Bologna FC 1909

Bologna FC
Pełna nazwa	Bologna Football Club 1909 S.p.A.
Przydomek	I Rossoblù (Czerwono-niebiescy)
Maskotka	Mascotte Bally
Barwy	; czerwono-ciemnoniebieskie
Data założenia	3 października 1909
Debiut w najwyższej lidze	1910
Liga	Serie A
Państwo	Włochy
Region	Emilia-Romania
Adres	via Casteldebole 10 40132 Bolonia
Stadion	Stadio Renato Dall’Ara
Sponsor techniczny	Macron
Właściciel	Saputo Inc.
Prezes	Joey Saputo
Menedżer generalny	Claudio Fenucci
Trener	Vincenzo Italiano
Asystent trenera	Alexandre Hugeux
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Bologna Football Club 1909 – włoski klub piłkarski z Bolonii, założony w 1909 roku.

Historia

Początki

Bologna Football Club został oficjalnie założony w niedzielę 3 października 1909 roku w browarze Ronzani przy via Spaderie w Bolonii jako sekcja „ćwiczeń sportowych na otwartym boisku” w bolońskim klubie turystycznym^[1]. Prezydentem klubu został wybrany szwajcarski stomatolog Louis Rauch a inicjatywa wyszła od pochodzącego z Czech, Austriaka Emilio Arnsteina który po przybyciu do Bolonii szukał młodych ludzi, których łączyła wspólna pasja do piłki nożnej^[2]. W lasku miejskim Prati di Caprara spotykali się wówczas młodzi mężczyźni, głównie studenci wśród których byli bracia Gradi, Martelli, Puntoni, Nanni, sam Rauch oraz uczniowie Kolegium Hiszpańskiego – Yeste i Antonio Bernabeu, bracia Santiago, piłkarza i prezesa Realu Madryt^[2]. Arrigo Gradi został wybrany pierwszym kapitanem Bologny. Zapoczątkował on również czerwono-niebieskie barwy klubu występując na treningu w koszulce szwajcarskiej uczelni Schoenberg w Rorschach, gdzie studiował^[2]. Wkrótce potem te kolory stały się oficjalnymi barwami klubu. Zimą 1910 boloński klub piłkarski opuścił dotychczasowe miejsca treningowe oraz zmodyfikował projekt koszulek na pionowe pasy – przy zachowaniu oryginalnej kolorystyki: czerwonej i niebieskiej. 20 marca 1910 (sezon 1909/1910) po zwycięstwach w mistrzostwach regionu Emilia-Romania, w dwóch meczach rozegranych tego samego dnia zespół z Bolonii pokonał Semper Avanti 10-0 i SEF Virtus 9-1^[2]. W maju 1910 zorganizowano mecz towarzyski przed liczną publicznością z mistrzem Włoch Interem, który mediolańczycy wygrali 1-0. Wyniki tych meczów pozwoliły zespołowi z Bolonii na zgłoszenie drużyny do krajowych mistrzostw organizowanych przez FIGC. Sezon 1910/1911 był pierwszym w gronie zespołów Pierwszej Kategorii a zespół z Bolonii zajął trzecie miejsce w grupie Campionato Emiliano – Veneto (Wenecja Euganejska – Emilia Romania)^[2]. 26 lutego 1911 drużyna przeniosła się na boisko Campo della Cesoia. Sezon 1911/1912 klub zakończył na czwarte miejscu w swojej grupie. W sezonach 1912/1913, 1913/1914 i 1914/1915 drużyna z Emilii-Romanii również nie zakwalifikowała się do fazy finałowej grupy północnych Włoch. 30 listopada 1913 roku na nowym Stadio Sterlino w inauguracjnym meczu zespół z Bolonii zremisował z Brescią 1-1. W kolejnych latach I wojna światowa przerwała oficjalną działalność piłkarską we Włoszech, rozgrywano tylko mecze towarzyskie i mniejsze turnieje^[1].

XX-lecie międzywojenne i II wojna światowa

Po wznowieniu działalności klub podjął decyzję o zatrudnieniu austriackiego trenera Hermana Felsnera. Po przegranym finale w grupie północnej, w sezonie 1920/1921 z Pro Vercelli 1892, w 1922 roku w drużynie zadebiutował Angelo Schiavio – najlepszy strzelec w historii klubu. Sezony 1922/1923 i 1923/1924 zakończyły się brakiem awansu do finalu rozgrywek o mistrzostwo Włoch. W sezonie 1924/1925 klub wygrał w piątym meczu finał Ligi Północnej z Genoa CFC (2-0), a następnie pokonał w finale zwycięzcę Ligi Południowej zespół Alby Roma (w dwumeczu 4-0 i 2-0) i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Włoch^[1]. W tym samym okresie rozpoczęła się budowa nowego Stadio Littoriale, przeznaczonego dla większej liczby widzów^[3]. W połowie lat dwudziestych XX wieku Bologna była jedną z najsilniejszych drużyn we Włoszech. W sezonie 1925/1926 drużyna ponownie dotarła do finału Ligi Północnej w którym po trzech meczach z Juventusem, nie zdołała awansować do finału krajowego. W finale sezonu 1926/1927 klub z Bolonii zajął drugie miejsce. W sezonie 1928/1929 Scudetto ponownie wróciło do klubu z Bolonii po czterech latach^[1]. Trzeci mecz finałowy w Rzymie przeciwko Torino FC zakończył się zwycięstwem bolończyków 1-0. Bologna prowadzona na ławce trenerskiej przez Węgra Gyula Lelovicsa, który zastąpił Felsnera w styczniu 1931, zdobyła Puchar Mitropa w 1932 po dyskwalifikacji, powtarzając ten wyczyn również w 1934 ostatecznym zwycięstwem nad Admirą Wiedeń. Były to czasy zmian na poziomie organizacyjnym klubu, w 1934 roku prezesem klubu mianowany został Renato Dall'Ara, przemysłowiec z Reggio nell’Emilia i rozpoczął się złoty okres dla bolończyków: cztery zdobyte mistrzostwa Włoch w sezonach 1935/1936, 1936/1937, 1938/1939, 1940/1941 w rozgrywkach bez podziału na grupy^[1]. Kolejnym sukcesem była wygrana z Chelsea w międzynarodowym turnieju Universal Expo 1937 rozgrywanym w Paryżu^[1]. Bologna prowadzona wówczas przez Árpáda Weisza stała się w ten sposób pierwszą włoską drużyną która pokonała angielską drużynę w międzynarodowym turnieju. W październiku 1938 roku na ławkę trenerską powrócił twórca pierwszych sukcesów klubu Hermann Felsner, zastepując Weisza, ponieważ ówczesne prawo faszystowskie zmuszało osoby pochodzenia żydowskiego do opuszczenia Italii. W sezonach 1941/1942 i 1942/1943 Bologna ustępowała silniejszym drużynom z Mediolanu i Turynu w walce o tytuł mistrza Włoch, zajmując odpowiednio siódme i szóste miejsce w ligowej tabeli.

