Augustyn Józef Czartoryski
 Pogoń Litewska | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Adam Karol Czartoryski |
Augustyn Józef Czartoryski (ur. 20 października 1907 w Warszawie, zm. 1 lipca 1946 w Sewilli w Hiszpanii) – polski arystokrata, książę, II Ordynat na Sieniawie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Augustyn objął prowadzenie Muzeum Czartoryskich i został ordynatem Sieniawskim. W 1937 roku poślubił księżniczkę Obojga Sycylii Marię de los Dolores Burbon.
W perspektywie zbliżającej się drugiej wojny światowej Muzeum Czartoryskich przygotowało 16 skrzynek z najbardziej wartościowymi eksponatami, aby przetransportować je do pałacu w Sieniawie. Reszta przedmiotów została ukryta w piwnicach Muzeum. Kiedy we wrześniu zaczęły się bombardowania Krakowa, książę Augustyn i księżna Dolores, która była w ciąży, postanowili opuścić Sieniawę i poszukać lepszego schronienia. 18 września wojska niemieckie znalazły i złupiły eksponaty ukryte w pałacu.
Ponieważ wojska niemieckie posuwały się naprzód, książę Augustyn przeniósł wszystkie skarby do majątku swojego kuzyna w Pełkiniach, ukrywając je przed armią radziecką. Jednak Gestapo znalazło wszystkie przedmioty, a najbardziej wartościowe przeniosło z miejsca ukrycia. Wkrótce potem książę i księżna zostali zatrzymani przez Gestapo i aresztowani. Małżeństwo było więzione w Rawie Ruskiej, w przejętym przez Niemców domu, wcześniej zamieszkiwanym przez rodzinę adwokata dr. Juliusza Bardacha (syn Teofila i ojciec Witolda)[1]. Po negocjacjach i dzięki koligacjom z włoską oraz hiszpańską rodziną królewską zostali deportowani i udało im się dostać do Hiszpanii przed końcem 1939 roku.
Miał dwóch synów:
- Adama Karola Czartoryskiego (ur. 1940)
- Ludwika Piotra Czartoryskiego (1945–1946)
W 1946 zmarł i został pochowany w krypcie kościoła salezjańskiego w Sewilli w Hiszpanii[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gene Gutowski: Od Holocaustu do Hollywood. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2004, s. 46. ISBN 83-08-03549-3.
- ↑ Beata Woźniak, Koleje losów rodziny Czartoryskich, „Gazeta Opinogórska” (3), 2017, s. 13.