Alfred Hitchcock w rolach cameo
Angielski reżyser filmowy Alfred Hitchcock wystąpił w 38 ze swych 52 zachowanych filmów fabularnych[a] (jego drugi film, Orzeł z gór z 1927 uznaje się za zaginiony)[5]. Po raz pierwszy pojawił się w niemym dreszczowcu kryminalnym Lokator (1927)[6]. W opinii biografa Patricka McGilligana jego gościnny występ miał być „raczej perskim okiem puszczonym do dziennikarzy, a nie próbą lansowania samego siebie jako osoby publicznej”[7]. Jak sam przyznawał, jego pierwszy występ miał na celu wyłącznie zyskanie na czasie i ograniczenie wydatków[7]. Z kolei Ivor Montagu twierdził, że główną inspirację dla Hitchcocka stanowił D.W. Griffith, który miał w zwyczaju pojawiać się w swoich wczesnych produkcjach, odgrywając krótkie epizody[8]. Innym z przykładów, jaki reżyser wykorzystał, był Charlie Chaplin i jego występ cameo w dramacie Paryżanka (1923)[9].
Hitchcock pojawiał się na kilka sekund w rozmaitych rolach, m.in. jako pasażer metra (Szantaż; 1929)[10], przechodzień (Morderstwo; 1930, Rebeka; 1940)[11], pasażer autobusu (Złodziej w hotelu; 1955)[12] i tym podobnych nigdy nie wypowiadając żadnej kwestii. Częstym motywem było trzymanie przez niego instrumentu muzycznego, na przykład wiolonczeli w kryminalnym dramacie sądowym Akt oskarżenia (1947)[13] lub też kontrabasu w psychologicznym dreszczowcu noir Nieznajomi z pociągu (1951)[14].
W filmie Łódź ratunkowa (1944) pojawił się w reklamie środka odchudzającego zamieszczonej w gazecie odnalezionej przez rozbitków[15]. Występ ten uważał za swoją ulubioną rolę cameo. Początkowo miał problem z wymyśleniem okoliczności, w jakich miałby pojawić się na ekranie. Pierwotnie chciał wcielić się w zmarłego unoszącego się na wodzie, jednak zrezygnował z tego pomysłu, w obawie przed utonięciem. „Postanowiłem więc uwiecznić fakt swojego wyszczuplenia, a równocześnie wygrać swój kawałek roli: pozując do zdjęć «przed» i «po» kuracji odchudzającej. Przedrukowaliśmy te zdjęcia jako reklamę prasową, wychwalającą wymyślony środek «Reduco» – a widzowie mogli zobaczyć zarówno ogłoszenie, jak i mnie samego, kiedy William Bendix rozkładał starą gazetę znalezioną w łodzi” – argumentował[16].
Alfred Hitchcock w 1962 tłumaczył role cameo w swoich filmach w następujący sposób:
[…] trzeba było wypełnić ekran. Później zrobił się z tego przesąd, a w końcu – stały żart. Teraz jednak ten żart stał się już dość kłopotliwy i żeby pozwolić ludziom spokojnie oglądać film, staram się pojawiać ostentacyjnie w ciągu pierwszych pięciu minut[17].
Pełna lista występów Hitchcocka w roli cameo
[edytuj | edytuj kod]Filmy
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Rola | Źr |
|---|---|---|---|
| 1927 | Lokator | reporter wiadomości i być może osoba w tłumie pod koniec filmu[17] (nie ma co do tej drugiej roli zgodności)[18] | [19] |
| 1928 | Łatwa cnota | osoba opuszczająca kort tenisowy przez boczną bramę (nie ma co do tego występu jednoznacznej pewności)[4] | [20] |
| 1929 | Szantaż | pasażer londyńskiego metra denerwowany przez małego chłopca | [21] |
| 1930 | Morderstwo | przechodzień w scenie zbrodni | [22] |
| 1934 | Człowiek, który wiedział za dużo | przechodzień na ulicy, gdy jedzie autobus | [23] |
| 1935 | 39 kroków | literat, w scenie, w której Hannay i Smith opuszczają teatr | [24] |
| 1937 | Młody i niewinny | fotograf z malutkim aparatem w scenie ucieczki Tisdalla z gmachu sądu | [25] |
| 1938 | Starsza pani znika | przechodzień palący papierosa na Victoria Station | |
| 1940 | Rebeka | przechodzień koło budki telefonicznej pod koniec filmu | [26] |
| Zagraniczny korespondent | przechodzień czytający gazetę | [27] | |
| 1941 | Pan i pani Smith | przechodzień mijający Smitha przed hotelem | |
| Podejrzenie | mężczyzna wysyłający list | [28] | |
| 1942 | Sabotaż | mężczyzna stojący przed drogerią w Nowym Jorku | |
| 1943 | Cień wątpliwości | mężczyzna grający w karty w pociągu do Santa Rosa | [29] |
| 1944 | Łódź ratunkowa | odchudzony mężczyzna w reklamie prasowej Reduco | [30] |
| 1945 | Urzeczona | mężczyzna ze skrzypcami i cygarem, wychodzący z windy hotelowej | [31] |
| 1946 | Osławiona | mężczyzna pijący szampana na przyjęciu | [32] |
| 1947 | Akt oskarżenia | mężczyzna z wiolonczelą wysiadający z pociągu na stacji Cumberland | [33] |
| 1948 | Sznur | mężczyzna pojawiający się na tle neonu | [34] |
| 1949 | Pod znakiem Koziorożca | mężczyzna wkładający płaszcz i kapelusz na placu oraz osoba wchodząca do budynku rządowego | [35] |
| 1950 | Trema | mężczyzna oglądający się na ulicy za Eve Gill, która mówi do siebie | |
| 1951 | Nieznajomi z pociągu | mężczyzna z kontrabasem | [36] |
| 1953 | Wyznaję | mężczyzna na klatce schodowej podczas wyświetlania napisów czołówki | [37] |
| 1954 | M jak morderstwo | fotograf na zjeździe absolwentów | |
| Okno na podwórze | mężczyzna nakręcający zegar w mieszkaniu twórcy piosenek | [38] | |
| 1955 | Złodziej w hotelu | pasażer autobusu | [39] |
| Kłopoty z Harrym | mijający limuzynę kolekcjonera sztuki | ||
