Fernando Cento

Fernando Cento

Kardynał biskup
Impendam superimpendar
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1883 Pollenza
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1973 Rzym
Penitencjariusz większy
Okres sprawowania	1962–1967
Biskup Acireale
Okres sprawowania	1922–1926
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	23 grudnia 1905
Nominacja biskupia	22 lipca 1922
Sakra biskupia	3 września 1922
Kreacja kardynalska	15 grudnia 1958 Jana XXIII
Kościół tytularny	S. Eustachio

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	3 września 1922
Konsekrator	Giovanni Tacci Porcelli
Współkonsekratorzy	Domenico Pasi Placido Ferniani
Konsekrowani biskupi Salvador Montes de Oca 23 października 1927 José Félix Heredia Zurita 6 lutego 1938 León Buenaventura de Uriarte Bengoa 4 października 1940 Juan Gualberto Guevara 2 marca 1941 Teodosio Moreno Quintana 2 marca 1941 Mariano Jacinto Valdivia y Ortiz 2 marca 1941 Victorino Alvarez 2 marca 1941 Fortunato Chirichigno Pontolido 2 marca 1941 José Constantino García Pulgar 5 lipca 1942 Daniel Figueroa Villón 20 maja 1945 Alberto Maria Dettmann y Aragón 15 lipca 1945 Carlos Alberto Arce Masías 15 lipca 1945 Léon Lommel 29 czerwca 1949 Manuel Nunes Gabriel 21 grudnia 1957 Gaetano Alibrandi 8 grudnia 1961

Fernando Cento (10 sierpnia 1883 w Pollenza, diecezja Macerata – 13 stycznia 1973 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, kardynał.

Życiorys

Studiował w seminarium w Maceracie oraz na rzymskich uniwersytetach – Gregoriańskim i Królewskim. 23 grudnia 1905 przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie. Wykładał w seminarium w Maceracie. Od 1916 związany z dworem papieskim; był sekretarzem majordomusa papieskiego, 15 listopada 1917 otrzymał godność tajnego szambelana. W 1919 został kanonikiem w kapitule katedralnej w Maceracie, wydawał diecezjalne pismo "Il Cittadino".

22 lipca 1922 został mianowany biskupem sycylijskiej diecezji Acireale; otrzymał sakrę biskupią 3 września 1922 w Maceracie z rąk kardynała Giovanniego Tacciego (sekretarza Kongregacji Kościołów Orientalnych). W czerwcu 1926 przeszedł do pracy w dyplomacji papieskiej. Został wyniesiony do godności arcybiskupa tytularnego Seleucia Pieria i mianowany nuncjuszem apostolskim w Wenezueli. Od lipca 1936 był nuncjuszem w Peru. Pracował nad nawiązaniem stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską i rządem Ekwadoru, po powodzeniu misji został nuncjuszem w Ekwadorze (lipiec 1937). Był legatem papieża Piusa XII na narodowe kongresy eucharystyczne Boliwii (1939) i Peru (1940).

W marcu 1946 został przeniesiony na placówki europejskie; był początkowo nuncjuszem w Belgii i Luksemburgu, a od października 1953 w Portugalii. W lipcu 1953 był specjalnym wysłannikiem papieża na koronację królowej Wielkiej Brytanii Elżbiety II.

15 grudnia 1958 Jan XXIII wyniósł go na swoim pierwszym konsystorzu do godności kardynalskiej; otrzymał tytuł prezbitera Sant'Eustachio. Pełnił misje legata papieskiego na narodowy kongres eucharystyczny w Cordobie (Argentyna) oraz na obchody 400-lecia reform św. Teresy z Ávili. 12 lutego 1962 – 6 kwietnia 1967 pełnił funkcję Wielkiego Penitencjariusza Papieskiego. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II (1962–1965) oraz w wyborze papieża na konklawe po śmierci Jana XXIII (1963).

W kwietniu 1965 został promowany do rangi kardynała-biskupa, z nadaniem diecezji podmiejskiej Velletri. Po reformie konklawe dokonanej przez Pawła VI utracił z dniem 1 stycznia 1971 prawo czynnego udziału w wyborach papieża ze względu na wiek (ukończone 80 lat).

Został pochowany w rodzinnej miejscowości Pollenza w kościele parafialnym.

Bibliografia

• internetowy słownik biograficzny kardynałów Salvadora Mirandy