David Wilmot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1814 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 marca 1868 |
| senator z Pensylwanii | |
| Okres |
od marca 1861 |
| Przynależność polityczna | |
| członek Izby Reprezentantów z Pensylwanii | |
| Okres |
od marca 1845 |
| |
David Wilmot (ur. 20 stycznia 1814 w hrabstwie Wayne, zm. 16 marca 1868 w hrabstwie Bradford) – amerykański polityk i abolicjonista.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 stycznia 1814 roku w Bethany w hrabstwie Wayne[1]. Pobierał naukę w akademii w Aurorze, a następnie ukończył studia prawnicze i w 1834 roku został przyjęty do palestry[1]. Zaangażował się w działalność Partii Demokratycznej i w 1845 roku został, z jej ramienia, wybrany do Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych[2]. Funkcję tę pełnił do 1851 roku i w tym czasie publicznie krytykował niewolnictwo[2]. W 1846 roku zaproponował klauzulę zakazującą niewolnictwa w terenach południowo-zachodnich, dołączonych w wyniku wojny z Meksykiem[2]. Dwa lata później wsparł kandydaturę Martina Van Burena (nominata Partii Wolnej Ziemi) w wyborach prezydenckich[2]. W połowie lat 50. współtworzył Partię Republikańską, której był kandydatem na gubernatora Pensylwanii w 1857 roku[1]. Cztery lata później został wybrany w wyborach uzupełniających do Senatu, by objąć wakat po ustąpieniu senatora Simona Camerona[1]. W 1861 wziął udział w konwencji pokojowej w Waszyngtonie, mającej na celu zapobieżenie zbliżającej się wojnie[1]. Dwa lata później został mianowany przez Abrahama Lincolna sędzią United States Court of Claims[2]. Zmarł 16 marca 1868 w Towandzie w hrabstwie Bradford[1].