| 1956 | Człowiek, który wiedział za dużo | mężczyzna tyłem do kamery, obserwujący akrobatów na rynku w Marrakeszu | [40] |
| Niewłaściwy człowiek | narrator prologu | [41] | |
| 1958 | Zawrót głowy | mężczyzna przechodzący obok stoczni Elstera | [42] |
| 1959 | Północ, północny zachód | mężczyzna, który spóźnił się na autobus | [43] |
| 1960 | Psychoza | mężczyzna w kowbojskim kapeluszu przed biurem pośrednika nieruchomości | |
| 1963 | Ptaki | mężczyzna opuszczający sklep zoologiczny ze swoimi psami (Geoffreyem i Stanleyem) na smyczy | [44] |
| 1964 | Marnie | podejrzany mężczyzna w hotelowym korytarzu | [45] |
| 1966 | Rozdarta kurtyna | mężczyzna z dzieckiem w hotelowym foyer | [46] |
| 1969 | Topaz | mężczyzna na wózku inwalidzkim na lotnisku | [47] |
| 1972 | Szał | mężczyzna w tłumie na nabrzeżu Tamizy | [48] |
| 1976 | Intryga rodzinna | mężczyzna w Urzędzie Ewidencji Ludności | [49] |
Telewizja
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Serial | Odcinek | Rola | Emisja | Źr |
|---|---|---|---|---|---|
| 1958 | Alfred Hitchcock przedstawia | „A Dip in the Pool” | człowiek na okładce magazynu czytanego przez pana Renshawa | 1 czerwca 1958 | [50] |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dokładna liczba występów Hitchcocka w rolach cameo nie jest znana. W zależności od biografii i autora, pojawiają się różne wersje; w opinii Patricka McGilligana, reżyser wystąpił w swoich filmach 37-krotnie[1]. Według książki Truffaut/Hitchcock (wyd. z 2005) liczba ta wynosi 31[2]. Z kolei w książce Alfred Hitchcock: Interviews (2003) reżyser wymieniony jest w 39 występach[3]. Liczbę 38 wywnioskowano na podstawie tabeli zamieszczonej w artykule, gdzie uwzględniono również role cameo, co do których nie ma jednoznacznej pewności, że miały miejsce (np. Łatwa cnota; 1928)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 942–980.
- ↑ Truffaut 2005 ↓, s. 145.
- ↑ Hitchcock 2003 ↓, s. xxvi–xxiii.
- ↑ a b Walker 2005 ↓, s. 88.
- ↑ Ackroyd 2017 ↓, s. 42.
- ↑ Ackroyd 2017 ↓, s. 48.
- ↑ a b McGilligan 2005 ↓, s. 114.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 114–115.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 115.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 160.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 436, 441.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 451.
- ↑ Hitchcock 2003 ↓, s. xli.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 449.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 445.
- ↑ Truffaut 2005 ↓, s. 146.
- ↑ a b Truffaut 2005 ↓, s. 49.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 433.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 943.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 944.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 947.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 949.
- ↑ Walker 2005 ↓, s. 438.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 953.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 955.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 957.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 958.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 959.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 960.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 961.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 962.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 963.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 964.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 965.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 966.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 967.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 968.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 969.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 970.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 971.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 972.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 973.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 974.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 975.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 976.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 977.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 978.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 979.
- ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 980.
- ↑ Hitchcock 2003 ↓, s. liii.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
- Alfred Hitchcock: Alfred Hitchcock: Interviews. Sidney Gottlieb (red.). University Press of Mississippi, 2003. ISBN 978-1-57806-562-2. (ang.).
- Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
- François Truffaut: Hitchcock/Truffaut. Tadeusz Lubelski (tłum.). Świat Literacki, 2005. ISBN 83-88612-83-2. (pol.).
- Michael Walker: Hitchcock’s Motifs. Amsterdam University Press, 2005. ISBN 978-90-5356-773-9. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona reżysera (ang.)
- Wszystkie role cameo Hitchcocka ze zdjęciem i czasem sceny filmu (ang.)
- Alfred Hitchcock w rolach cameo w serwisie YouTube (ang.)
