Ekpen

Ekpen
Klasa	okręt patrolowy
Typ	proj. 199
Oznaczenie NATO	MO-VI
	Historia
Stocznia	Nr 5, Leningrad
	Zamówiony dla Marynarka Wojenna ZSRR
	Nigeryjska Marynarka Wojenna
Nazwa	„Ekpen”
Wejście do służby	1967
Wycofanie ze służby	1975
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 71 ton; pełna: 83 t
Długość	25,5 metra
Szerokość	6,24 m
Zanurzenie	1,45 m
	Napęd
	4 silniki wysokoprężne M-50F o łącznej mocy 4800 KM; 4 śruby
Prędkość	35 węzłów
Zasięg	1000 Mm przy prędkości 12 węzłów
	Sensory
	radar Zarnica; sonar Tamir-11; system IFF Chrom
	Uzbrojenie
	4 działka kal. 25 mm 2M-3M (2 x II); 2 miotacze i 2 zrzutnie bg
Załoga	23

Ekpen – nigeryjski, a wcześniej radziecki okręt patrolowy z okresu zimnej wojny, jedna z trzech pozyskanych przez Nigerię jednostek projektu 199. Okręt został zbudowany w stoczni numer 5 w Leningradzie i w 1967 roku zakupiony przez Marynarkę Wojenną Nigerii. Jednostka została skreślona z listy floty w 1975 roku.

Projekt i budowa

Okręty patrolowe projektu 199 zostały zaprojektowane w biurze konstrukcyjnym CKB-5 w Leningradzie jako modyfikacja kutrów torpedowych projektu 183^[1]. Jednostki pozbawiono wyrzutni torped, wyposażono natomiast w sonar i broń ZOP^[1]. Okręty, zbudowane w ilości 52 sztuk, używane były przez Wojska Pograniczne KGB^[1]^[2].

Przyszły „Ekpen” zbudowany został pomiędzy 1955 a 1959 rokiem w stoczni numer 5 w Leningradzie^[3].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym patrolowcem, przystosowanym do zwalczania okrętów podwodnych^[1]^[3]. Długość całkowita wynosiła 25,5 metra, szerokość 6,24 metra i zanurzenie 1,45 metra^[3]^[4]. Wyporność standardowa wynosiła 71 ton, a pełna 83 tony^[3]^[4]^[a]. Okręt napędzany był przez cztery 12-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne M-50F o łącznej mocy 4800 koni mechanicznych (KM), poruszające czterema śrubami o stałym skoku^[3]^[5]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 35 węzłów^[3]^[4]^[b]. Zasięg wynosił 1000 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 570 Mm przy prędkości 30 węzłów)^[3]^[4]. Energię elektryczną zapewniały dwa generatory wysokoprężne o mocy 17 KM i jeden pomocniczy o mocy 2 KM^[3]. Autonomiczność wynosiła 5 dób^[3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych działek przeciwlotniczych 2M-3M kal. 25 mm L/82^[4]^[5]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych BMB-2 i dwie zrzutnie bomb głębinowych (z łącznym zapasem 36 bomb)^[3]^[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Zarnica, sonar Tamir-11 i system rozpoznawczy „swój-obcy” Chrom^[3]^[4].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 21 podoficerów i marynarzy^[3]^[4].

Służba

W 1967 roku okręt został zakupiony przez Nigerię z ZSRR i pod nazwą „Ekpen” wszedł w skład Marynarki Wojennej Nigerii (wraz z bliźniaczymi „Ekun” i „Elole”)^[5]^[6]. Jednostka została skreślona z listy floty w 1975 roku^[4]^[6].

Uwagi

↑ Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995 podaje wyporność standardową 61,5 tony i pełną 66,5 tony^[1], zaś Jane’s Fighting Ships 1974-75 66/75 ton^[5].
↑ Według Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995 prędkość maksymalna wynosiła 44 węzły^[1], zaś Jane’s Fighting Ships 1974-75 podaje, że okręt rozwijał 43 węzły^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 416.
↑ Ivan Gogin: PSKR-314 board guard boats (project 199) (1955 - 1959). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Coast guard patrol boats, coast guard patrol ships – Project 199. RussianShips.info. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ivan Gogin: EKPEN patrol boats (1958-1959/1967). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974, s. 243.
↑ ^a ^b Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 289.

Bibliografia

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: EKPEN patrol boats (1958-1959/1967). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
Ivan Gogin: PSKR-314 board guard boats (project 199) (1955 - 1959). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Coast guard patrol boats, coast guard patrol ships – Project 199. RussianShips.info. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).

[6] Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995 podaje wyporność standardową 61,5 tony i pełną 66,5 tony^[1], zaś Jane’s Fighting Ships 1974-75 66/75 ton^[5].

[7] Według Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995 prędkość maksymalna wynosiła 44 węzły^[1], zaś Jane’s Fighting Ships 1974-75 podaje, że okręt rozwijał 43 węzły^[5].

[con1995-416-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 416.

[navP-2] Ivan Gogin: PSKR-314 board guard boats (project 199) (1955 - 1959). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).

[RSinfo-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Coast guard patrol boats, coast guard patrol ships – Project 199. RussianShips.info. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).

[nav-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ivan Gogin: EKPEN patrol boats (1958-1959/1967). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).

[jan75-243-5] John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974, s. 243.

[con1995-289-8] Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 289.

[1]

[2]

[3]

[4]

[a]

[5]

[b]

[6]