Lata 1945–1979

Po zakończeniu II wojny światowej w 1946 roku drużyna zdobyła Coppa Alta Italia, czyli turniej pocieszenia pomiędzy drużynami które odpadły z rund finałowych rozgrywek Divisione Nazionale 1945/1946 oraz Serie B i Serie C. W latach 1946–1954 klub zajmował miejsca między piątym a szesnastym. Sezony 1954/1955, 1955/1956 i 1956/1957 to odpowiednio czwarte i dwa razy piąte miejsca w tabeli. Sezon 1957/1958 to szóste miejsce w tabeli. Sezony 1958/1959 i 1959/1960 to odpowiednio dziesiąte i piąte miejsce w tabeli. Na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, wraz z przybyciem Fulvio Bernardiniego, byłego trenera Fiorentiny, mistrza Włoch w latach 1955/1956, do grających już Ezio Pascuttiego i Francesco Janicha dołączyli młodzi zawodnicy: Giacomo Bulgarelli, Romano Fogli, Paride Tumburus, Mirko Pavinato, Helmut Haller oraz młody środkowy napastnik Harald Nielsen^[2]. Sezon 1962/1963 zespół zakończył na czwartym miejscu w tabeli. 4 marca 1964 roku w drużynie wybuchła afera dopingowa: pięciu zawodników (Pavinato, Romano Fogli, Paride Tumburus, Marino Perani i Ezio Pascutti) uzyskało wynik pozytywny po testach przeprowadzonych miesiąc wcześniej przy okazji meczu z Torino FC^[1]. Zawodnicy, trener i klubowy lekarz zostali zawieszeni na 18 miesięcy a klub ukarany trzema ujemnymi punktami^[1]. Analizy wykonane kilka tygodni później nie wykazały nieprawidłowości i piłkarze, trener i lekarz zostali uniewinnieni a trzy punkty zostały zwrócone oraz zawieszenia zostały anulowane^[1]. 7 czerwca 1964 roku, trzy dni po śmierci wieloletniego prezydenta klubu Renato Dall'Ary, na stadionie w Rzymie zespół z Bolonii pokonał Inter Mediolan 2:0 i zdobył swój siódmy tytuł mistrza Włoch^[2]. Rok po siódmym zdobyciu Scudetto drużyna brała udział w Pucharze Europy 1964/1965 i została wyeliminowana w rundzie wstępnej przez Anderlecht, co zostało rozstrzygnięte na korzyść Belgów w meczu barażowym w Barcelonie przez rzucenie monetą^[1]. W sezonie 1964/1965 roku Bologna zajęła szóste miejsce w lidze. Po tym sezonie na trenera klubu został wybrany Argentyńczyk Luis Carniglia^[1]. Wyniki zespołu szybko się poprawiły: zespół zajął drugie miejsce w latach 1965/1966 i trzecie w latach 1966/1967. W kolejnych trzech latach z drużyny odeszło kilku ważnych zawodników: sprzedani do innych klubów zostali Harald Nielsen i Helmut Haller, Ezio Pascutti odszedł na emeryturę a William Negri spędził rok nieaktywny z powodu kontuzji i również został sprzedany^[1]. W 1969 roku trenerem drużyny został Edmondo Fabbri. W pierwszym roku pracy w sezonie 1969/1970 były trener reprezentacji Włoch zdobył Puchar Włoch: w decydującym meczu drużyna Bologny pokonała Torino FC 2-0, po dwóch bramkach Giuseppe Savoldiego. W kolejnych sezonach drużynie nie udało się osiągnąć najwyższych miejsc w tabeli, zajmując odpowiednio piąte, jedenaste i siódme miejsce w latach 1970/1971, 1971/1972, 1972/1973^[1]. W sezonie 1973/1974 zespół zajął dziewiąte miejsce w tabeli i zdobył drugi Puchar Włoch, pokonując po rzutach karnych Palermo na Stadio Olimpico w Rzymie^[1]. Terenem klubu był wówczas Bruno Pesaola^[1]. W sezonach 1974/1975 i 1975/1976 zespół z Bolonii zajął siódme miejsca. Z kolei w latach 1976/1977 i 1977/1978 zespół zakończył rozgrywki na dwunastych pozycjach w ligowej tabeli. W sezonie 1978/1979 drużyna po remisie z AC Perugia Calcio 2-2, uratowała się przed spadkiem do Serie B.

