Aníbal Ruiz

Aníbal Ruiz

Pełne imię i nazwisko	Aníbal Ruiz Leites
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1942 Salto
Data i miejsce śmierci	10 marca 2017 Veracruz
Wzrost	167 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1963 Danubio 1964–1966 Sud América 1967–1968 Cúcuta Deportivo 1969–1970 Anzoátegui 1971 Montevideo Wanderers 1971 Unión Tumán 1972–1974 Montevideo Wanderers 1975 San Ramón 1976 Miramar Misiones
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1985 Olimpia 1986 Atlético Nacional 1987 Olimpia 1988 Montevideo Wanderers 1988–1990 Necaxa 1991 Deportivo Quito 1991 Olimpia 1992 Salwador 1993 UdeG 1993–1995 Veracruz 1995 Correcaminos UAT 1996–1997 Puebla 1998 León 1998–1999 Correcaminos UAT 2000–2001 Guaraní 2001 Olimpia 2002–2006 Paragwaj 2007 Veracruz 2008 Emelec 2008 Cúcuta Deportivo 2010–2011 Universidad San Martín 2012 León Huánuco 2013 Universidad San Martín 2014 Municipal

Aníbal „Maño” Ruiz Leites (ur. 30 grudnia 1942 w Salto, zm. 10 marca 2017 w Veracruz) – urugwajski piłkarz i trener piłkarski.

Wychowywał się w wielodzietnej rodzinie (posiadał czwórkę rodzeństwa) pochodzenia hiszpańskiego (jego dziadkowie byli emigrantami z Saragossy). Jako profesjonalny piłkarz występował bez większych sukcesów w Urugwaju, Kolumbii, Wenezueli, Peru i Kostaryce. Przez pewien czas był również zawodnikiem drużyn juniorskich hiszpańskiego Realu Saragossa. Grał na pozycji ofensywnego pomocnika.

Po zakończeniu kariery (lata 1977–1984) pracował jako asystent słynnego trenera Luisa Cubilli. W tej roli zdobył sześć trofeów (z czego pięć z paragwajską Olimpią): dwukrotnie mistrzostwo Paragwaju (Olimpia – 1979, 1982), zaś po razie Copa Libertadores (Olimpia – 1979), Copa Interamericana (Olimpia – 1980), Puchar Interkontynentalny (Olimpia – 1980), jak również mistrzostwo Urugwaju (Peñarol – 1981).

Jako pierwszy trener pracował w latach 1985–2014. Podczas bogatej kariery szkoleniowej prowadził ogółem szesnaście zespołów, w tym wiele czołowych drużyn Ameryki Łacińskiej – dwa w Paragwaju (Olimpia, Guaraní), dwa w Kolumbii (Atlético Nacional, Cúcuta Deportivo), jeden w Urugwaju (Montevideo Wanderers), sześć w Meksyku (Necaxa, UdeG, Veracruz, Correcaminos UAT, Puebla, León), dwa w Ekwadorze (Deportivo Quito, Emelec), dwa w Peru (Universidad San Martín, León Huánuco) oraz jeden w Gwatemali (Municipal). Na kanwie klubowej wywalczył dwa trofea; mistrzostwo Paragwaju (Olimpia – 1985) i mistrzostwo Peru (Universidad San Martín – 2010). W międzyczasie – na początku lat 90. – krótko prowadził reprezentację Salwadoru.

Największą sławę zyskał jednak w latach 2002–2006, jako selekcjoner reprezentacji Paragwaju. Przejął paragwajską kadrę z rąk Włocha Cesare Maldiniego i w dobrym stylu, z czwartego miejsca kwalifikacji awansował z nią na Mistrzostwa Świata w Niemczech. W 2005 roku otrzymał w prestiżowym plebiscycie dziennika „El País” nagrodę dla Południowoamerykańskiego Trenera Roku. Na mundialu jego drużyna spisała się jednak przeciętnie – Paragwajczycy odpadli w fazie grupowej, zajmując w niej trzecią pozycję, po porażkach z Anglią (0:1), Szwecją (0:1) oraz zwycięstwie nad Trynidadem i Tobago (2:0).

Pod koniec życia (lata 2015–2017) był asystentem szkoleniowca José Cardozo – swojego byłego podopiecznego z kadry Paragwaju – w meksykańskich klubach Toluca, Chiapas i Puebla.

Zmarł niespodziewanie w Veracruz, kiedy to dostał zawału serca na płycie boiska obiektu Estadio Luis „Pirata” Fuente, w czasie przedmeczowej rozgrzewki przed rozpoczęciem spotkania ligi meksykańskiej pomiędzy tamtejszym CD Veracruz i Pueblą. Ruiz miał w tym meczu poprowadzić drużynę Puebli, w zastępstwie za zawieszonego dyscyplinarnie trenera José Cardozo. Pomimo udzielenia natychmiastowej pomocy medycznej i przetransportowaniu do miejskiej kliniki, po dotarciu do szpitala stwierdzono zgon 74-latka.

Obdarzony przydomkiem „Maño” (ze względu na pochodzenie; w hiszpańskiej mowie potocznej mianem „Los Maños” określa się mieszkańców Saragossy). Słynął z ogromnego przywiązania do taktyki i defensywnego stylu gry.

Był żonaty, miał dwóch synów i córkę.