Dulcyna

Dulcyna
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	4-etoksyfenylokarbamid
	Inne nazwy i oznaczenia
	p-etoksyfenylomocznik
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C9H12N2O2
Masa molowa	180,20 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	150-69-6
PubChem	9013
SMILES
	CCOC1=CC=C(C=C1)NC(=O)N
InChI
	InChI=1S/C9H12N2O2/c1-2-13-8-5-3-7(4-6-8)11-9(10)12/h3-6H,2H2,1H3,(H3,10,11,12)
	InChIKey
	GGLIEWRLXDLBBF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność w wodzie
	1210 mg/l (21 °C)
	w innych rozpuszczalnikach
	rozpuszczalna w etanolu, bardzo dobrze w octanie etylu
Temperatura topnienia	173,5 °C
Temperatura rozkładu	rozkłada się przy ogrzewaniu
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
Numer RTECS	YT2275000
Dawka śmiertelna	LD50 700 mg/kg (mysz, doustnie); LDLo 400 mg/kg (dziecko, doustnie)
	Podobne związki
Podobne związki	fenacetyna
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dulcyna (z łac. dulcis – słodki) – organiczny związek chemiczny, arylowa pochodna mocznika. Odkryta w 1884 roku przez Josepha Berlinerbaua. Jest to biały krystaliczny proszek rozpuszczalny w wodzie, około 100–300 razy słodszy od cukru spożywczego. W przeciwieństwie do sacharyny nie daje gorzkiego posmaku. W pierwszej połowie XX wieku była stosowana jako sztuczny środek słodzący.

Wczesne testy medyczne (koniec XIX wieku) nie dały jednoznacznych wyników co do możliwych szkodliwych skutków spożywania dulcyny. Ostatecznie uznano, że korzyści płynące z jej stosowania przewyższają efekty negatywne i związek został dopuszczony do handlu z przeznaczeniem głównie jako słodzik dla diabetyków i osób otyłych. W 1951 roku FDA opublikowała wyniki badań wskazujących na długotrwałą toksyczność dulcyny i została ona wycofana z rynku^[3].

Zobacz też

aspartam

Przypisy

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, s. 3-250, ISBN 978-1-4822-0867-2 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Dulcin, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2016-01-07] (ang.).
↑ Robert H. Goldsmith. A tale of two sweeteners. „J. Chem. Educ.”. 64 (11), s. 954–955, 1987. DOI: 10.1021/ed064p954.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, s. 3-250, ISBN 978-1-4822-0867-2 (ang.).

[CID-2] Dulcin, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2016-01-07] (ang.).

[Goldsmith-3] Robert H. Goldsmith. A tale of two sweeteners. „J. Chem. Educ.”. 64 (11), s. 954–955, 1987. DOI: 10.1021/ed064p954.

[2]

[1]

[3]