Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Gazeta Polska (tygodnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gazeta Polska
Częstotliwość

tygodnik

Państwo

 Polska

Adres

ul. Filtrowa 63/43
02-056 Warszawa

Wydawca

Niezależne Wydawnictwo Polskie Sp z o.o.

Tematyka

polityczno-społeczna

Pierwszy numer

1993

Redaktor naczelny

Tomasz Sakiewicz

Średnia sprzedaż

(II kw. 2022) 19 590[1]

ISSN

1230-4581

OCLC

145384078

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Gazeta Polska – ogólnopolski tygodnik (wcześniej miesięcznik) o tematyce społeczno-polityczno-historycznej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Baner Klubów Gazety Polskiej na Marszu Niepodległości w 2022.

Pomysłodawcą założenia tygodnika był Tomasz Sakiewicz w 1992[2]. „Gazeta Polska” jest wydawana od 1993. Od tego czasu do 2005 redaktorem naczelnym był Piotr Wierzbicki, a od 2005 stanowisko sprawuje Tomasz Sakiewicz. Do zmiany na tym stanowisku doszło w rezultacie konfliktu Wierzbickiego z Sakiewiczem[3].

Od 1997 funkcjonuje strona internetowa tygodnika pod adresem gazetapolska.pl[4]. Od marca 2006 wydawnictwo i dziennikarze związani z „Gazetą Polską” wydawali również miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska”, który po scaleniu z kwartalnikiem „Nowe Państwo” od września 2009 ukazuje się jako „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo”[5]. Od września 2011 niektórzy dziennikarze tygodnika publikują także w dzienniku „Gazeta Polska Codziennie”, a ponadto od 2008 w internetowym portalu informacyjnym Niezalezna.pl.

W latach 2017–2019 Senat RP kierowany przez marszałka Stanisława Karczewskiego przekazał na działalność Klubów „Gazety Polskiej” za granicą ponad 1 mln 371 tys. zł[6].

Zespół redakcyjny

[edytuj | edytuj kod]

Do publicystów i felietonistów piszących na łamach „Gazety Polskiej” należeli bądź należą m.in.: Katarzyna Gójska-Hejke (zastępca redaktora naczelnego), Dorota Kania, Piotr Lisiewicz, Jacek Kwieciński, Eliza Michalik, Robert Tekieli, Maciej Rybiński, Krystyna Grzybowska, Jacek Łęski, Piotr Semka, Jerzy Targalski, Marcin Wolski, Rafał A. Ziemkiewicz, Waldemar Łysiak, Tomasz Łysiak, Stanisław Michalkiewicz, Leszek Żebrowski, Piotr Gontarczyk, Paweł Paliwoda, Bogdan Czajkowski, Andrzej Gwiazda, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Tomasz P. Terlikowski, Wojciech Wencel, Krzysztof Wyszkowski oraz Krzysztof Wołodźko.

Zdecydowano o publikacji na łamach tygodnika felietonów czynnych polityków partii „Prawo i Sprawiedliwość”: Andrzeja Waśki, Ryszarda Czarneckiego, Joanny Lichockiej, Krzysztofa Czabańskiego[7].

Tematyka

[edytuj | edytuj kod]
Tomasz Sakiewicz i Jarosław Kaczyński podczas spotkania ze studentami Uniwersytetu Warszawskiego 19 marca 2008 organizowanego przez tygodnik
„My piszemy prawdę a oni kłamią”, slogan popularyzujący gazetę
Gala Człowieka Roku 2017 Gazety Polskiej

„Gazeta Polska” jest pismem o profilu prawicowo-konserwatywnym, poświęconym w znacznej mierze bieżącym wydarzeniom społecznym, gospodarczym i politycznym. Wyróżniającą się tematyką jest analiza współczesnej polskiej polityki zagranicznej, w tym także w zakresie współdziałania z Unią Europejską. Często publikowane są artykuły dotyczące nieprawidłowości (np. korupcji) we wszystkich strefach życia publicznego. Znaczne miejsce zajmują też tematy związane z historią Polski. Przedstawiane są między innymi sylwetki żołnierzy Armii Krajowej i ofiar komunistycznego aparatu represji. W publicystyce „Gazety Polskiej” często poruszane są zagadnienia dekomunizacji i lustracji osób publicznych.

