Ariane (1925)
.jpg) „Ariane”, ok. 1930 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
luty 1923 |
| Wodowanie |
6 sierpnia 1925 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
wrzesień 1929 |
| Los okrętu |
samozatopiony 9 listopada 1942 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
66 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie |
4,1 m |
| Zanurzenie testowe |
80 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1250 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 3500 Mm przy 9 w. |
| Uzbrojenie | |
| 13 torped, 1 działo kal. 100 mm, 2 km kal. 8 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
7 × 550 mm |
| Załoga |
41 |
Ariane (Q122) – francuski okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z czterech jednostek swojego typu. Okręt został zwodowany 6 sierpnia 1925 roku w stoczni Ateliers et Chantiers Augustin-Normand w Hawrze, a do służby w Marine nationale wszedł we wrześniu 1929 roku. Jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 9 listopada 1942 roku „Ariane” została samozatopiona w Oranie.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]„Ariane” zamówiona została na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1922 roku[1][2]. Okręt, zaprojektowany przez Marie-Augustina Normanda i Fernanda Fenaux, zbliżony był wielkością i parametrami do typu Sirène[1][3]. Jednostka charakteryzowała się wysoką manewrowością i silnym uzbrojeniem, lecz miała zbyt długi czas zanurzenia, a ciasnota wnętrza powodowała trudności w obsłudze mechanizmów okrętowych przez załogę[3].
„Ariane” zbudowana została w stoczni Ateliers et Chantiers Augustin-Normand w Hawrze[1][4]. Stępkę okrętu położono w lutym 1923 roku[2], został zwodowany 6 sierpnia 1925 roku[1][3], a do służby w Marine nationale przyjęto go we wrześniu 1929 roku[2]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q122.
Dane taktyczno–techniczne
[edytuj | edytuj kod]„Ariane” była średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][3]. Długość całkowita wynosiła 66 metrów, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 4,1 metra[1][5]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 626 ton, a w zanurzeniu 787 ton[1][3][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa czterosuwowe silniki wysokoprężne Normand-Vickers o łącznej mocy 1250 koni mechanicznych (KM)[1][3][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 1000 KM[1][8]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 7,5 węzła w zanurzeniu[1][3]. Zasięg wynosił 3500 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 75 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[3][5][c]. Zbiorniki paliwa mieściły 60 ton oleju napędowego[1][2], a energia elektryczna magazynowana była w bateriach akumulatorów typu D liczących 140 – 144 ogniwa[7][8]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś autonomiczność 20 dób[2][7].
Okręt wyposażony był w 7 wyrzutni torped kalibru 550 mm: dwie wewnętrzne i dwie zewnętrzne na dziobie, jedną wewnętrzną na rufie oraz jeden podwójny obrotowy zewnętrzny aparat torpedowy za kioskiem, z łącznym zapasem 13 torped[1][3][d]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 100 mm L/45 M1917 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm (2 x I)[2][3][e].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy[1][4].
Służba
[edytuj | edytuj kod]W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 14. dywizjonu 2. Flotylli okrętów podwodnych w Oranie[9]. Dowódcą jednostki był w tym okresie kpt. mar. N.L.B. Piot[9]. W czerwcu 1940 roku okręt nadal stacjonował w Oranie[10]. Jednostka uczestniczyła w tym miesiącu w patrolowaniu rejonu Gibraltaru[11]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami „Ariane” znalazła się pod kontrolą rządu Vichy (rozbrojona w Oranie)[12]. Na przełomie 1941 i 1942 roku okręt został wycofany z czynnej służby[5]. 8 listopada 1942 roku, podczas lądowania Aliantów w Afryce Północnej, okręt (wraz z bliźniaczym „Danaé”) stacjonował w Oranie[13]. Następnego dnia, aby uniknąć zdobycia przez Aliantów, na rozkaz wiceadmirała Rioulta okręt został samozatopiony[3][13].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jane's Fighting Ships 1934 i Jane’s Fighting Ships of World War II podają wyporność 576/765 ton[6][7], a J. Lipiński 576/776 ton[5].
- ↑ J. Labayle-Couhat i Jane’s Fighting Ships of World War II podają, że moc silników Diesla wynosiła 1200 KM[4][7].
- ↑ J. Labayle-Couhat i Navypedia podają, że zasięg 3500 Mm był osiągany przy prędkości 7,5 węzła[2][4].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata okręt posiadał trzy wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i podwójną wyrzutnię zewnętrzną[4].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata okręt był uzbrojony w działo kal. 75 mm M1928[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 273.
- ↑ a b c d e f g h i j k Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 183.
- ↑ a b c d e f Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: 1971, s. 80.
- ↑ a b c d Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 540.
- ↑ Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: 1934, s. 204.
- ↑ a b c d Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 131.
- ↑ a b Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 194.
- ↑ a b Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789-1942. Oświęcim: 2014, s. 364.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ARIANE submarines (1928-1929). Navypedia. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, JUNE 1940 (Part 2 of 4) Saturday 8th – Friday 14th. Naval History Homepage. [dostęp 2017-04-04]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
- Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789-1942. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-372-1.
- Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
