Bleed the Freak
| |
| Wykonawca utworu z albumu Facelift | |
| Alice in Chains | |
| Wydany | |
|---|---|
| Nagrywany |
grudzień 1989–kwiecień 1990 w London Bridge Studio, Seattle, oraz w Capitol Recording Studio, Hollywood[1] |
| Gatunek | |
| Długość |
4:12 (wersja koncertowa) |
| Twórca | |
| Producent | |
| Wydawnictwo | |
Bleed the Freak – singel promocyjny amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, wydany jedynie w formacie winylowym przez wytwórnię Sony. Pochodzi z debiutanckiego albumu studyjnego Facelift z sierpnia 1990. Czas trwania utworu wynosi 4 minuty i 1 sekundę. Autorem tekstu i kompozytorem jest Jerry Cantrell. Na stronie B została zamieszczona koncertowa wersja utworu „Put You Down”, także pochodząca z albumu Facelift i będąca autorstwa Cantrella.
Analiza
[edytuj | edytuj kod]W wywiadzie dla magazynu „Rock Scene” z kwietnia 1990, autor kompozycji Jerry Cantrell przyznał, że warstwa liryczna odnosi się do ludzi, którzy umieścili nas na tym świecie, i teraz patrzą jak spadamy w dół, wykrwawiając się[4]. Podmiot pragnie doczekać chwili, gdy zobaczy, jak to inni będą się poświęcać i wykrwawiać za niego[5]. Tekst zawiera również odniesienia do nietolerancji religijnej, przedstawionej w formie metafory upadającego społeczeństwa, aby w pełni zrozumieć więź człowieka[5]. W rozmowie z pismem branżowym „RIP”, muzyk stwierdził: „«Bleed the Freak» napisałem, gdy czułem się źle. Robiłem wiele gównianych rzeczy pod wpływem wielu osób – szefów, rodziny – po prostu spojrzenie, co myślisz, taki rodzaj bzdury. To naprawdę dołujące, jak ludzie potrafią zdyskredytować cię z powodu koloru skóry, wyznania, poglądów politycznych – cokolwiek to może być – i wskażą cię palcem, lecz jeśli odwrócisz się i pokażesz na nich, to już nie są tacy odważni”[6]. Mordechai Kleidermacher z magazynu „Circus” zaznaczył, że tematyka utworu koncentruje się na „ślepej wierze”[7].
„Bleed the Freak” został skomponowany według schematu strojenia Eb-Ab-Db-Gb-Bb-Eb. Zaczyna się od stonowanego i balladowego brzmienia gitary akustycznej i elektrycznej, granej chorusem[8]. Refreny utworu nabierają większego ciężaru i dynamiki oraz agresywniejszych partii wokalnych Layne’a Staleya. Po wykonaniu drugiego z refrenów, słychać jest dynamiczną solową grę Cantrella, która następnie chwilowo zwalnia tempo, przechodząc do łagodnego brzmienia z początku. Kompozycja kończy się powtórzonym, dynamicznym refrenem[8].
Teledysk
[edytuj | edytuj kod]Na teledysk promujący złożyły się fragmenty występu zespołu w Moore Theatre z 22 grudnia 1990. Koncert został zarejestrowany i wydany na kasecie Live Facelift w lipcu 1991[9]. Wideoklip nagrano w kolorystyce czarno-białej. Reżyserem jest Josh Taft[10].
Wydanie
[edytuj | edytuj kod]Wytwórnia Sony wydała „Bleed the Freak” w wersji koncertowej, jedynie w formacie winylowym o numerze katalogowym CS7-04013, jako singel promocyjny w 1991[11]. Na stronie B zamieszczono utwór „Put You Down”, również w wykonaniu koncertowym[11].
Kompozycja „Bleed the Freak” ukazała się na wspomnianym VHS Live Facelift w 1991[10]. Wersja demonstracyjna utworu, zarejestrowana wiosną 1989 przy współpracy producenta Ricka Parashara[12], weszła w skład zestawu kompozycji zawartych na kompilacyjnym box secie Music Bank (1999)[5]. W grudniu 2000 koncertowe nagranie „Bleed the Freak” zostało zamieszczone na albumie Live[13].