Po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku w kwietniu 2010 wiele uwagi poświęcono również wyjaśnianiu jej przyczyn, kwestionowano między innymi rzetelność badania przebiegu katastrofy przez rosyjski Międzypaństwowy Komitet Lotniczy i polską Komisję Badania Wypadków Lotniczych[8][9].

Przychody z reklam spółek skarbu państwa

[edytuj | edytuj kod]

W 2021 wpływy z reklam spółek skarbu państwa stanowiły 42 proc. przychodów z reklam Gazety Polskiej[10].

Kluby Gazety Polskiej

[edytuj | edytuj kod]

Czytelnicy „Gazety Polskiej” tworzą lokalne kluby dyskusyjne, zwane Klubami Gazety Polskiej, organizujące projekcje filmów[11] oraz spotkania z politykami[12][13], dziennikarzami, publicystami i pisarzami z nurtu prawicowego[11]. Po katastrofie smoleńskiej członkowie Klubów organizują comiesięczne obchody upamiętniające jej ofiary, a w szczególności marsze pamięci.

Po zwycięstwie partii Prawo i Sprawiedliwość w wyborach parlamentarnych w 2015 Tomasz Sakiewicz przyznał, że doszło do tego przy wsparciu m.in. Klubów GP[14]. Przed wyborami prezydenckimi w 2015 członkowie Klubów aktywnie wspierali kampanię kandydata partii PiS, Andrzeja Dudy, a prezes tej partii Jarosław Kaczyński nazwał je w tym samym roku oddziałami szturmowym tej armii, która ma maszerować ku zwycięstwu[15]. W 2019 podziękowanie Klubom GP za wsparcie działań rządu wyraził premier Mateusz Morawiecki[16]. 8 lutego 2020 w Warszawie członkowie wyrazili w manifestacji swoje poparcie dla tzw. reformy wymiaru sprawiedliwości podjętej przez rząd PiS[17][18].

Człowiek Roku Gazety Polskiej

[edytuj | edytuj kod]

Od 1995 redakcja tygodnika przyznaje corocznie wyróżnienie Człowiek Roku Gazety Polskiej. W przeszłości tytuł otrzymywali m.in. Bogusław Nizieński oraz Alicja Grześkowiak[19]. Ponadto nagrodzeni zostali:

Inne informacje

[edytuj | edytuj kod]

Według analizy Instytutu Monitorowania Mediów w kategorii „Najbardziej opiniotwórcze tygodniki i dwutygodniki” Gazeta Polska zajęła czwarte miejsce we wrześniu 2011[47], piąte miejsce w październiku 2011[48], szóste miejsce w listopadzie 2011[49], czwarte miejsce w maju 2012[50], piąte miejsce w czerwcu 2012[51] oraz drugie miejsce w grudniu 2012[52]. Ponadto w podsumowaniu za rok 2012 Gazeta Polska uplasował się na piątym miejscu w kategorii „Najbardziej opiniotwórcze tygodniki i dwutygodniki”[53].

Konflikt Sakiewicza i Wierzbickiego

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 na łamach gazety ukazał się artykuł zatytułowany Przejąć „Gazetę Polską”[54]. Autor twierdził, że w latach 2000–2005 próbowano przejąć tygodnik celem zinfiltrowania prawicy i realizacji własnych planów politycznych. Artykuł zawierał hipotezę, że działania nadzorowała grupa o niejasnych kontaktach z biznesem, wywiadem rosyjskim oraz środowiskiem postkomunistycznej lewicy. Celem miałaby być zmiana udziałowców, umieszczenie zaufanych członków w zarządzie gazety i wymiana zespołu redakcyjnego, a docelowo reorientacja polityczna w okresie przedwyborczym. Udział w tych działaniach mieli brać m.in.: ówczesny redaktor naczelny tygodnika Piotr Wierzbicki i jego zastępczyni Elżbieta Isakiewicz.

Według Piotra Wierzbickiego Tomasz Sakiewicz, jeszcze jako szef działu krajowego, miał rzekomo przyjść do niego z propozycją „pisania artykułów za łapówki”. Chodziło o jedną z firm telekomunikacyjnych, która chciała, by „Gazeta Polska” pisała o niej dobrze, nie ujawniając jednak przed czytelnikami, że artykuł jest sponsorowany (kryptoreklama)[55].

