Bacan
| Państwo | |
|---|---|
| Akwen | |
| Archipelag | |
| Powierzchnia |
1900 km² |
| Długość linii brzegowej |
297,3 km |
| Najwyższy punkt |
2111 m n.p.m. |
| Populacja (2017) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Indonezji  | |
| 0°36′54″S 127°30′54″E/-0,615000 127,515000 | |
| |
Bacan (dawniej Batjan) – wyspa w Indonezji w archipelagu Moluków na morzu Moluckim, leży u południowo-zachodniego brzegu Halmahery, oddzielona od niej cieśniną Patinti; największa z grupy wysp Bacan[2]; powierzchnia 1900 km²[2], długość linii brzegowej 297,3 km; około 90 tys. mieszkańców.
Wyspa o nieregularnym kształcie, górzysta (Gunung Sibela 2111 m n.p.m.), porośnięta lasem równikowym; występują gorące źródła. Uprawa ryżu, sagowca, goździków, palmy kokosowej; rybołówstwo; złoża węgla i innych surowców mineralnych. Główne miasto Labuha.
Administracyjnie należy do prowincji Moluki Północne[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Należała do Portugalii (1558–1667), Holandii (1667–1949), Indonezji. Pierwsza faktoria holenderska założona w 1609 roku. W czasie II wojny światowej okupowana przez Japończyków. W 1972 roku zmiana nazwy na obecną.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Ludność wyspy jest zróżnicowana etnicznie[3]. Dużą część populacji wysp Bacan tworzą migranci posługujący się papuaskimi językami Halmahery (zwłaszcza ternate, tobelo i galela), językami celebeskimi bądź językami wyspy Makian (taba i moi). Pozostałe języki to m.in.: bajau, sula, sangir[1].
Głównym środkiem komunikacji międzyetnicznej jest malajski wyspy Ternate. Rodzimy malajski wyspy Bacan jest w zaniku, szacuje się, że mówi nim 5% mieszkańców wyspy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c James T. Collins: Penelitian Bahasa di Maluku. Ambon: Kantor Bahasa Provinsi Maluku, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2018, s. 14–18. ISBN 978-602-52601-2-4. OCLC 1099540304. [dostęp 2022-07-27]. (indonez.).
- ↑ a b c Bacan. [w:] Encyclopaedia Beliana [on-line]. [dostęp 2023-03-18]. (słow.).
- ↑ M. J. Melalatoa: Ensiklopedi suku bangsa di Indonesia: A–K. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 68. OCLC 1027454469. [dostęp 2022-08-03]. (indonez.).