Gheorghe Zamfir

Gheorghe Zamfir
	; Gheorghe Zamfir (2008)
Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1941 ; Găești
Narodowość	rumuńska
Dziedzina sztuki	muzyka
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2015-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Gheorghe Zamfir /'ge̯o r .g e z a m ˈ f i r / (ur. 6 kwietnia 1941 w Găești) – rumuński muzyk, wirtuoz gry na fletni Pana.

Początkowo pragnął zostać akordeonistą. W wieku 14 lat zaczął naukę gry na fletni Pana jako samouk. Swoją edukację kontynuował w Akademii Muzycznej w Bukareszcie, gdzie był uczniem Faniki Luki (1968). W stołecznej uczelni uzyskał dyplom pedagoga, ukończył też dyrygenturę. Został zauważony przez szwajcarskiego znawcę muzyki etnicznej Marcela Celliera, który w latach 60. XX w. badał rumuńską muzykę ludową. Zamfir przeszedł do historii rozwijając i unowocześniając tradycyjny rumuński styl grania na fletni Pana, jak również sam instrument, zwiększając w nim liczbę piszczałek z 20 do 22, 25, 28 i 30 oraz zwiększając tym samym jego zakres, uzyskując – także poprzez odpowiednią zmianę ułożenia ust podczas gry – do 9 dźwięków z każdej piszczałki.

Kariera sceniczna

Podczas swojej 50-letniej kariery, Gheorghe Zamfir zdobył w sumie 120 złotych i platynowych płyt, sprzedając w tym czasie ponad 120 milionów albumów. W 1976 roku jego utwór Doina de Jale dotarł do czwartej pozycji brytyjskiej listy przebojów^[1].

Artysta napisał książkę poświęconą grze na fletni Pana: Traitė Du Naï Roumain: méthode de flûte de pan, Paris: Chappell S.A., 1975, ISBN 88-8291-286-8.

Ponadto jest autorem autobiografii: Binecuvântare şi blestem (Błogosławieństwo i przekleństwo), Arad: Mirador, 2000, ISBN 973-9284-56-6.

Dzięki licznym występom w reklamach telewizyjnych, jak również poprzez dużą liczbę sprzedanych albumów rozpropagował fletnię Pana, przybliżając szerszej publiczności zarówno sam instrument, jak i technikę gry na nim. Jednym z jego bardziej znaczących wkładów w muzykę filmową był soundtrack do klasycznego australijskiego obrazu Piknik pod Wiszącą Skałą. Jego muzyka znajduje się na ścieżkach dźwiękowych wielu hollywoodzkich produkcji. Został poproszony przez Ennio Morricone o wykonanie Wspomnień Dzieciństwa (Childhood Memories) i Pieśni Cockeya (Cockeye’s Song) na ścieżce dźwiękowej klasycznego filmu kina gangsterskiego Dawno temu w Ameryce (Once Upon A Time In America). Jego muzykę można usłyszeć również w filmie Karate Kid, a napisany dla niego przez Jamesa Lasta utwór Samotny Pasterz (The Lonely Shepherd) został nagrany z orkiestrą kompozytora i znalazł się później w ścieżce dźwiękowej filmu Quentina Tarantino Kill Bill Vol. 1. W 2015 roku George Zamfir wykonał ten utwór jako gość specjalny na koncercie André Rieu w Bukareszcie^[2].

Aktualnie mieszka i udziela lekcji gry w Bukareszcie.

Przypisy

↑ GrzegorzG. Brzozowicz GrzegorzG., Fletnia Pana składa hołd papieżowi [online], fletnia-pana.pl, 6 czerwca 2006 [dostęp 2018-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-21] (pol.).
↑ André Rieu has arrived in Bucharest to play for more than 65.000 people [online], press.andrerieu.com, 5 lipca 2015 [dostęp 2020-02-05] (ang.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona internetowa

[1] GrzegorzG. Brzozowicz GrzegorzG., Fletnia Pana składa hołd papieżowi [online], fletnia-pana.pl, 6 czerwca 2006 [dostęp 2018-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-21] (pol.).

[2] André Rieu has arrived in Bucharest to play for more than 65.000 people [online], press.andrerieu.com, 5 lipca 2015 [dostęp 2020-02-05] (ang.).

[1]

[2]