Clifford Brown
 Clifford Brown (1956) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
wypadek samochodowy |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność | |
| Powiązania |
Art Blakey, Max Roach, Lionel Hampton, Richie Powell, George Morrow, Chris Powell, Quincy Jones, Art Farmer |
| Zespoły | |
| Blue Flames (1952), Lionel Hampton Big Band (1953), Clifford Brown Big Band (1953), Clifford Brown Sextet (1953), The Art Blakey Quintet (1954), The Jazz Messengers (1954) Clifford Brown and Max Roach Quintet (1954–1956) | |
| Strona internetowa | |
.jpg)
Clifford Brown (ur. 30 października 1930 w Wilmington, zm. 26 czerwca 1956[1] w Bedford) – amerykański trębacz jazzowy związany z nurtami bebopu i hard bopu.
Pomimo wczesnej śmierci w wieku 25 lat, wywarł olbrzymi wpływ na kształtowanie się bebopowego prądu w amerykańskim jazzie i zyskał olbrzymie grono naśladowców, wśród których znaleźli się między innymi: Donald Byrd, Lee Morgan, Booker Little, Freddie Hubbard, Wynton Marsalis, Terell Stafford i Nicholas Payton. Członek pierwszego składu i współautor pierwszych nagrań kwintetu Arthura Blakeya (The Art Blakey Quintet przerodził się później w The Jazz Messengers). W 1972 wyróżniony przez krytyków chicagowskiego magazynu Down Beat członkostwem w Jazzowym Panteonie Sław (Down Beat Jazz Hall of Fame).
Debiutował u boku Chrisa Powella w zespole r'n'b Blue Flames[2]. To właśnie z tą grupą dokonał swojej pierwszej sesji nagraniowej, która miała miejsce 21 marca 1952[2]. Rok później, jako trębacz big-bandu Lionela Hamptona wyruszył w trasę koncertową po Europie[2]. W sekcji dętej tego zespołu towarzyszyli mu inni wielcy muzycy jazzowi: Quincy Jones i Art Farmer[2]. To właśnie w tym okresie powstała znaczna część nagrań Browna[2]. Od razu po zagranym koncercie Clifford wychodził oknem ze swojego pokoju hotelowego i kierował się do studia nagraniowego, w którym spędzał całe godziny[2] (Hampton podczas tras koncertowych zabraniał członkom swojego zespołu nagrywania z innymi artystami, mimo tego zakazu wielu z jego sidemanów chodziło na sesje nagraniowe poza zespołem[2]). W 1954 wraz z Maxem Roachem założył kwintet, z którym nagrał swoje najważniejsze albumy i utwory[2].
Zmarł 26 czerwca 1956 w wypadku samochodowym razem z pianistą swojego zespołu – Richiem Powellem, bratem Buda Powella[2].
Najbardziej znanymi kompozycjami trębacza są: "Daahound", "Joy Spring", czy "Gertrude's Bounce"[2].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- Memorial Album (Blue Note, 1953)
- Memorial (Prestige, 1953)
- The Clifford Brown Big Band in Paris (Prestige, 1953)
- The Clifford Brown Sextet in Paris (Prestige, 1953)
- Daahoud (Mainstream Records, 1954)
- Clifford Brown: Jazz Immortal (Pacific Jazz, 1954, Rudy Van Gelder remastering, 2001)
- Brown and Roach Incorporated (EmArcy, 1954)
- Study in Brown (EmArcy, 1955)
- Max Roach and Clifford Brown in Concert (GNP Crescendo, 1955)
- Clifford Brown and Max Roach (EmArcy, 1955)
- Clifford Brown with Strings (EmArcy, 1955)
- Clifford Brown and Max Roach at Basin Street (EmArcy, 1956)
- jako sideman
- A Night at Birdland Vol. 1 (Blue Note, 1954)
- A Night at Birdland Vol. 2 (Blue Note, 1954)
- A Night at Birdland Vol. 3 (Blue Note, 1954)
- The Eminent J. J. Johnson Volume 1 (Blue Note, 1953)
- Helen Merrill (Emarcy, 1954)
- Sarah Vaughan with Clifford Brown (EmArcy, 1954)