Sprawa Suboticia

[edytuj | edytuj kod]

4 października 2006 w gazecie opublikowano artykuł pt. WSI na wizji[56] autorstwa Tomasza Sakiewicza i Katarzyny Gójskiej-Hejke, według którego sekretarz programowy stacji TVN Milan Subotić w 1984 współpracował z wojskowymi służbami PRL, a później z WSI[57][58]. Publikacja tego artykułu spowodowała liczne komentarze medialne. Według części komentatorów artykuł przedstawiał nieprawdę, a jego powstanie miało charakter polityczny i było zainspirowane przez ówczesną partię rządzącą[59]. Subotić przyznał się do kontaktów z wywiadem wojskowym PRL, zaprzeczył zaś, by był współpracownikiem WSI. W związku z tym złożył pozew cywilny przeciwko „Gazecie Polskiej” oraz Ministerstwu Obrony Narodowej, na którego dokumentach opierali się autorzy artykułu, żądając od nich przeprosin[57][60]. 18 października 2012 Sąd Apelacyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem nakazał Ministerstwu Obrony Narodowej przeprosić Milana Suboticia za to, że w „Raporcie Macierewicza został opisany jako agent WSI”[61][62]. W połowie lutego 2013 nie został wznowiony proces, który Milan Subotić wytoczył „Gazecie Polskiej”, z uwagi na brak decyzji ministra obrony narodowej dotyczącej zwolnienia z tajemnicy państwowej świadka[63][64]. 23 stycznia 2014 Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo cywilne Milana Suboticia wytoczone przeciw „Gazecie Polskiej” i autorom artykułu WSI na wizji uznając je za niezasadne, jako że „na podstawie materiałów posiadanych przez Gazetę Polską, redakcja miała prawo napisać artykuł, ponieważ raport z weryfikacji WSI jest dokumentem urzędowym”[65]. W kwietniu 2017, wskutek orzeczenia Sądu Najwyższego, Milan Subotić został przeproszony przez Tomasza Sakiewicza i Katarzynę Gójską-Hejke za „opublikowanie niezgodnych z prawdą i krzywdzących treści”, jakoby ten był współpracownikiem WSI po roku 1993.[66]

Sprawa dot. Krzysztofa Hejke

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2009 w mediach został opublikowany list, który Krzysztof Hejke skierował do prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, jednocześnie przesyłając jego kopię do Marszałka Sejmu (Bronisław Komorowski) i do Kolegium IPN[67]. Przekazał w nim głowie państwa informacje o tym, że jego żona Katarzyna Gójska-Hejke została uwiedziona przez prezesa IPN, Janusza Kurtykę, który miał jej przekazywać tajne dokumenty z IPN, wykorzystywane przez nią następnie do tworzenia artykułów prasowych na temat lustracji i publikowanych w „Gazecie Polskiej”[67]. W tej sprawie śledztwo podjęła Prokuratura Okręgowa Warszawa-Praga[67][68]. W listopadzie 2009 prokuratura umorzyła śledztwo w sprawie domniemanego ujawnienia lub też bezprawnego wykorzystania tajemnicy państwowej przez prezesa IPN, J. Kurtykę[69]. W rezultacie orzeczenia sądu za naruszenie dóbr osobistych w lutym 2015 Tomasz Sakiewicz za pośrednictwem prasy dokonał przeprosin Krzysztofa Hejke za wypowiedź pod jego adresem, wypowiedzianą w wywiadzie opublikowanym 6 czerwca 2009 na łamach tygodnika „Polityka”[70].

Naklejki „Strefa wolna od LGBT”

[edytuj | edytuj kod]
Naklejki „Strefa wolna od LGBT” dystrybuowane przez Gazetę Polską
 Główny artykuł: Strefa wolna od ideologii LGBT.

17 lipca 2019 tygodnik zapowiedział dodanie do następnego numeru naklejek z przekreśloną tęczą otoczonych napisem „Strefa wolna od LGBT”, co spotkało się z szerokim komentarzem dziennikarzy i polityków[71]. Sieć sklepów Empik[72][73] i stacje paliw BP odmówiły sprzedaży Gazety Polskiej po wydaniu przez nią naklejek[73]. Do bojkotu wkrótce dołączyły stacje Shell i Circle K[74][75].

25 lipca Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał Gazecie Polskiej wycofanie z obiegu naklejek anty-LGBT[76][77][78]. Jednak redaktor magazynu, Tomasz Sakiewicz, odrzucił wyrok, mówiąc, że to „fake news” i cenzura, a gazeta będzie kontynuować dystrybucję naklejki[79][80]. Gazeta Polska kontynuowała dystrybucję naklejek, ale zmodyfikowała treść na „Strefa wolna od ideologii LGBT”[76][81].

