiutant Mikołaja I^[7] – 3 kwietnia 1849
pułkownik – 7 sierpnia 1849
generał major – 26 sierpnia 1855
generał lejtnant – sierpień 1863^[2]
generał adiutant – 19 kwietnia 1864

Odznaczenia

Order Świętej Anny II klasy (1849)
Złoty Pałasz „Za Waleczność” w kampanii węgierskiej 1849
Order Świętego Stanisława I klasy (1860)
Order Świętej Anny I klasy (1861)
Order Świętego Włodzimierza II klasy (1863)^[2]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Ахматов. Алексей Петрович (1817-1870), обер-прокур Святейшего Синода. [w:] Православная Энциклопедия [on-line]. pravenc.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ахматов Алексей Петрович. regiment.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. (ros.).
↑ Ахматов, Алексей Петрович. dic.academic.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
↑ Валерий Федорченко: Императорский дом. Выдающиеся сановники. Энциклопедия биографий. T. 1. Krasnojarsk – Moskwa: 2003, s. 90. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
↑ Ахматов Алексей Петрович. knowledge.su. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
↑ Н.И. Попова, О.Е. Рубинчик: Анна Ахматова и Фонтанный Дом. akhmatova.org. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
↑ Ахматов Алексей Петрович. [w:] Фотогалерея Энциклопедии Царского Села [on-line]. tsarselo.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)]. (ros.).

[prav-1] Ахматов. Алексей Петрович (1817-1870), обер-прокур Святейшего Синода. [w:] Православная Энциклопедия [on-line]. pravenc.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).

[regiment-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ахматов Алексей Петрович. regiment.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. (ros.).

[academic-3] Ахматов, Алексей Петрович. dic.academic.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).

[imper-4] Валерий Федорченко: Императорский дом. Выдающиеся сановники. Энциклопедия биографий. T. 1. Krasnojarsk – Moskwa: 2003, s. 90. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).

[know-5] Ахматов Алексей Петрович. knowledge.su. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).

[akh-6] Н.И. Попова, О.Е. Рубинчик: Анна Ахматова и Фонтанный Дом. akhmatova.org. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).

[tsar-7] Ахматов Алексей Петрович. [w:] Фотогалерея Энциклопедии Царского Села [on-line]. tsarselo.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)]. (ros.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]