Afera Totonero, podwójny spadek, powrót do elity i europejskich pucharów

Sezony 1979/1980 i 1980/1981 to siódme miejsca w tabeli, a sezon 1980/1981 drużyna z Bolonii zaczynała z bilansem 5 ujemnych punktów po aferze "Totonero"^[1]^[2]. W sezonie 1981/1982 drużyna z Bolonii zajęła piętnaste miejsce w tabeli i po raz pierwszy pożegnała się z najwyższą klasą rozgrywek we Włoszech. Sezon 1982/1983 w Serie B klub zakończył na siedemnastym miejscu co zakończyło się kolejnym spadkiem, tym razem do Serie C1^[1]. Po jednorocznym pobycie na trzecim szczeblu rozgrywek we Włoszech, Bologna awansowała w sezonie 1983/1984 do Serie B^[1]. Lata 1984–1988 Bologna spędziła na zapleczu Serie A. W sezonie 1987/1988 drużyna wygrała rozgrywki Serie B i ponownie awansowała do najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech^[2]. W sezonie 1988/1989 po trudnym starcie, Bologna zdołała uratować się przed spadkiem zajmując czternaste miejsce^[1]. W sezonie 1989/1990 zespół zajął ósme miejsce w ligowej tabeli co pozwoliło na udział w Pucharze UEFA w sezonie 1990/1991. Po pokonaniu Zagłębia Lubin i Heart of Midlothian FC drużyna w 1/4 została wyeliminowana przez Sporting CP.

Ponowny spadek do Serie B i bankructwo

Początek sezonu 1990/1991 rozpoczął się z zaledwie dwoma punktami w ciągu pierwszych sześciu meczów i zwolniony został trener Francesco Scoglio^[1]. Do klubu na ławkę trenerską powrócił Luigi Radice a klub pod jego wodzą z zaledwie 18 punktami na koncie i 63 golami straconymi spadł do Serie B^[1]. Po spadku do Serie B zespół z Bolonii w sezonie 1991/1992 zajął jedenaste miejsce ex-equo z Piacenzą, Padwą i Modeną. Sezon 1992/1993 okazał się bardzo rozczarowujący dla kibiców Rossoblu^[1]. Kolejnymi zwolnionymi trenerami byli Eugenio Bersellini i Aldo Cerantola, których zastąpił Romano Fogli, ale po tych technicznych przetasowaniach zespół nadal spadał niżej w tabeli i zakończył sezon na osiemnastym miejscu, co było drugim spadkiem do Serie C1 w ciągu jedenastu lat. W 1993 roku, dokładnie 19 czerwca klub piłkarski Bologna zbankrutował. Zobowiązania wynosiły dwa miliardy lirów, zaangażowanie banków sięgało 34 miliardy lirów^[1]. Na podstawie orzeczenia sądu klub został ponownie założony pod koniec czerwca pod nazwą Bologna Football Club 1909, wydzielony z firmy Gnudi's Finsport zaangażowanej w bankructwo i dzięki ambitnemu projektowi udało się zagwarantować udział w kolejnych rozgrywkach Serie C1^[1]. Nowym prezesem został Giuseppe Gazzoni Frascara, trenerem Alberto Zaccheroni a dyrektorem sportowym Eraldo Pecci^[2]. Po bankurctwie i degradacji do Serie C1 zespół w sezonie 1993/1994 nie awansował do Serie B i zakończył zmagania w grupie A na czwartym miejscu, następnie przegrywając baraże o awans do Serie B z drużyną SPAL^[1]. W drugiej próbie awansu do Serie B w sezonie 1994/1995, kierowanej najpierw przez trenera Edoardo Reje i dyrektora sportowego Eraldo Pecciego a następnie przez trenera Renzo Ulivieriego i dyrektora sportowego Gabriele Orialiego, klub zrobił pierwszy krok w kierunku powrotu do Serie B, kończąc rok na pierwszym miejscu z 81 punktami i tylko jedną porażką^[1]. W sezonie 1995/1996 pod okiem trenera Renzo Ulivieriego udało się awansować do Serie A dzięki pierwszemu miejscu w tabeli, dwa lata wcześniej niż początkowo zakładano^[1].