W sierpniu 2019 r. pokaz organizowany przez „Gazeta Polska Community of America” zaplanowany na 24 października w Carnegie Hall w Nowym Jorku został odwołany po tym, jak zarzuty dotyczące powiązania z treściami anty-LGBT doprowadziły do wycofania się artystów z pokazu[82][83].

Inne sprawy sądowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Wyrokiem Sądu Okręgowego z 24 kwietnia 2019 nakazano przeprosić Bartosza Kramka na łamach „Gazety Polskiej”[84]
  • Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 4 listopada 2020, podtrzymanym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 16 czerwca 2021, Gazeta Polska została zobowiązana do wpłaty 20 tys. zł na rzecz Polskiej Akcji Humanitarnej i przeprosin na okładce za fotomontaż zdjęć przedstawiających Irakijczyków i Afgańczyków, które znalazły się na okładce tygodnika z podpisem „Wstrząsający niemiecki raport. Uchodźcy przynieśli śmiertelne choroby”[85][86][87].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 2013: redakcja „Gazety Polskiej” otrzymała nagrodę im. Juliana Kulentego „Media w służbie Ewangelii” w kategorii mediów krajowych[88]
  • 2014: redakcja „Gazety Polskiej” otrzymała nagrodę pod nazwą „Syzyf Roku” w kategorii Media Roku, przyznawaną przez Kongregację Przemysłowo-Handlową[89].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ „Polityka” najchętniej kupowanym tygodnikiem opinii. „Newsweek” z wyższą sprzedażą niż „Do Rzeczy” i „Sieci” łącznie [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-11-11] (pol.).
  2. ↑ Partyzant ↓, s. 37.
  3. ↑ Partyzant ↓, s. 40–43.
  4. ↑ Witaj w Gazecie Polskiej [online], 27 stycznia 1997 [dostęp 2017-11-09] [zarchiwizowane z adresu 1997-01-27].
  5. ↑ „Nowe Państwo – NGP” w internecie. niezalezna.pl, 2013-05-31. [dostęp 2013-05-31]. (pol.).
  6. ↑ Senat przekazał prawie 1,4 mln zł Klubom „Gazety Polskiej”. koduj24.pl, 9 maja 2019. [dostęp 2019-05-09].
  7. ↑ Joanna Lichocka dalej komentuje politykę w „Gazecie Polskiej Codziennie”. Sakiewicz: startujący w wyborach też mogą pisać. wirtualnemedia.pl, 2015-09-01. [dostęp 2020-05-13].
  8. ↑ Grzegorz Wierzchołowski, Leszek Misiak: Do katastrofy doszło w powietrzu. Gazeta Polska, 2011-07-06. [dostęp 2012-01-28].
  9. ↑ Leszek Misiak, Grzegorz Wierzchołowski: Tu-154 nie ściął brzozy, przeleciał nad nią. Gazeta Polska, 2011-10-06. [dostęp 2011-10-06].
  10. ↑ Spółki skarbu państwa wydały na reklamy w ubiegłym roku 1,23 mld zł. Setki tys. zł płyną do 'Sieci', 'Gazety Polskiej Codziennie' i „Do Rzeczy” [online], wirtualnemedia.pl, 30 marca 2022 [dostęp 2023-11-21] (pol.).
  11. ↑ a b Spotkania klubów „GP”, pł, Niezalezna.pl, 2011-07-12 10:30.
  12. ↑ Czarnecki w Krakowie, Niezalezna.pl, 2011-07-12 08:20.
  13. ↑ Warszawa: spotkanie z Mariuszem Kamińskim, Niezalezna.pl, 2011-07-07 15:30.
  14. ↑ Łukasz Brzezicki: „Gazeta Polska” krytykowana za okładkę chwalącą wygraną PiS. „Wygrała nasza ocena rzeczywistości”. wirtualnemedia.pl, 2015-10-209. [dostęp 2020-05-13].
  15. ↑ Natalia Kozłowska: Oddziały szturmowe „Gazety Polskiej”. klubygp.pl, 2015. [dostęp 2020-05-13].
  16. ↑ Mateusz Morawiecki do Klubów „Gazety Polskiej”: wiem, że w naszym codziennym trudzie mamy w was oparcie. polskieradio24.pl, 2019-09-06. [dostęp 2020-05-13].
  17. ↑ Demonstracja poparcia dla reform sądowych. Środowisko „Gazety Polskiej” w sobotę zbierze się pod TK. gazetaprawna.pl, 2020-02-07. [dostęp 2020-05-13].
