Argonauta (1914)

Argonauta

„Argonauta” około 1914 roku
Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	FIAT-San Giorgio, La Spezia
Położenie stępki	11 marca 1913
Wodowanie	5 lipca 1914
Zamówiony dla Rosyjska Carska MW
Nazwa	Swiatoj Gieorgij (Святой Георгий)
Regia Marina
Nazwa	Argonauta
Wejście do służby	1 lutego 1915
Wycofanie ze służby	29 marca 1928
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	255 ton 305 ton
Długość	45,15 metra
Szerokość	4,2 metra
Zanurzenie	3,05 metra
Zanurzenie testowe	40 metrów
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 700 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 450 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	14 węzłów 9,9 węzła
Zasięg	powierzchnia: 1600 Mm przy 9 węzłach zanurzenie: 120 Mm przy 3 węzłach
Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Załoga	24

Argonauta – włoski okręt podwodny z okresu I wojny światowej. Pierwotnie okręt został zamówiony we Włoszech przez Imperium Rosyjskie i zwodowany jako „Swiatoj Gieorgij” 5 lipca 1914 roku w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii. W obliczu przystąpienia Włoch do wojny jednostka została zarekwirowana i 1 lutego 1915 roku wcielona w skład Regia Marina pod nazwą „Argonauta”. Okręt pełnił służbę podczas wojny i po niej na Morzu Śródziemnym, a z listy floty skreślono go 29 marca 1928 roku.

Projekt i budowa

Autorem projektu przeznaczonego na eksport okrętu podwodnego był inż. Cesare Laurenti. Bazą do jego opracowania była poprzednia konstrukcja Laurentiego – zbudowane dla Włoch okręty typu Medusa. Okręt charakteryzował się konstrukcją dwukadłubową z identycznym w kształcie i wymiarach kadłubem zaadaptowanym z typu Medusa. Jednostka została zamówiona przez Imperium Rosyjskie w 1912 roku. Zgodnie z wymogami zamawiającego okręt otrzymał umieszczone w zmodyfikowanym kiosku dwa peryskopy, napęd o większej mocy z ulepszonym układem wydechowym, chowane stery głębokości oraz kompas refleksyjny i sprzęt do łączności podwodnej.

Okręt zbudowany został w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii. Stępkę okrętu położono 11 marca 1913 roku, a zwodowany został jako „Swiatoj Gieorgij” (ros. „Святой Георгий”) 5 lipca 1914 roku.

Dane taktyczno-techniczne

„Argonauta” był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym . Długość całkowita wynosiła 45,15 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,05 metra. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 255 ton, a w zanurzeniu 305 ton . Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne FIAT o łącznej mocy 700 KM. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano o łącznej mocy 450 KM. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 14 węzłów na powierzchni i 9,9 węzła w zanurzeniu . Zasięg wynosił 1600 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 120 Mm przy prędkości 3 węzłów w zanurzeniu (lub 695 Mm przy prędkości 13,5 węzła w położeniu nawodnym oraz 15,5 Mm przy prędkości 9 węzłów w zanurzeniu) . Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów . Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów .

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped.

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy.

Służba

4 października 1914 roku okręt, będący jeszcze w trakcie prób stoczniowych, został porwany przez kpt. mar. (wł. tenente di vascello) Angelego Belloniego, który służył w tym czasie w bazie La Spezia i zajmował się testowaniem tej jednostki . Jego plan polegał na tym, by pod pretekstem wyjścia w morze na próby morskie dotrzeć z niczego niepodejrzewającą załogą do Ajaccio na Korsyce, a tam, przy współudziale rosyjskiego konsula, miał na okręcie podnieść rosyjską banderę i wyruszyć z zamiarem ataku na zakotwiczone w Poli austro-węgierskie okręty . Konsul jednak odmówił współudziału w tym przedsięwzięciu i poinformował o wszystkim Francuzów, którzy wysłali niszczyciel „Chasseur”, aby powstrzymał oznaczony numerem N43 okręt Belloniego . Eskortowany przez „Chasseura” okręt podwodny został sprowadzony do Ajaccio, a stamtąd wrócił następnie do bazy w La Spezia . Angelo Belloni został aresztowany i przekazany włoskiemu sądownictwu wojskowemu, a proces zakończył się uniewinnieniem oskarżonego .

W obliczu rychłego przystąpienia Włoch do wojny jednostka została zarekwirowana przez rząd włoski i pod nadaną 31 grudnia 1914 roku nazwą „Argonauta” wcielona do służby w Regia Marina 1 lutego 1915 roku . Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym tę nazwę, symbolizującą mitycznych Argonautów . Motto jednostki brzmiało „Inlicitas temptare vias” (pol. „Wypróbuję zakazane sposoby”), a jej pierwszym dowódcą został kpt. mar. Carlo Cattaneo . Początkowo „Argonauta” został przydzielony do 2. Eskadry (wł. Squadriglia) Okrętów Podwodnych w Neapolu, a 1 marca trafił do Brindisi . 24 maja 1915 roku, w momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej, okręt stacjonował w Ankonie. Tego dnia, usiłując opuścić port podczas bombardowania Ankony, „Argonauta” zaplątał się w sieci przeciwpodwodne i stał się celem nieskutecznego ataku lotniczego; załoga uwolniła okręt z pułapki dopiero po oddaleniu się austro-węgierskiego zespołu. Między 1915 a 1917 rokiem jednostka została wyposażona w pojedyncze działo pokładowe kalibru 76 mm A1914 L/30 .

W 1916 roku „Argonauta” dowodzony przez kpt. mar. Giulio Diaza operował z Wenecji . 15 lutego 1916 roku załoga okrętu odnalazła w morzu uszkodzony włoski wodnosamolot, po czym i odholowała go do Ankony . 31 grudnia 1917 roku okręt wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Atropo”, „Tricheco”, „Fisalia”, „Narvalo”, „Zoea”, „Otaria”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 4, F 5, F 12, F 13 i F 16). W 1918 roku jednostka operowała z Porto Corsini, a jej dowództwo sprawował kpt. mar. Antonio Legnani . 3 lipca 1918 roku w pobliżu skały Porer „Argonauta” wystrzelił torpedę w kierunku niszczyciela typu Huszár, jednak torpeda zeszła z kursu i nie trafiła w cel .

Podczas działań wojennych załoga „Argonauty” wzięła udział w 112 rejsach bojowych, w tym kilka szczególnie niebezpiecznych, mających na celu ustalenie położenia zagród minowych wzdłuż kanału łączącego wyspy Premuda i Scarda, wzdłuż wybrzeża dalmatyńskiego oraz w pobliżu Zary .

Po zakończeniu działań wojennych „Argonauta” pozostał na Górnym Adriatyku, operując z Poli i Wenecji . 1 października 1925 roku został włączony do Dywizjonu Okrętów Podwodnych, biorąc udział w manewrach i ćwiczeniach marynarki . „Argonauta” został skreślony z listy floty 29 marca 1928 roku.

Zobacz też

• Lista włoskich okrętów podwodnych

Bibliografia

• Erminio Bagnasco, Achille Rastelli: Navi e marinai italiani nella Grande Guerra. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1997. ISBN 88-85909-75-2. (wł.).
• Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
• Ivan Gogin: ARGONAUTA small submarine (1915). Navypedia. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895–1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
• Regi Sommergibile ARGONAUTA. Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2024-03-24]. (wł.).