Aleksiej Brusiłow
1914 | |
generał kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1853 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1872–1917, |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Aleksiej Aleksiejewicz Brusiłow (ros. Алексей Алексеевич Брусилов, ur. 19?/31 sierpnia 1853 w Tyflisie, zm. 17 marca 1926 w Moskwie) – rosyjski generał kawalerii i generał-adiutant, od 1919 w Armii Czerwonej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Tyflisie 19 sierpnia?/31 sierpnia 1853 jako syn generała-porucznika Alieksjeja Nikołajewicza (Алексей Николаевич). Jego matka Maria Luiza Niestojemska, córka Antoniego Niestojemskiego, była Polką. Ukończył Korpus Paziów i rozpoczął służbę w armii carskiej w roku 1872. Jako oficer kawalerii uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1877–1878 na Kaukazie[1]. Następnie od 1879 do 1906 roku był wykładowcą, a później komendantem w Oficerskiej Szkole Kawalerii. Od 1906 roku służył jako dowódca dywizji kawalerii, potem od stycznia 1909 roku jako dowódca 14 Korpusu Armijnego. W latach 1912–1913 pełnił funkcję zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 6 grudnia 1912 roku mianowany generałem-majorem. 15 sierpnia 1913 roku został dowódcą 12 Korpusu Armijnego w Lublinie. Od początku mobilizacji 19 lipca 1914 roku służył jako dowódca Grupy Proskurowskiej, która 28 czerwca została przemianowana na 8 Armię[1].
Od początku I wojny światowej dowodził skutecznie 8 Armią w czasie walk w Galicji. W marcu 1916 roku został dowódcą Frontu Południowo-Zachodniego. Zaplanował i przeprowadził w lipcu 1916 roku udaną ofensywę na Wołyniu (tzw. ofensywa Brusiłowa) w wyniku której wojska rosyjskie wzięły do niewoli około 250 000 jeńców[1]. Do końca roku jeszcze dwukrotnie podejmował działania zaczepne, jednak nie odnosiły one tak znaczącego sukcesu. W czasie rewolucji lutowej wywierał nacisk na cara Mikołaja II i poparł jego abdykację. Od 4 czerwca do 1 sierpnia 1917 roku najwyższy naczelny dowódca armii rosyjskiej. Pod naciskiem Aleksandra Kiereńskiego podpisał rozkaz o wprowadzeniu kary śmierci na froncie za działalność rewolucyjną. W lipcu podjął kolejną ofensywę, zwaną też ofensywą Kiereńskiego, która ze względu na niskie morale wojsk i słabe wyposażenie szybko się załamała. Po niepowodzeniu operacji 19 lipca 1917 roku został usunięty ze stanowiska i mianowanym doradcą specjalnym Rządu Tymczasowego. Po rewolucji październikowej przeszedł w stan spoczynku, odrzucił też prośbę sił białogwardzistów o przyłączeniu się do kontrrewolucji jako dowódca wojsk białych.
Od 1919 roku służył w Armii Czerwonej. 2 maja 1920 roku wyznaczony został przewodniczącym Rady Specjalnej przy Naczelnym Dowódcy, w skład której weszło kilkunastu generałów armii carskiej. 30 maja Rada na czele z Brusiłowem wsparła swoim autorytetem apel do byłych oficerów carskich o wstępowanie w szeregi Armii Czerwonej do walki z Wojskiem Polskim[1]. W latach 1920–1923 w Ludowym Komisariacie Obrony, a w latach 1923–1924 inspektor kawalerii. Następnie pełnił funkcję doradcy ds. specjalnych w Rewolucyjnej Radzie Wojskowej ZSRR.
Wydał Moi wospominanija (1929).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Świętego Stanisława, III klasy z mieczami i kokardą (1878)
- Order Świętej Anny, III klasy z mieczami i kokardą (1878)
- Order Świętego Stanisława, II klasy z mieczami (1878)
- Order Świętej Anny, II klasy (1883)
- Order Świętego Włodzimierza, IV klasy (1895)
- Order Świętego Włodzimierza, III klasy (1898)
- Order Świętego Stanisława, I klasy (1903)
- Order Świętej Anny, I klasy (1909)
- Order Świętego Włodzimierza, II klasy (1913)
- Order Świętego Jerzego, IV klasy (23.08.1914)
- Order Świętego Jerzego, III klasy (18.09.1914)
- Order Orła Białego, z mieczami (10.01.1915)
- Szabla Świętego Jerzego (27.10.1915)
- Szabla Świętego Jerzego (20.07.1916)[2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Palmer 1998 ↓, s. 71.
- ↑ Grwar.ru: Брусилов Алексей Алексеевич. [dostęp 2014-02-15]. (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- В штабе генерал-адъютанта Брусилова (кинохроника) w serwisie YouTube
- Autoreferat
- Sokołow. august-1914.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-10)]. // Вопросы истории. 1988. № 11. С.80-97.
- Ryżkow. august-1914.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-28)]. // Сто великих россиян. М., 2003. С.305-310.
- Golikow. vivovoco.rsl.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-14)]. // Новая и новейшая история. 1998, № 4.
- Atak w lecie 1916
- Regiment.ru
- ISNI: 0000000108573821
- VIAF: 50022694
- LCCN: n81007887
- GND: 118844997
- BnF: 11170550v
- SUDOC: 090405293
- NKC: skuk0000178
- BNE: XX1213190
- NTA: 120631261
- BIBSYS: 90353236
- CiNii: DA09882055
- Open Library: OL5918322A
- PLWABN: 9810627625705606
- NUKAT: n2005107281
- J9U: 987007310944005171
- LNB: 000086258
- NSK: 000086715
- CONOR: 64214371
- BNC: 000443309
- LIH: LNB:QiE;=BV
- Absolwenci i studenci Korpusu Paziów w Petersburgu
- Urodzeni w 1853
- Zmarli w 1926
- Ludzie związani z Tbilisi
- Generałowie Imperium Rosyjskiego
- Radzieccy wojskowi
- Odznaczeni Orderem Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
- Odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
- Odznaczeni Orderem Świętego Włodzimierza
- Odznaczeni Orderem Świętej Anny
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (Imperium Rosyjskie)
- Uczestnicy wojny rosyjsko-tureckiej 1877–1878 (strona rosyjska)
- Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie
- Uczestnicy I wojny światowej (Imperium Rosyjskie)
- Ludzie urodzeni w Tbilisi