  18. ↑ Tomasz Sakiewicz: „Sprawiedliwość nie bierze się z togi, tylko z sumienia i serca”. niezalezna.pl, 2020-02-08. [dostęp 2020-05-13].
  19. ↑ Kurtyka i ks. Isakowicz-Zaleski laureatami nagród „Gazety Polskiej”. press.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  20. ↑ Spod pióra i strun. gazetapolska.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  21. ↑ Sylwia Krasnodębska, Spod pióra i strun [online], hej-kto-polak.pl, 1 lipca 2012 [dostęp 2013-06-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (pol.).
  22. ↑ Jan Nowak-Jeziorański laureatem nagrody „Gazety Polskiej” 2001. wp.pl. [dostęp 2013-04-27]. (pol.).
  23. ↑ Postać tygodnia – Elżbieta Radziszewska. wprost.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  24. ↑ Partyzant ↓, s. 202.
  25. ↑ Nagrody wręczone. panstwo.net. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  26. ↑ Mariusz Kamiński „Człowiekiem Roku” Gazety Polskiej. money.pl, 2 stycznia 2008. [dostęp 2013-04-26].
  27. ↑ Człowiek roku 2008 [online], stefczyk.tv [dostęp 2013-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-02] (pol.).
  28. ↑ Biogram Sławomira Cenckiewicza [online], slawomircenckiewicz.pl, 2009 [dostęp 2013-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-11] (pol.).
  29. ↑ Agent Tomek blogerem na Niezależna.pl. niezalezna.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  30. ↑ Laureaci roku 2010. gazetapolska.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  31. ↑ Człowiek Roku 2011 „Gazety Polskiej” – Rymkiewicz – Pisarz i Obywatel. gazetapolska.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  32. ↑ „Gazeta Polska” ma 20 lat! Zobacz relację z uroczystej gali. gazetapolska.pl. [dostęp 2013-04-26]. (pol.).
  33. ↑ Ludzie Roku 2013 „Gazety Polskiej”: Viktor Orbán i Krzysztof Szwagrzyk. niezalezna.pl, 1 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-02].
  34. ↑ Tytuł Człowieka Roku 2014 „Gazety Polskiej” otrzymują Ludzie Majdanu. niezalezna.pl, 12 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-12].
  35. ↑ Wojciech Mucha: Jarosław Kaczyński – Człowiek Roku „Gazety Polskiej” za rok 2015. gazetapolska.pl, 2015-12-30. [dostęp 2015-12-30].
  36. ↑ Wicepremier Morawiecki z nagrodą Człowiek Roku 2016 „Gazety Polskiej”. „Odczytuję tę nagrodę jako honor”. niezalezna.pl, 2017-01-30. [dostęp 2017-01-30].
  37. ↑ Premier Mateusz Morawiecki Człowiekiem Roku Klubów „Gazety Polskiej” 2017. niezalezna.pl, 2018-01-11. [dostęp 2019-02-26].
  38. ↑ Premier Morawiecki Człowiekiem Roku 2018 Gazety Polskiej! „Chcemy walczyć o lepszą, wielką Polskę!” | Niezależna. niezalezna.pl, 2019-02-25. [dostęp 2019-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-26)].
  39. ↑ Lech i Jarosław Kaczyńscy laureatami nagrody 25-lecia „Gazety Polskiej”. niezalezna.pl, 2018-01-03. [dostęp 2018-02-08].
  40. ↑ Gala z okazji 25-lecia „Gazety Polskiej”. Prezes PiS: warto walczyć, warto być odważnym. niezalezna.pl, 2018-02-06. [dostęp 2018-02-08].
  41. ↑ Tomasz Sakiewicz: Jarosław Kaczyński, Człowiek „Gazety Polskiej” 2019 roku. gazetapolska.pl, 2020-01-07. [dostęp 2020-01-08].
  42. ↑ Jarosław Kaczyński z nagrodą Człowieka Roku Klubów „GP”. „Jestem wdzięczny i zaszczycony” [online], PolskieRadio24.pl [dostęp 2021-04-15].
  43. ↑ Gala „Człowiek Roku 2020” „Gazety Polskiej”. Laureatów jest trzech. radiopik.pl, 2021-04-15. [dostęp 2021-04-28].
  44. ↑ Piotr Naimski – Laureat „Gazety Polskiej” za rok 2021. gazetapolska.pl, 2022. [dostęp 2022-04-08].