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Krytyczny
[edytuj | edytuj kod]Bill Adams z „Ground Control” w swojej recenzji zaznaczył, że brzmienie „Bleed the Freak” „charakteryzuje się mroczną i sardoniczną melodią, gdzie przejawiają się motywy miłości i nienawiści oraz stanu beznadziejności”[14]. Ric Albano z brytyjskiego magazynu „Classic Rock” przyznał, że jest to pierwsza ze słabszych kompozycji na płycie, określając partie śpiewu mianem „płaczliwych”[15]. Portal internetowy rockmetal.pl napisał o utworze w swej recenzji: „Nowością dla sceny rockowej lat 90. jest «Bleed the Freak». Kawałek rozpoczyna się szybko wpadającym w ucho motywem, granym na przesterowanej gitarze z chorusem, który po chwili wspomagany jest pracą reszty instrumentalistów oraz jak zwykle genialnym głosem Layne’a. Po pierwszym refrenie całość nagle dostaje kopa (…) i przemienia się z melancholijnej, lekko ospałej ballady w rockową petardę z najwyższej półki, której nie powstydziłby się sam Lemmy”[8]. Beth Nussbaum z magazynu „Rock Scene” określiła utwór mianem „ponurego i posępnego”[16].
Utwór na koncertach
[edytuj | edytuj kod]Premiera koncertowa „Bleed the Freak” nastąpiła 15 lipca 1989 w Bremerton w stanie Waszyngton[17]. Utwór regularnie wykonywany był w ramach tras koncertowych promujących Facelift w 1990 i 1991[17]. Często grany był również w trakcie trwania ogólnoświatowego tournée promującego album Dirt (1992) – Down in Your Hole Tour[17]. Od momentu reaktywacji zespołu w 2005, „Bleed the Freak” prezentowany był w ramach amerykańskiej części Finish What we Started Tour. Od 2015 ponowie grany jest na występach zespołu[17].
Lista utworów na singlu
[edytuj | edytuj kod]winyl 7” (CS7-04013):
Strona A:
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
|---|---|---|---|
| 1. | „Bleed the Freak” (wersja koncertowa) | Jerry Cantrell | 4:12 |
Strona B:
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
|---|---|---|---|
| 1. | „Put You Down” (wersja koncertowa) | Cantrell | 3:22 |
Personel
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie materiału źródłowego[18]:
|
Alice in Chains |
Produkcja
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 118–120.
- ↑ Jennifer Clay. Geronimo. „RIP”, s. 32–34, 94, listopad 1991. ISSN 0889-5791.
- ↑ Bleed the Freak – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2019-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-24)]. (ang.).
- ↑ Beth Nussbaum. When Whips Don’t Hurt. „Rock Scene”, s. 57–60, kwiecień 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ a b c Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. CK 69584.
- ↑ Tom Forsythe. Without Prejudice Dude!. „RIP”, s. 54–57, czerwiec 1991. ISSN 0889-5791.
- ↑ Mordechai Kleidermacher. Alice in Chains’ Link with Brutality. „Circus”, s. 66, 1990. ISSN 0009-7365.
- ↑ a b c Piter Chemik: Alice in Chains „Facelift”. rockmetal.pl. [dostęp 2015-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (pol.).
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 263.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
- ↑ a b Dave Thompson: Standard Catalog of American Records. Krause Publications, 2012, s. 24. ISBN 978-1440232527. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 96.
- ↑ Charles R. Cross. Live. „Guitar World”, s. 37, luty 2001. ISSN 1045-6295.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains Discography Part One. Ground Control. [dostęp 2013-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
- ↑ Ric Albano. Facelift by Alice in Chains. „Classic Rock”. ISSN 1464-7834. [dostęp 2017-12-16]. [zarchiwizowane z adresu 2015-09-02]. (ang.).
- ↑ Beth Nussbaum. Reviews & Rantings. „Rock Scene”, s. 23, 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ a b c d Bleed the Freak by Alice in Chains. setlist.fm. [dostęp 2011-05-14]. (ang.).
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Facelift; wyd. Columbia, nr kat. CK 46075.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- „Bleed the Freak” w serwisie YouTube (ang.)