Lata 1996–2009

W pierwszym roku po powrocie do Serie A w sezonie 1996/1997, klub zakończył rozgrywki na siódmym miejscu, tuż poza strefą uprawniającą do udziału w europejskich pucharach. Ponadto w Pucharze Włoch 1996/1997 drużyna Renzo Ulivieriego została wyeliminowana w półfinale przez Vicenzę prowadzoną przez Francesco Guidolina, który następnie zdobył trofeum^[1]. Sezon 1997/1998, czwarty z Renzo Ulivierim na ławce trenerskiej zakończył się zajęciem ósmego miejsca. Lokata ta dała bolończykom prawo do udziału w Pucharze Intertoto^[1]. Był to także jedyny sezon w Rossoblu Roberto Baggio, wcześniej zawodnika Fiorentiny, Juventusu i Milanu oraz autora 22 goli dla klubu z Bolonii^[1]. W lecie 1998 roku Baggio został sprzedany do Interu Mediolan, również Renzo Ulivieri opuścił zespół na rzecz SSC Napoli^[1]. W miejsce Ulivieriego przybył nowy trener Carlo Mazzone, asystowany przez dyrektora sportowego Oreste Cinquiniego oraz nowy napastnik Giuseppe Signori, były zawodnik SS Lazio^[1]. Drużyna wygrała Puchar Intertoto 1998, tym samym zakwalifikowała się do Pucharu UEFA, gdzie drużyna wyeliminowała kolejno Sporting CP, Real Betis, Slavie Praga i Olympique Lyon, zanim odpadła z rozgrywek z Olympique Marsylia^[1]. W sezonie 1998/1999 zespół z Bolonii w Serie A zajął dziewiąte miejsce, zwyciężył w play-offach z Interem i zapewnił sobie awans do Pucharu UEFA. W sezonie ligowym 1999/2000 kierownictwo klubu powierzyło drużynę Sergio Buso, byłemu trenerowi drużyny młodzieżowej Bologny i byłemu bramkarzowi Rossoblu w latach 60. Jego przygoda na ławce trwała zaledwie cztery miesiące a na jego miejsce został zatrudniony Francesco Guidolin, także były piłkarz Bologny. Drużyna zakończyła rozgrywki na jedenastym miejscu, natomiast w Pucharze UEFA 1999/2000 odpadła w trzeciej rundzie z Galatasaray. Drugi sezon Guidolina 2000/2001 zakończył się na dziesiątym miejscu. Latem 2001 roku skargi kibiców przeciwko zarządowi, związane z kampanią transferową skłoniły prezydenta klubu Gazzoniego do rezygnacji ze stanowiska i powołania w to miejsce Renato Cipolliniego. Sezon 2001/2002 był pozytywny dla Bologny a drużyna walczyła do końca o miejsce w europejskich pucharach, zajmując siódmą lokatę gwarantującą udział w Pucharze Intertoto 2002. W finale tych rozgrywek zespół z Bolonii przegrał w Londynie z Fulham w sierpniu 2002 roku. W latach 2002/2003 i 2003/2004 zespół zajmował odpowiednio jedenaste i dwunaste miejsce w tabeli. W sezonie 2004/2005 klub zajął osiemnaste miejsce w tabeli i przegrał baraże o pozostanie w lidze z Parmą. Wraz z wybuchem afery Calciopoli odkryto że mecze Bologny z Fiorentiną, Juventusem i Lazio zostały ustawione. Wraz ze spadkiem do Serie B klub opuścił trener Carlo Mazzone a w jego miejsce zatrudniony został ponownie Renzo Ulivieri, który pracował w klubie w latach 1994–1998. Po pierwszych dniach sezonu 2005/2006, były prezes i główny udziałowiec klubu Giuseppe Gazzoni Frascara sprzedał swoje udziały w klubie bolońskiemu przedsiębiorcy Alfredo Cazzoli który został większościowym udziałowcem i nowym prezesem^[2]. W listopadzie 2005 roku Renzo Ulivieri został zastąpiony przez Andre Mandorliniego ale ten nie zdołał poprawić wyników zespołu i został zwolniony w marcu 2006. Renzo Ulivieri został następnie przywrócony na stanowisko trenera drużyny. Sezon 2005/2006 zespół zakończył na ósmym miejscu bez prawa walki o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. W kolejnym sezonie 2006/2007 trenerem nadal był Renzo Ulivieri, ale podobnie jak w poprzednim roku został zwolniony po słabych meczach i zastąpiony przez Luce Cecconiego, jego asystenta. Posunięcie jednak nie przyniosło oczekiwanych efektów i bolończycy zajęli siódme miejsce, po tym jak przez całą pierwszą rundę przebywali w strefie zespołów walczących o awans do Serie A. W sezonie 2007/2008 trenerem zespołu został Daniele Arrigoni. Pod jego wodzą zespół zajął drugie miejsce w tabeli i awansował do Serie A. Po awansie do Serie A władze w klubie przejął Renzo Menarini a prezydentem klubu została jego córka Francesca Menarini. Na początku sezonu Serie A 2008/2009 trenerem drużyny był Daniele Arrigoni. 3 listopada 2008 roku Arrigoni został zwolniony a zespół przejął debiutujący na ławce trenerskiej Siniša Mihajlović. Po dobrym starcie 14 kwietnia 2009, 7 dni przed końcem sezonu, Mihajlović został zwolniony ze stanowiska a jego miejsce zajął Giuseppe Papadopulo. 31 maja 2009 dzięki wygranej 3-1 z Catanią, Bologna zakończyła sezon na siedemnastej pozycji i utrzymała się w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2009/2010 klub obchodził setną rocznicę powstania. Kilka dni po rozpoczęciu sezonu Giuseppe Papadopulo został zwolniony, a trenerem drużyny został Franco Colomba.

