Chris Farlowe

Chris Farlowe

Chris Farlowe (2010)
Imię i nazwisko	John Henry Deighton
Data i miejsce urodzenia	13 października 1940 Londyn
Instrumenty	głos
Gatunki	rhythm and blues, jazz-rock, soul
Zawód	wokalista, kompozytor, tekściarz
Aktywność	od 1957
Wydawnictwo	Immediate, Odeon, Regal, Polydor
Powiązania	The Rolling Stones, Colosseum, Atomic Rooster
Strona internetowa

Chris Farlowe, właśc. John Henry Deighton (ur. 13 października 1940 w Londynie) – brytyjski wokalista, kompozytor i autor tekstów. Znany z przeboju „Out of Time” (z repertuaru The Rolling Stones) oraz ze współpracy z zespołem Colosseum (1970–1971).

Życiorys

Początki

John Henry Deighton jako nastolatek słuchał piosenek Doris Day. Jego matka była pianistką, słuchała nagrań takich wokalistek jak Sarah Vaughn i Ella Fitzgerald. Gdy nastał rock and roll, John Henry Deighton zainteresował dokonaniami takich jego przedstawicieli jak: Jerry Lee Lewis i Johnny Burnette. Słuchając później takich artystów jak Bobby Blue Bland i John Lee Hooker zainteresował się bluesesem i soulem. Pod wpływem skifflowej muzyki, wykonywanej przez Lonniego Donegana złożył własny zespół John Henry Skiffle Group, z którym w 1957 roku odniósł sukces podczas londyńskiego przeglądu zespołów amatorskich.

W nawiązaniu do nazwiska amerykańskiego gitarzysty jazzowego Tala Farlowa przyjął pseudonim artystyczny Chris Farlowe. Pod koniec lat 50. stanął na czele zespołu Chris Farlowe and the Thunderbirds, w którym występowali tacy muzycy jak: Albert Lee – gitara, Dave Greenslade i Peter Solley – instrumenty klawiszowe, Rick Charman i Bugs Waddell – gitara basowa, Johnny Wise, Ian Hague, Carl Palmer – perkusja i Gerry Temple – kongi. Dał się poznać jako charakterystyczny wykonawca, obdarzony potężnym, dynamicznym głosem.

Lata 60.

I połowa dekady

Na początku lat 60. zespół koncertował w Wielkiej Brytanii i Niemczech Zachodnich przechodząc stopniowo od rock and rolla do rhythm and bluesa. W 1962 roku ukazał się jego debiutancki singiel, „Air Travel”, ale nie odniósł on sukcesu. W roku następnym zespół podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią fonograficzną Columbia Records, nagrywając dla niej do 1966 roku szereg singli, które, choć spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki, nie odniosły sukcesu komercyjnego.

Rok 1966

Przełomowy okazał się w karierze Chrisa Farlowe’a rok 1966. Wówczas to, z inicjatywy Andrew Loog Oldhama, od 1963 roku menedżera i producenta zespołu The Rolling Stones, przeniósł się do jego wytwórni Immediate. Nagrał dla niej singiel „Think”, spółki Jagger/Richards, który wszedł na listę The Official Chart zajmując miejsce 37. Latem natomiast nagrał największy, jak się później okazało, przebój w swojej karierze, „Out of Time”, również z repertuaru The Rolling Stones, który zajął pierwsze miejsce na wspomnianej liście. 16 września tego samego roku Chris Farlowe pojawił się w programie Ready, Steady, Go!, w którym wykonał przebój Otisa Reddinga „Mr. Pitiful”. W tym samym roku wydał również swój debiutancki album, 14 Things to Think About, na którym znalazły się jego wersje znanych przebojów, takich jak: wspomniany już „Think”, „Summertime” George’a Gershwina, „It's All Over Now, Baby Blue” Boba Dylana, „I Just Don't Know What to Do with Myself” spółki Burt Bacharach/Hal David i „Yesterday” spółki Lennon/McCartney.

Koniec dekady

W 1968 roku zespół Chrisa Farlowe’a rozpadł się.

Lata 70.

Latem 1970 roku artysta znalazł się w składzie zespołu Colosseum. Nagrał z nim 1 album studyjny i 1 koncertowy, będący największym osiągnięciem artystycznym tej formacji. W październiku 1971 roku Jon Hiseman rozwiązał zespół.

Chris Farlowe wstąpił do zespołu Atomic Rooster, z którym nagrał albumy Made In England (1972) i Nice & Greasy (1973).

Na skutek wypadku samochodowego musiał opuścić scenę muzyczną na okres 2 lat. W połowie lat 70. podjął próbę reaktywowania zespołu Thunderbirds. Nagrał ponownie w kilku wersjach swój stary przebój „Out of Time”, ale nie odniósł spodziewanego sukcesu.

Lata 80.

W latach 80. Chris Farlowe przypomniał o sobie uczestnicząc w nagraniu solowych albumów Jimmy’ego Page’a: Death Wish II (1982, wokal w utworach: „Who's To Blame” i „Hypnotizing Ways (Oh Mamma)”) i Outrider (1988, wokal w utworach: „Hummingbird”, „Prison Blues” i „Blues Anthem”).

Wydał poza tym kilka albumów nagranych z innymi muzykami: Olympic Rock & Blues Circus (1981, z Brianem Augerem i Pete’em Yorkiem) oraz Extremely Live at Birmingham Town Hall (1988, z udziałem takich muzyków jak: Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money i Miller Anderson).

Lata 90. i późniejsze

W kolejnych dekadach Chris Farlowe kontynuował nagrywanie nowych płyt i koncertowanie z różnymi, reaktywowanymi zespołami lat 60. i 70.. Kilkakrotnie gościł w Polsce: w 2004 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie (z zespołem Norman Beaker Band), w 2011 na Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty na Festiwalu Legend Rocka (z zespołem Colosseum) oraz w 2015 na VIII Suwałki Blues Festival.

Bibliografia

• Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991. ISBN 83-207-1374-9.
• Don Hale: Sounds of the 60s. Don Hale, 2011. ISBN 978-1-907163-22-7. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Chris Farlowe w bazie IMDb (ang.)
• Chris Farlowe na Discogs (ang.)