Charles-Joseph de Ligne

Charles-Joseph de Ligne

Karl Joseph Fürst von Ligne, Prince d´Epinay et d´ Amblise

Charles-Joseph de Ligne
Książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1735 Bruksela
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1814 Wiedeń
Ojciec	Klaudiusz Lamoral II, 6. książę Ligne
Matka	Elżbieta Aleksandryna, księżniczka Salm
Małżeństwo	Franciszka Maria Ksaweria, księżniczka Liechtensteinu
Dzieci	Karol Antoni Józef Emanuel, Franciszek Leopold, Ludwik Eugeniusz Maria Lamoral, Adalbert Ksawery, Maria Krystyna Leopoldyna, Eufemia Krystyna Filipina, Flora Adelajda Karolina

Charles-Joseph de Ligne, książę de Ligne (niem. Karl Joseph Fürst von Ligne, Prince d´Epinay et d´ Amblise) (ur. 23 maja 1735 w Brukseli, zm. 13 grudnia 1814 w Wiedniu) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, dyplomata i wojskowy w służbie Austrii i pamiętnikarz, zwany „największym z Walonów” (le plus grand des Wallons).

Życiorys

Syn Klaudiusza Lamorala II, 6. księcia Ligne, i Elżbiety Aleksandryny, księżniczki Salm. Ród de Ligne wywodził się z Belgii (wtedy: Niderlandy Austriackie). 6 sierpnia 1755, w Valticach ożenił się Franciszką Marią Ksawerią, księżniczką Liechtensteinu (1739–1821), siostrą Franciszka Józefa I, księcia Liechtensteinu. Para miała 7 dzieci:

• Karola Antoniego Józefa Emanuela (25 września 1759–14 września 1792), męża Heleny Apolonii Massalskiej,
• Franciszka Leopolda (3 listopada 1764–6 stycznia 1771),
• Ludwika Eugeniusza Marię Lamorala (7 maja 1766–10 maja 1813),
• Adalberta Ksawerego (26 sierpnia 1767–23 maja 1771),
• Marię Krystynę Leopoldynę (25 maja 1757–13 września 1830),
• Eufemię Krystynę Filipinę (18 lipca 1773–30 marca 1834),
• Florę Adelajdę Karolinę (8 listopada 1775–9 grudnia 1851).

Miał również nieślubną córkę z Adelajdą Fleury:

• Krystynę (4 stycznia 1788–19 maja 1867), żonę Maurycego O’Donnell von Tyrconnell (1780–1843).

Był, obok takich ludzi jak: Giacomo Casanova (1725–1798) i Giuseppe Gorani (1740–1819) największym pamiętnikarzem XVIII wieku. Jego talenty literackie podziwiali: Goethe, Lord Byron, Barbey d’Aurevilly, Paul Valéry i Paul Morand. Mówił o sobie, że ma tuzin ojczyzn. Nie był przywiązany do Belgii, ani do innych krajów.

Mianowany pułkownikiem armii austriackiej przed bitwą pod Kunowicami, wysłany do Wersalu, by zawiadomić francuskich sojuszników o zwycięstwie austriackim, jakim była bitwa pod Maxen. Znał dobrze i odwiedzał Voltaire’a, Rousseau, Madame de Staël. Z Katarzyną Wielką regularnie korespondował.

12 lutego 1785 został mianowany na stopień generała artylerii, a 6 września 1808 na stopień marszałka polnego.

Dzieła

Pełne wydanie jego dzieł liczy 34 tomy, w tym:

• Lettres à Eugénie sur les spectacles (1774)
• Céphalide, ou les Autres mariages samnites, comédie en musique (1777)
• Préjugés et Fantaisies militaires (1780)
• Colette et Lucas, comédie en musique (1781)
• Coup d'œil sur Belœil (1781)
• Fantaisies militaires (1783)
• L’Amant ridicule, proverbe en prose (1787)
• Mélanges militaires, littéraires et sentimentaires (1795–1811)
• Mémoires sur les Juifs (1795–1811)
• Les Embarras, pièce en un acte (manuscrit)
• Contes immoraux

Wydania dzieł

• Charles-Joseph de Ligne, Œuvres, édition établie et présentée par Roland Mortier, Éditions Complexe, Bruxelles, 2006, coffret composé de 3 tomes ISBN 2804800819.

Bibliografia

• Hector Marie Auguste de Backer, Iconographie du Prince Charles-Joseph de Ligne, Bruxelles, Veuve Monnom, 1920
• Abel Bonnard, Le Prince de Ligne, Liège, Dynamo, 1965
• Sophie Deroisin, Le Prince de Ligne, Bruxelles, La Renaissance du livre 1965
• Victor Du Bled, Le Prince de Ligne et ses contemporains Paris, C. Lévy, 1890
• Louis Dumont-Wilden, La Vie de Charles-Joseph de Ligne, prince de l’Europe française, Paris, Plon 1927
• O. P. Gilbert, Vie du feld-maréchal prince de Ligne: histoires sur l’histoire Paris, C. Aveline, 1922
• Pierre Grenaud, Le Charmant Prince de Ligne: prince de l’Europe, Paris, L’Harmattan, 1999 ISBN 2-7384-8050-0.
• Franz Hellens, Le Prince de Ligne, écrivain libre Liège, P. Aelberts, 1962
• Janine Lambotte, Le Prince de Ligne, ou, la dernière mémoire, Bruxelles, Éditions Labor/RTBF, 1990 ISBN 2-8040-0546-1.
• Félicien Leuridant, Une Éducation de prince au XVIII-me siècle, Charles-Joseph de Ligne, Paris, E. Champion, 1923
• Philip Mansel, Le Charmeur de l’Europe: Charles-Joseph de Ligne (1735–1814), Paris, Stock, 1992 ISBN 2-234-02354-8.
• Marthe Oulié, Le Prince de Ligne ; un grand seigneur cosmopolite au XVIII-me siècle, Paris, Hachette 1926
• Claude Pasteur, Le Prince de Ligne: l’enchanteur de l’Europe, Paris, Librairie académique Perrin, 1980 ISBN 2-262-00188-X.
• Nicolas Joseph Peetermans, Le Prince de Ligne; ou, Un écrivain grand seigneur à la fin du XVIII-me siècle, Liége, Renard, 1857
• Raymond Quinot, Charles-Joseph de Ligne, prince wallon et européen, Gilly, Institut Jules Destrée pour la défense et l’illustration de la Wallonie, 1973
• Frédéric Auguste Ferdinand Thomas de Reiffenberg, Le Feld-maréchal prince Charles-Joseph de Ligne, Bruxelles, Hayez, 1845
• Joseph Schulsinger, Un Précurseur du sionisme au XVIII-me siecle: le Prince de Ligne, Paris, Libraire internationale de Langue franais, 1936
• Maurice Wilmotte, Le Prince de Ligne et la France Bordeaux, 1916
• Louis Wittmer, Le Prince de Ligne, Jean de Muller, Frédéric de Gentz, et l’Autriche. Paris, [s.n.], 1925 ; Lévy, 1890
• Antonio Schmidt-Brentano: Kaiserliche und k.k. Generale (1618-1815). Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2006.

Linki zewnętrzne

• Charles-Joseph de Ligne – publikacje w bibliotece Polona (fr.)