Zmiana właściciela, spadek i powrót

Pod koniec sezonu rodzina Menarini od dłuższego czasu kwestionowana przez kibiców, rozpoczęła negocjacje mające na celu sprzedaż klubu i znalazła porozumienie z sardyńskim przedsiębiorcą Sergio Porceddą, który 7 lipca 2010 nabył pakiet większościowych udziałów klubu i objął urząd prezydenta. Sezon 2009/2010 klub zakończył na siedemnastym miejscu. Z początkiem nowego sezonu 2010/2011 zwolniony został trener Franco Colomba a na jego miejsce zatrudniony został Alberto Malesani. Kierownictwo klubu po kilku miesiącach okazało się całkowicie niewypłacalne do tego stopnia że na klub nałożono karę odjęcia 3 punktów za niezgodności finansowe. W połowie listopada 2010 roku klub ogłosił niewypłacalność i był na skraju bankructwa a gracze od miesięcy nie otrzymywali żadnej pensji. Komitet "Bolonia 2010" zorganizowany przez bankiera Giovanniego Consorte i kierowany przez Massimo Zanettiego, właściciela firmy Segafredo w grudniu 2010 przejął wszystkie udziały w klubie od Porcedda i Menariniego^[4]. 21 stycznia 2011 po 28 dniach w klubie ze stanowiska prezesa zrezygnował Massimo Zanetti. Następnie przez 76 dni prezesem był Marco Pavignani. Od 7 kwietnia 2011 po rezygnacji Pavignaniego nowym prezesem został Albano Guaraldi. Sezon 2010/2011 po zmianach w zarządzaniu klubem zespół z Bolonii zakończył na szesnastym miejscu. Na zakończenie sezonu 2010/2011 nowym trenerem został wybrany Pierpaolo Bisoli, który po rozpoczęciu sezonu 2011/2012 został zastąpiony przez Stefano Pioliego. Sezon 2011/2012 klub zakończył na dziewiątym miejscu a drużynę opuścił najlepszy strzelec Marco di Vaio, by kontynuować karierę w Montrealu Impact^[2]. Po sezonie 2012/2013, który zakończył się na trzynastym miejscu, kolejny sezon 2013/2014 był katastrofą na wszystkich frontach: zespół zakończył rozgrywki na przedostatnim miejscu z 29 punktami i zaledwie 28 strzelonymi bramkami i po raz czwarty w swojej historii spadł do Serie B^[3]. W sezonie Serie B 2014/2015 północnoamerykańska grupa kierowana przez Joe Tacopinę i Joeya Saputo (właściciela CF Montréal) wyraziła zainteresowanie nabyciem klubu po tym jak pojawiła się kolejna oferta od byłego prezesa Massimo Zanettiego^[2]. 15 października 2014 rada dyrektorów zatwierdziła sprzedaż klubu BFC 1909 Lux SPV a nowym prezesem klubu został Joe Tacopina. Nowym trenerem został wybrany Diego López^[2] który pracował do początku maja 2015 roku a drużyna po dwóch remisach w barażach z Pescarą i zajęciu wyższego miejsca po sezonie zasadniczym, zapewniła sobie awans do Serie A już pod kierownictwem Delio Rossiego, którego zatrudniono w pod koniec sezonu 2014/2015^[2]. Tuż po rozpoczęciu sezonu 2015/2016 Joe Tacopina zrezygnował ze stanowiska prezesa po nieporozumieniach z Joeyem Saputo. Po słabym starcie sezonu Delio Rossi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został Roberto Donadoni^[3]. Rossoblu pod jego wodzą pokonali między innymi SSC Napoli i AC Milan oraz przerywali serię 15 zwycięskich meczów Juventusu^[5]. Ostatecznie zespół zakończył rozgrywki na czternastym miejscu. Kolejne rozgrywki sezonu 2016/2017 i 2017/2018 Bologna zakończyła na pozycjach niżej czyli na piętnastych miejscach. W sezonie 2018/2019 Donadoni został zwolniony a klub postanowił powierzyć ławkę trenerską Filippo Inzaghiemu^[2]. 1 stycznia 2019 Bologna ustanowiła niechlubny rekord, bez zwycięstwa na wyjeździe w całym poprzednim 2018 roku^[6]. Po 11 porażkach i 4 miesiącach bez wygranej Inzaghi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został ponownie Siniša Mihajlović^[7]. Drugą część sezonu 2018/2019, pod dowództwem Mihajlovica zespół zakończył na dziesiątym miejscu. Sezon 2019/2020 Bologna zakończyła na dwunastym miejscu z 47 punktami, najwyższą sumą punktów od sezonu 2011/2012. Sezon 2020/2021 to ponownie dwunasta lokata na koniec sezonu i największa liczba kolejnych meczów z co najmniej jedną straconą bramką w Serie A. W sezonie 2023/2024 Bologna znajdując się w czołowej piątce ligi zagwarantowała sobie udział w Lidze Mistrzów w następnym sezonie^[8].

Osiągnięcia

Mistrzostwo: 1925, 1929, 1936, 1937, 1939, 1941, 1964
Puchar Włoch: 1970, 1974
Puchar Mitropa: 1932, 1934, 1961
Puchar Intertoto: 1998

Władze Klubu

Zarząd Bologna FC 1909^[9]

Imię i nazwisko	Funkcja
Joey Saputo	Prezydent Bologna FC 1909
Claudio Fenucci	Dyrektor Generalny
Joe Marsilii	Doradca
Anthony Rizza	Doradca
Francesco Catenacci	Rada Rewidentów
Renato Santini	Rada Rewidentów
Massimo Tamburini	Rada Rewidentów

Imię i nazwisko	Funkcja
Luca Befani	Sekretarz Generalny
Daniel Maurizi	Sekretarz ds. Sportu
Riccardo Bigon	Dyrektor Sportowy
Marco Di Vaio	Szef Działu Skautingu
Daniele Corazza	Kierownik Sektora Młodzieży
Valerio Chiatti	Kierownik Szkółki Piłkarskiej

Obecny skład

Stan na 26 czerwca 2024^[10]

Nr	Poz.	Piłkarz
3	2 obrońcaOB	Stefan Posch
4	2 obrońcaOB	Mihajlo Ilić
6	3 pomocnikPO	Nikola Moro
7	4 napastnikNA	Riccardo Orsolini
8	3 pomocnikPO	Remo Freuler (wypożyczony z Nottingham Forest)
9	4 napastnikNA	Joshua Zirkzee
10	4 napastnikNA	Jesper Karlsson
11	4 napastnikNA	Dan Ndoye
15	2 obrońcaOB	Victor Kristiansen (wypożyczony z Leicester City)
16	2 obrońcaOB	Tommaso Corazza
17	3 pomocnikPO	Oussama El Azzouzi
18	4 napastnikNA	Santiago Castro
19	3 pomocnikPO	Lewis Ferguson (kapitan)