  45. ↑ Marszałek Elżbieta Witek laureatem Nagrody Człowiek Roku „Gazety Polskiej” 2022 – Człowiek Roku Gazety Polskiej [online] [dostęp 2023-08-04] (pol.).
  46. ↑ Gala Człowieka Roku "Gazety Polskiej" 2023. Poznaliśmy laureatów [online] [dostęp 2024-01-16] (pol.).
  47. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w sierpniu 2011 roku. instytut.com.pl. [dostęp 2013-06-09]. (pol.).
  48. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media we wrześniu 2011 roku [online], Instytut Monitorowania Mediów, październik 2011 [dostęp 2013-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-05] (pol.).
  49. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w listopadzie 2011 roku [online], Instytut Monitorowania Mediów, grudzień 2011 [dostęp 2013-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-24] (pol.).
  50. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w maju 2012 roku [online], Instytut Monitorowania Mediów, czerwiec 2012 [dostęp 2013-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-24] (pol.).
  51. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w czerwcu 2012 roku [online], Instytut Monitorowania Mediów, lipiec 2012 [dostęp 2013-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-24] (pol.).
  52. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w grudniu 2012 roku. instytut.com.pl. [dostęp 2013-06-09]. (pol.).
  53. ↑ Najbardziej opiniotwórcze polskie media w 2012 roku. instytut.com.pl. [dostęp 2013-06-09]. (pol.).
  54. ↑ Józef Darski, Przejąć „Gazetę Polską” [online], Onet.pl, 13 października 2005 [dostęp 2012-01-28] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-22].
  55. ↑ „Gazetą Polska” bez Piotra Wierzbickiego. „Rzeczpospolita”, 2005-06-10. 
  56. ↑ Macierewicz miał rację. niezalezna.pl. [dostęp 2013-04-10]. (pol.).
  57. ↑ a b Olga Alehno: Macierewicz miał rację. Gazeta Polska, 2011-11-03. [dostęp 2012-01-28]. (zawarto tekst artykułu WSI na wizji z 2006).
  58. ↑ Dorota Pardecka, IPN: dokumenty Suboticia odtajnione 17 października [online], wiadomosci24.pl, 20 października 2006 [dostęp 2012-01-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-01].
  59. ↑ Wojciech Czuchnowski, Agnieszka Kublik: Co robił Milan Subotić w TVP. wyborcza.pl, 2006-10-05. [dostęp 2012-01-28].
  60. ↑ Milan Subotić walczy w sądzie z „Gazetę Polską”. money.pl, 2007-10-11. [dostęp 2012-01-28].
  61. ↑ MON ma przeprosić Milana Suboticia, b. sekretarza programowego TVN. wirtualnemedia.pl, 18 października 2012. [dostęp 2014-01-23].
  62. ↑ MON ma przeprosić Suboticia za „agenta WSI”. tvn24.pl. [dostęp 2013-04-10]. (pol.).
  63. ↑ Milan Subotić kontra „Gazeta Polska”. niezalezna.pl. [dostęp 2013-04-10]. (pol.).
  64. ↑ Rozgrywka MONu z sądem [online], gpcodziennie.pl, 15 lutego 2013 [dostęp 2013-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-31] (pol.).
  65. ↑ „WSI na wizji”. Gazeta Polska wygrała z Milanem Suboticiem!. niezalezna.pl, 23 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-23].
  66. ↑ Sakiewicz i Gójska-Hejke w „Gazecie Wyborczej” przepraszają Suboticia za tekst z „Gazety Polskiej”. 2017-04-30. [dostęp 2017-09-03].
  67. ↑ a b c Anita Czupryn. Teczki, miłość i zdrada. „Dziennik Bałtycki”. Nr 113, s. 16, 15 maja 2009. 
  68. ↑ Wszczęto śledztwo dot. Kurtyki. wprost.pl, 2009-05-08. [dostęp 2020-06-15].
  69. ↑ Kurtyka zdradził tajemnicę? Sprawa umorzona. dziennik.pl, 2009-11-30. [dostęp 2020-06-15].
