Giacomo Cantelmi
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1645 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 1702 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Neapolu | |
| Okres sprawowania |
1691–1702 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
3 października 1683 |
| Kreacja kardynalska |
13 lutego 1690 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
3 października 1683 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Giacomo Cantelmi (ur. 13 czerwca 1645 w Neapolu, zm. 11 grudnia 1702 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 13 czerwca 1645 roku w Neapolu, jako syn Filippa Cantelma i Beatrice Brancii[1]. Studiował łacinę, grekę i hebrajski na La Sapienzy[1]. Po studiach został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i inkwizytorem maltańskim[1]. 27 września 1683 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Cezarei, a 3 października przyjął sakrę[2]. Jednocześnie został mianowany nuncjuszem w Wenecji[1]. W 1685 roku został nuncjuszem w Konfederacji Szwajcarskiej[2]. Po trzech latach przeniesiono go na stanowiska nadzwyczajnego nuncjusza w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a po kolejnym roku – na nadzwyczajnego nuncjusza przy cesarzu rzymskim[1]. W 1689 roku zrezygnował z funkcji dyplomatycznych i wrócił do Rzymu[1]. 13 lutego 1690 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Marcellino e Pietro[2]. W tym samym roku uczestniczył w Sejmie Rzeszy w Augsburgu, gdzie dokonano elekcji Józefa I na nowego cesarza[1]. 27 lutego został arcybiskupem Kapui[2]. 8 sierpnia 1691 roku został przeniesiony do archidiecezji neapolskiej[2]. W okresie 1700–1702 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. Zmarł 11 grudnia 1702 roku w Neapolu[1].