Nr	Poz.	Piłkarz
20	3 pomocnikPO	Michel Aebischer
21	4 napastnikNA	Jens Odgaard
22	2 obrońcaOB	Charalampos Lykogiannis
23	1 bramkarzBR	Nicola Bagnolini
26	2 obrońcaOB	Jhon Lucumí
28	1 bramkarzBR	Łukasz Skorupski
29	2 obrońcaOB	Lorenzo De Silvestri
31	2 obrońcaOB	Sam Beukema
33	2 obrońcaOB	Riccardo Calafiori
34	1 bramkarzBR	Federico Ravaglia
56	3 pomocnikPO	Alexis Saelemaekers (wypożyczony z A.C. Milan)
80	3 pomocnikPO	Giovanni Fabbian
82	3 pomocnikPO	Kacper Urbański

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr	Poz.	Piłkarz
-	2 obrońcaOB	Luis Binks (w Coventry City F.C. do 30 czerwca 2024)
-	2 obrońcaOB	Kevin Bonifazi (w Frosinone Calcio do 30 czerwca 2024)
-	2 obrońcaOB	Riccardo Stivanello (w Juventus Next Gen do 30 czerwca 2024)
-	2 obrońcaOB	Joaquín Sosa (w CF Montréal do 31 grudnia 2024)
-	2 obrońcaOB	Mattia Motolese (w Olbia Calcio 1905 do 30 czerwca 2024)
-	3 pomocnikPO	Andri Fannar Baldursson (w IF Elfsborg do 30 czerwca 2024)
-	3 pomocnikPO	Niklas Pyyhtiä (w Ternana Calcio do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Gennaro Anatriello (w Alessandria Calcio do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Marko Arnautović (w Inter Mediolan do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Sydney van Hooijdonk (w Norwich City F.C. do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Gianmarco Cangiano (w Pescara do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Mattia Pagliuca (w Brindisi FC do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Antonio Raimondo (w Ternana Calcio do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Orji Okwonkwo (w AC Reggiana 1919 do 30 czerwca 2024)
-	4 napastnikNA	Andrea Mazia (w US Recanatese do 30 czerwca 2024)

Sztab szkoleniowy

Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2023/2024^[10]

Funkcja	Imię i nazwisko
Trener	Thiago Motta
Asystent	Alexandre Hugeux
Asystent techniczny	Alessandro Colasante
Asystent techniczny	Simon Colinet
Asystent techniczny	Iago Lozano
Asystent techniczny	Flavio Francisco Garcia
Trener bramkarzy	Alfred Dossou-Yovo
Trener przygotowania fizycznego	Nicolò Prandelli
Trener przygotowania fizycznego	Paolo Aiello

Funkcja	Imię i nazwisko
Kierownik drużyny	Tommaso Fini
Lekarz główny	Gianni Nanni
Lekarz drużyny	Giovanbattista Sisca
Lekarz drużyny	Luca Bini
Fizjoterapeuta	Juan Manuel Parafita
Fizjoterapeuta	Luca Ghelli
Fizjoterapeuta	Luca Govoni
Fizjoterapeuta	Simone Spelorzi
Kitman	Matteo Campagna
Kitman	Nicola Capelli
Kitman	Davide Nicolini

Sponsorzy

Sponsor techniczny^[11]

Przedsiębiorstwo	Lata działalności
Admiral Sportswear	1978–1979
Tepa Sport	1980–1982
Ennere	1982–1988
Uhlsport	1988–1993
Erreà	1993–1996
Diadora	1996–2000
Umbro	2000–2001
Macron	2001–obecnie

Sponsor główny^[11]

Przedsiębiorstwo	Lata działalności
Febal	1982
Ebano	1985
Idrolitina	1985–1986
Segafredo	1987–1989
Mercatone Uno	1988–1991
Sinudyne	1990–1992
Buona Natura	1993–1994
Carisbo	1995–1997
Granarolo	1997–2001
Area Banca	2001–2004
Amica Chips	2004–2005
Europonteggi	2005–2006
Motor Show	2006–2007
Joe Marmellata	2007–2008
Carisbo	2008

Przedsiębiorstwo	Lata działalności
Unipol	2008–2009
Ceramica Serenissima	2009–2010
Cogei	2009–2010
Cerasarda	2009–2010
Ceramica Serenissima	2010–2011
Cerasarda	2010–2011
NGM	2011–2012
Ceramica Serenissima	2011–2012
NGM	2012–2015
FAAC	2015–2018
Liu Jo	2018–2019
Facile Ristrutturare	2020–2022
CAZOO	2022–obecnie

Prezesi w historii

Lista prezydentów Klubu^[12]

Lp.	Imię i nazwisko	Okres urzędowania
1.	Louis Rauch	1909	1910
2.	Pio Borghesani	1910	1911
3.	Emilio Arnstein	1910	1911
4.	Domenico Gori	1910	1911
5.	Rodolfo Minelli	1912	1915
6.	Arturo Gazzoni	1915	1919
7.	Cesare Medica	1919	1921
8.	Angelo Sbarberi	1921	1922
9.	Antonio Turri	1922	1923
10.	Ruggero Murè	1923	1923
11.	Enrico Masetti	1923	1925
12.	Paolo Graziani	1925	1928
13.	Gianni Bonaveri	1928	1934
14.	Renato Dall'Ara	1934	1964
15.	Luigi Goldoni	1964	1968
16.	Raimondo Venturi	1968	1970
17.	Filippo Montanari	1970	1972

Lp.	Imię i nazwisko	Okres urzędowania
18.	Luciano Conti	1972	1979
19.	Tommaso Fabbretti	1979	1983
20.	Giuseppe Brizzi	1983	1985
21.	Luigi Corioni	1985	1991
22.	Piero Gnudi	1991	1993
23.	Giuseppe Gazzoni Frascara	1993	2001
24.	Renato Cipollini	2001	2005
25.	Alfredo Cazzola	2005	2008
26.	Francesca Menarini	2008	2010
27.	Sergio Porcedda	2010	2010
28.	Massimo Zanetti	2010	2011
29.	Marco Pavignani	2011	2011
30.	Albano Guaraldi	2011	2014
31.	Joe Tacopina	2014	2015
32.	Joey Saputo	2015	obecnie

