Bitwa pod Rajgrodem (1794)

Bitwa pod Rajgrodem – bitwa stoczona 10 lipca 1794 roku podczas powstania kościuszkowskiego.

W ramach ofensywnych działań wojsk polskich na prawym brzegu Narwi i Biebrzy część pospolitego ruszenia ziemi bielskiej, która maszerowała ze strony Goniądza, wtargnęła 9 lipca na obszar Prus Książęcych i dotarła do Prostek, gdzie spędziła pruski patrol. Grupa ta idąc przez Ostre Koło wróciła na obszar Polski i dotarła wieczorem do Rajgrodu, gdzie skoncentrowała się reszta pospolitego ruszenia ziemi bielskiej. Połączone siły osiągnęły stan kilku tysięcy chłopów i szlachty uzbrojonych niemal wyłącznie w białą broń. Zaalarmowani polskim atakiem Prusacy wysłali na Rajgród grupę generała Göckinga (2 bataliony i 3 szwadrony), która o świcie uderzyła na polski obóz, uzyskując pełne zaskoczenie. Dzięki temu Prusacy rozproszyli polskie pospolite ruszenie, po czym splądrowali Rajgród i opuścili Polskę, wracając na obszar swego państwa.

Bibliografia

Andrzej Grabski, Jan Wimmer i inni, Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1966.
Andrzej Zahorski, Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w okresie powstania kościuszkowskiego, Zeszyt dziesiąty, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1960.
Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894.
Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I