  70. ↑ Tomasz Sakiewicz przeprasza byłego fotografa „Gazety Polskiej” za wypowiedź w „Polityce”. wirtualnemedia.pl, 2015-02-27. [dostęp 2020-05-13].
  71. ↑ ‘Gazeta Polska’ z naklejką 'Strefa Wolna od LGBT’. Lewacy dostali szału, Instagram cenzuruje!. NIEZALEZNA.PL, 2019-07-18. [dostęp 2019-11-12].
  72. ↑ Church in Poland continues confrontation with the LGBTQ community [online], ncronline.org [dostęp 2023-03-23] (ang.).
  73. ↑ a b BP i Empik rezygnują z „Gazety Polskiej” przez naklejki. Jest komentarz „GP” [online], Wprost, 23 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (pol.).
  74. ↑ Strefy wolne od "Gazety Polskiej". Shell i Circle K dołączają do bojkotu [online], dziennik.pl, 25 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (pol.).
  75. ↑ Stacje Shell i Circle K dołączyły do bojkotu "Gazety Polskiej" [online], Press.pl, 25 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (pol.).
  76. ↑ a b Polish Court Rebukes “LGBT-Free Zone” Stickers [online], Human Rights Watch, 1 sierpnia 2019 [dostęp 2023-03-23] (ang.).
  77. ↑ Anita Karwowska, Paweł Kośmiński, Gabriela Łazarczyk, Sąd zakazał dystrybucji homofobicznej naklejki "Gazety Polskiej" [online], wyborcza.pl, 25 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23].
  78. ↑ Anna Wójcik, Sąd nakazał wstrzymanie dystrybucji naklejek "Gazety Polskiej" z hasłem "strefa wolna od LGBT" [online], oko.press, 25 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (pol.).
  79. ↑ Polish magazine dismisses court ruling on ‘LGBT-free zone’ stickers [online], POLITICO, 26 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (ang.).
  80. ↑ „Gazeta Polska” musi usunąć naklejki? Sakiewicz twierdzi, że to „fakenews” [online], Wprost, 26 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23], Cytat: „To był fakenews. Nie ma żadnej klauzuli zabezpieczającej. Decyzja sądu, o ile istnieje, jest nieprawomocna i niewykonalna. Jeżeli gdzieś specjalnie będą chować gazetę lub naklejkę zgłaszamy sprawę do prokuratury” (pol.).
  81. ↑ KOW, „Strefa wolna od ideologii LGBT”. „Gazeta Polska” po krytyce zmienia treść naklejek [online], Newsweek, 23 lipca 2019 [dostęp 2023-03-23] (pol.).
  82. ↑ Jake Maher, Carnegie Hall Concert Linked to Anti-LGBT Magazine Canceled [online], Newsweek, 26 sierpnia 2019 [dostęp 2023-03-23] (ang.).
  83. ↑ Group connected to ‘LGBT-Free Zone’ newspaper cancels Carnegie Hall event [online], NBC News [dostęp 2023-03-23] (ang.).
  84. ↑ „Gazeta Polska” musi przeprosić Bartosza Kramka za okładkę z sierpnia 2017 roku. „Sędzia przyszedł z gotowym wyrokiem”. wirtualnemedia.pl, 2019-04-25. [dostęp 2020-05-13].
  85. ↑ Aleksandra Świder: Gazeta Polska przegrała ws. zdjęć uchodźców. Jest prawomocny wyrok.. rp.pl, 2021-06-16. [dostęp 2021-06-16]. (pol.).
  86. ↑ Anna Dobiegała: „Gazeta Polska” przegrywa w sądzie drugiej instancji. Ma przeprosić za fotomontaż z uchodźcami i zapłacić 20 tys. zł na PAH. wyborcza.pl, 2021-06-16. [dostęp 2021-06-16]. (pol.).
  87. ↑ Piotr Olejarczyk: Gazeta Polska przegrywa w sądzie. Musi zapłacić i przeprosić na swojej okładce. onet.pl, 2021-06-16. [dostęp 2021-06-16]. (pol.).
  88. ↑ http://gloria.tv / Nagroda im. Juliana Kulentego „Media w służbie Ewangelii” dla Gazety Polskiej.
  89. ↑ Kongregacja Przemysłowo-Handlowa przyznała „Gazecie Polskiej” Nagrodę Syzyfa w kategorii Media roku 2013. niezalezna.pl, 30 października 2014. [dostęp 2014-10-30].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gazeta_Polska_(tygodnik)&oldid=73114600”