Trenerzy w historii

Lista trenerów Klubu^[13]

Lp.	Imię i nazwisko	Okres urzędowania
1.	Hermann Felsner	1920	1931
2.	Gyula Lelovics	1931	1932
3.	József Nagy	1932	1933
4.	Achille Gama Malcher	1933	1933
5.	Pietro Genovesi Bernardo Perin Angelo Schiavio (Komisja techniczna)	1933	1934
6.	Lajos Kovács	1934	1935
7.	Árpád Weisz	1935	1938
8.	Hermann Felsner	1938	1942
9.	Mario Montesanto	1942	1943
10.	Bruno Maini	1943	1944
11.	Alexander Popovic	1945	1946
12.	Pietro Genovesi Angelo Schiavio (Komisja techniczna)	1946	1946
13.	József Viola	1946	1947
14.	Gyula Lelovics	1947	1948
15.	Tony Cargnelli	1948	1949
16.	Ted Crawford	1949	1951
17.	Raffaele Sansone	1951	1951
18.	Giuseppe Galluzzi	1951	1952
19.	Gyula Lelovics	1952	1952
20.	Giuseppe Viani	1952	1956
21.	Aldo Campatelli	1956	1957
22.	Ljubo Benčić	1957	1957
23.	Raffaele Sansone	1957	1957
24.	György Sárosi	1957	1958
25.	Ljubo Benčić	1958	1959
26.	Federico Allasio	1959	1961
27.	Fulvio Bernardini	1961	1965

Lp.	Imię i nazwisko	Okres urzędowania
28.	Manlio Scopigno	1965	1965
29.	Luis Carniglia	1965	1968
30.	Cesarino Cervellati	1968	1969
31.	Edmondo Fabbri	1969	1972
32.	Cesarino Cervellati	1972	1972
33.	Bruno Pesaola	1972	1976
34.	Gustavo Giagnoni	1976	1977
35.	Cesarino Cervellati	1977	1977
36.	Bruno Pesaola	1977	1978
37.	Marino Perani	1978	1979
38.	Cesarino Cervellati	1979	1979
39.	Marino Perani	1979	1980
40.	Luigi Radice	1980	1981
41.	Tarcisio Burgnich	1981	1982
42.	Francesco Liguori	1982	1982
43.	Alfredo Magni	1982	1982
44.	Paolo Carosi	1982	1983
45.	Cesarino Cervellati	1983	1983
46.	Giancarlo Cadé	1983	1984
47.	Pietro Santin	1984	1984
48.	Bruno Pace	1984	1985
49.	Carlo Mazzone	1985	1986
50.	Vincenzo Guerini	1986	1987
51.	Giovan Battista Fabbri	1987	1987
52.	Luigi Maifredi	1987	1990
53.	Francesco Scoglio	1990	1990
54.	Luigi Radice	1990	1991
55.	Luigi Maifredi	1991	1991
56.	Nedo Sonetti	1991	1992

Lp.	Imię i nazwisko	Okres urzędowania
57.	Eugenio Bersellini	1992	1993
58.	Aldo Cerantola	1993	1993
59.	Romano Fogli	1993	1993
60.	Alberto Zaccheroni	1993	1993
61.	Edoardo Reja	1993	1994
62.	Renzo Ulivieri	1994	1998
63.	Carlo Mazzone	1998	1999
64.	Sergio Buso	1999	1999
65.	Francesco Guidolin	1999	2003
66.	Carlo Mazzone	2003	2005
67.	Renzo Ulivieri	2005	2005
68.	Andrea Mandorlini	2005	2006
69.	Renzo Ulivieri	2006	2007
70.	Luca Cecconi	2007	2007
71.	Renzo Ulivieri	2007	2007
72.	Luca Cecconi	2007	2007
73.	Daniele Arrigoni	2007	2008
74.	Siniša Mihajlović	2008	2009
75.	Giuseppe Papadopulo	2009	2009
76.	Franco Colomba	2009	2010
77.	Paolo Magnani	2010	2010
78.	Alberto Malesani	2010	2011
79.	Pierpaolo Bisoli	2011	2011
80.	Stefano Pioli	2011	2014
81.	Davide Ballardini	2014	2014
82.	Diego López	2014	2015
83.	Delio Rossi	2015	2015
84.	Roberto Donadoni	2015	2018
85.	Filippo Inzaghi	2018	2019
86.	Siniša Mihajlović	2019	2022
87.	Luca Virgiani	2022	2022
88.	Thiago Motta	2022	2024
89.	Vincenzo Italiano	2024	-

Europejskie puchary

Legenda do wszystkich tabel:

Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Sezon	Rozgrywki	Runda	Przeciwnik	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1964/65	Puchar Europy	Q	RSC Anderlecht	2–1	0–1	2–2, los.
1966/67	Puchar Miast Targowych	1R	Göztepe A.Ş.	3–1	2–1	5–2
		2R	Sparta Praga	2–1	2–2	4–3
		1/8	West Bromwich Albion	3–0	3–1	6–1
		1/4	Leeds United	1–0	0–1	1–1, los.
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Lyn Fotball	2–0	0–0	2–0
		2R	Dinamo Zagrzeb	0–0	2–1	2–1
		1/8	wolny los
		1/4	Vojvodina	0–0	2–0	2–0
		1/2	Ferencvaros	2–2	2–3	4–5
1968/69	Puchar Miast Targowych	1R	FC Basel	4–1	2–1	6–2
1968/69	Puchar Miast Targowych	2R	OFK Beograd	1–1	0–1	1–2
1970/71	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Vorwärts Berlin	1–1	0–0	1–1, Dogr., w.
1971/72	Puchar UEFA	1R	RSC Anderlecht	1–1	2–0	3–1
1971/72	Puchar UEFA	2R	FK Željezničar	2–2	1–1	3–3, w.
1974/75	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Gwardia Warszawa	2–1	1–2	3–3, k: 3–5
1990/91	Puchar UEFA	1R	Zagłębie Lubin	1–0	1–0	2–0
		2R	Heart of Midlothian	3–0	1–3	4–3
		1/8	Admira Wacker	3–0	0–3	3–3, k: 6–5
		1/4	Sporting CP	1–1	0–2	1–3
1998	Puchar Intertoto	3R	Progresul Bukareszt	2–0	1–3	3–3, w.
		1/2	UC Sampdoria	3–1	0–1	3–2
		F	Ruch Chorzów	1–0	2–0	3–0
1998/99	Puchar UEFA	1R	Sporting CP	2–1	2–0	4–1
		2R	Slavia Praga	2–1	2–0	4–1
		1/8	Real Betis	4–1	0–1	4–2
		1/4	Olympique Lyon	3–0	0–2	3–2
		1/2	Olympique Marsylia	1–1	0–0	1–1, w.
1999/2000	Puchar UEFA	1R	Zenit Petersburg	2–2	3–0	5–2
		2R	RSC Anderlecht	3–0	1–2	4–2
		3R	Galatasaray SK	1–1	1–2	2–3
2002	Puchar Intertoto	3R	BATE Borysów	2–0	0–0	2–0
		1/2	FK Teplice	5–1	3–1	8–2
		F	Fulham	2–2	1–3	3–5
2024/25	Liga Mistrzów	Faza ligowa	Borussia Dortmund	– (D)		–
			Liverpool	0–2 (W)
			Szachtar Donieck	0–0 (D)
			Benfica	– (W)
			Lille	– (D)
			Sporting	– (W)
			AS Monaco	0–1 (D)
			Aston Villa	0–2 (W)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag D-sign.it, Il Bologna Football Club - Storia e Memoria di Bologna [online], storiaememoriadibologna.it [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Storia | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ ^a ^b ^c Storia [online], Zerocinquantuno [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ Zanetti nuovo presidente: eccomi, non sono un ricco scemo - Corriere di Bologna [online], corrieredibologna.corriere.it [dostęp 2022-03-13] .
↑ Bologna-Juventus 0-0: i rossoblù fermano la corsa bianconera [online], la Repubblica, 19 lutego 2016 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ MarcoM. Vigarani MarcoM., Bologna a zero, altro pari senza gol [online], Corriere di Bologna, 22 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ GIACOMOG. GUIZZARDI GIACOMOG., Mihajlovic al Bologna Fc, ecco chi è il nuovo allenatore rossoblù [online], il Resto del Carlino, 28 stycznia 2019 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
↑ Z drugiej ligi do Ligi Mistrzów. Mega sensacja! Historyczny sukces po 60 latach [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2024-05-15] (pol.).
↑ Società | Bolognafc [online], bolognafc.it, 18 kwietnia 2016 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
↑ ^a ^b Prima Squadra | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2024-06-26] (wł.).
↑ ^a ^b Old Bologna football shirts and soccer jerseys [online], oldfootballshirts.com [dostęp 2022-03-18] (ang.).
↑ Rossoblù | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
↑ Bologna FC - Manager history [online], worldfootball.net [dostęp 2022-03-13] (ang.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona klubu (wł.)

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag D-sign.it, Il Bologna Football Club - Storia e Memoria di Bologna [online], storiaememoriadibologna.it [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Storia | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[:2-3] Storia [online], Zerocinquantuno [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[4] Zanetti nuovo presidente: eccomi, non sono un ricco scemo - Corriere di Bologna [online], corrieredibologna.corriere.it [dostęp 2022-03-13] .

[5] Bologna-Juventus 0-0: i rossoblù fermano la corsa bianconera [online], la Repubblica, 19 lutego 2016 [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[6] MarcoM. Vigarani MarcoM., Bologna a zero, altro pari senza gol [online], Corriere di Bologna, 22 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[7] GIACOMOG. GUIZZARDI GIACOMOG., Mihajlovic al Bologna Fc, ecco chi è il nuovo allenatore rossoblù [online], il Resto del Carlino, 28 stycznia 2019 [dostęp 2022-03-07] (wł.).

[8] Z drugiej ligi do Ligi Mistrzów. Mega sensacja! Historyczny sukces po 60 latach [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2024-05-15] (pol.).

[9] Società | Bolognafc [online], bolognafc.it, 18 kwietnia 2016 [dostęp 2022-03-13] (wł.).

[:3-10] Prima Squadra | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2024-06-26] (wł.).

[:4-11] Old Bologna football shirts and soccer jerseys [online], oldfootballshirts.com [dostęp 2022-03-18] (ang.).

[12] Rossoblù | Bolognafc [online], bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-13] (wł.).

[13] Bologna FC - Manager history [online], worldfootball.net [dostęp 2022-03-13] (ang.).

[:1-14] z powodu I wojny światowej

[:2-15] rozgrywki prowadzone przez FIGC

[:3-16] rozgrywki prowadzone przez CCI

[:4-17] z powodu II wojny światowej

[:5-18] w 1921/22 (CCI)

[:6-19] w 1921/22 (FIGC)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[A]

[B]

[C]

[D]

[E]

[F]