Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

HMS Hinksford

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
HMS Hinksford (P3115)
Ilustracja
Jednostka bliźniacza „Hinksforda” – „Droxford”
Klasa

okręt patrolowy

Typ

Ford(inne języki)

Historia
Stocznia

Richards, Lowestoft

Wodowanie

4 października 1955

 Royal Navy
Nazwa

HMS „Hinksford”

Wejście do służby

1955

 Nigeryjska Marynarka Wojenna
Nazwa

„Benin”

Wejście do służby

wrzesień 1966

Wycofanie ze służby

1982

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 120 ton
pełna: 160 t

Długość

35,7 metra całkowita
33,5 m między pionami

Szerokość

6,1 m

Zanurzenie

1,5 m

Napęd
3 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1200 KM
3 śruby
Prędkość

18 węzłów

Sensory
radar Typ 978
sonar Typ 144
Uzbrojenie
1 działko plot. kal. 40 mm
2 mbg, 2 zrzutnie bg
Załoga

19

HMS Hinksford (P3115)brytyjski okręt patrolowy z okresu zimnej wojny, jedna z dwudziestu jednostek typu Ford(inne języki). Okręt został zwodowany 4 października 1955 roku w stoczni Richards w Lowestoft i w tym samym roku rozpoczął służbę w Royal Navy. W 1966 roku jednostka została zakupiona przez Nigerię i pod nazwą „Benin” weszła w skład Marynarki Wojennej tego państwa we wrześniu 1966 roku. Okręt został skreślony z listy floty w 1982 roku.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Okręty patrolowe typu Ford(inne języki) zostały zaprojektowane przez W.J. Holta w celu zastąpienia używanych podczas II wojny światowej niewielkich patrolowców typu HDML(inne języki)[1]. Jednostki planowano wyposażyć w jednolufową wersję miotacza Squid, jednak broń ta ostatecznie nie powstała i na pokładzie umieszczono tradycyjne miotacze i zrzutnie bomb głębinowych[1]. Okręty miały charakterystyczny wygląd dzięki umieszczonym obok siebie dwóm kominom[1].

HMS[a] „Hinksford” zamówiony został 31 maja 1951 roku w stoczni Richards w Lowestoft[1][2]. Okręt został zwodowany 4 października 1955 roku[1][3] i w tym samym roku przyjęty do służby w Royal Navy[1]. Jednostka otrzymała numer taktyczny P3115[1][2].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Okręt był dużym, przybrzeżnym patrolowcem, przeznaczonym do zwalczania okrętów podwodnych[1][2]. Długość całkowita wynosiła 35,7 metra (33,5 m między pionami), szerokość 6,1 metra i zanurzenie 1,5 metra[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 120 ton, a pełna 160 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez trzy silniki wysokoprężne: dwa 12-cylindrowe Davey-Paxman o łącznej mocy 1100 koni mechanicznych (KM), napędzające zewnętrzne śruby oraz silnik marszowy Foden o mocy 100 KM, poruszający środkową śrubą[1][2]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 18 węzłów, a ekonomiczna (marszowa) 8 węzłów[1][2]. Okręt zabierał 23 tony paliwa[1][4].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z pojedynczego działka Bofors kal. 40 mm Mark 7 L/60[1][2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało sonar Typ 144 oraz radar Typ 978[1].

Załoga okrętu składała się z 19 oficerów, podoficerów i marynarzy[1].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Po 11 latach służby w Royal Navy, 1 lipca 1966 roku jednostka została zakupiona przez Nigerię (wraz z bliźniaczymi HMS „Axford” i „Montford”)[4][5]. Okręt pozbawiono sonaru oraz zdemontowano miotacze i zrzutnie bomb głębinowych, w zamian instalując dwa pojedyncze działka automatyczne Oerlikon kal. 20 mm Mark 7 L/70[4]. 9 września 1966 roku w Devonport jednostka pod nazwą „Benin” została przyjęta w skład Marynarki Wojennej Nigerii[3][5]. Okręt oznaczony był numerem taktycznym P03[4][6]. Podczas służby pod nigeryjską banderą załoga jednostki liczyła 26 osób[4][5]. Okręt został skreślony listy floty w 1982 roku[3][4].

  1. HMS – His/Her Majesty’s Ship – Okręt Jego/Jej Królewskiej Mości.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q Ivan Gogin: "FORD" seaward defense boats (SHALFORD) (1953 - 1957). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 536.
  3. a b c J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: 2006, s. 164.
  4. a b c d e f Ivan Gogin: BENIN seaward defence boats (1961, 1953-1957/1966-1969). Navypedia. [dostęp 2017-05-20]. (ang.).
  5. a b c John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974, s. 243.
  6. Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 289.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]