Henryk Karol Périer

Henryk Karol Périer
Data i miejsce urodzenia	1863 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	1928 ; Lwów
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Zawód, zajęcie	rzeźbiarz
Narodowość	polska
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zdewastowany nagrobek Henryka Karola Périera

Henryk Karol Périer (ur. 1863 we Lwowie, zm. 1928 tamże) – polski rzeźbiarz.

Działalność

Był twórcą wielu pomników nekropolii Łyczakowskiej we Lwowie. Pracownia rzeźbiarsko-kamieniarska Henryka Périera mieściła się przy ul. Piekarskiej (lokale nr 87 i 97)^[1].

Jego ojcem był Abel Marie Périer – francuski rzeźbiarz osiadły w XIX wieku na stałe we Lwowie, synem Kazimierz Périer, który przejął po nim zakład kamieniarski, a jednym z czterech wnucząt (najstarszym) Henryk Périer (ur. 1930), który zmarł po powojennym wygnaniu Polaków ze Lwowa w Krakowie w lipcu 2012 roku i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Także i on kontynuował kamieniarskie tradycje swoich lwowskich przodków.

Henryk Karol Périer po śmierci ojca w 1881 odziedziczył po nim zakład kamieniarski przy ówczesnej ulicy Piekarskiej po czym go dalej rozbudowywał i powiększał zakupując kolejne pomieszczenia, m.in. przy ulicy Piekarskiej 87 w pobliżu Cmentarza Łyczakowskiego. Zakład zatrudniał w sezonie letnim 20-25 ludzi, a zimą 8-10 kamieniarzy. Był on jednym z najznakomitszych zakładów specjalizujących się w pomnikarstwie nagrobnym w całym Lwowie.

Henryk Karol Périer zmarł we Lwowie i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim. Jego nagrobek, podobnie jak setki innych polskich, został zdewastowany w czasach Ukraińskiej SRR i pozostaje w takim stanie do dnia dzisiejszego.

Nagrobki na Łyczakowie dłuta Henryka Périera

sarkofag „Żelaznej Kompanii” (w centrum kwatery) wzniesiony dla uczczenia powstańców listopadowych z napisem Weteranom Wojska Polskiego z 1830/31 r.,
nagrobek Barwiczów, wykonany dla Irenki Barwiczówny zmarłej w wieku 16 lat córki inż. Karola Barwicza, spoczął tam także m.in. jej brat zmarły śmiercią samobójczą w wieku 30 lat, której dokonał przy grobie siostry^[2]^[3],
nagrobek Marii i Leona Pinińskich (rektora Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie),
nagrobek Klary i Jana Riedlów,
pomnik Jana Galla (kompozytora, dyrygenta, pedagoga i krytyka muzycznego),
nagrobek studenta Politechniki Lwowskiej Adama Nasadnika (płaczka depcząca skrzydła i klepsydrę),
prawdopodobnie pomnik "Anioł sypiący mak" na grobie nieznanej z nazwiska rodziny,
pomnik Stanisława Cengela,
nagrobek Eleonory Hawrot.

Nagrobki wykonane przez firmę Henryka Périera

na Łyczakowie

pomnik Franciszka Stefczyka (inicjatora kas oszczędnościowo-pożyczkowych tzw. Kas Stefczyka) dłuta Andrzeja Albrychta,
pomnik Omeliana Ogonowskiego dłuta Rudziewicza,
pomnik Ernesta Hope Kerra,
pomnik rodziny Spalków,
pomnik rodziny Dobrzańskich (Jan i Stanisław oraz Włodzimierz Bańkowski) dłuta Rudziewicza,
nagrobek Wilhelma Jana Wychera i Piotra Józefa Kiniarza,
grobowiec rodziny Abrahamów gdzie spoczywa profesor Władysław Abraham i znajduje się symboliczna tablica poświęcona generałowi II RP Romanowi Abrahamowi.

Na Łyczakowie znajduje się także wiele pozbawionych elementów rzeźbiarskich grobowców wzniesionych przez firmę Périerów.

W Buczaczu

Nagrobek Jozia Zycha (zm. 1908, syn dyrektora miejscowego gimnazjum Franciszka, na cmentarzu miejskim^[4])

W Kolbuszowej

nagrobek Zofii Magdowej (zm. 1899)^[5]

Pomnik nagrobny
Leona Pinińskiego wykonany przez Henryka Karola Périera na Cmentarzu Łyczakowskim
Pomnik nagrobny
Jana Galla wykonany przez Henryka Karola Périera na Cmentarzu Łyczakowskim
Pomnik nagrobny
Franciszka Stefczyka dłuta Andrzeja Albrychta, wykonany przez firmę Henryka Karola Périera na Cmentarzu Łyczakowskim
Nagrobek Zofii Magdowej na cmentarzu w Kolbuszowej, wykonany w warsztacie Périera

Przypisy

↑ Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1914, s. 247.
↑ Samobójstwo syna dyr. Barwicza na grobie siostry we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 99 z 30 kwietnia 1932.
↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 129-130, 388. ISBN 83-04-02817-4.
↑ Anna Sylwia Czyż, Bartłomiej Gutowski. Cmentarz miejski w Buczaczu / Seria «Zabytki kultury polskiej poza granicami kraju». Seria C, zeszyt 3. — Warszawa, drukarnia «Franczak» (Bydgoszcz), 2009. — 254 s., 118 il., s. 34, 58 ISBN 978-83-60976-45-6
↑ JoannaJ. Serafin JoannaJ., Wszystkich Świętych 2022. Zobacz zdjęcia z cmentarza parafialnego w Kolbuszowej [ZDJĘCIA] [online], Korso Kolbuszowskie, 1 listopada 2022 [dostęp 2024-09-23] (pol.).

Bibliografia

Stanisław Nicieja, Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986, 1989

[1] Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1914, s. 247.

[2] Samobójstwo syna dyr. Barwicza na grobie siostry we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 99 z 30 kwietnia 1932.

[3] Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 129-130, 388. ISBN 83-04-02817-4.

[4] Anna Sylwia Czyż, Bartłomiej Gutowski. Cmentarz miejski w Buczaczu / Seria «Zabytki kultury polskiej poza granicami kraju». Seria C, zeszyt 3. — Warszawa, drukarnia «Franczak» (Bydgoszcz), 2009. — 254 s., 118 il., s. 34, 58 ISBN 978-83-60976-45-6

[5] JoannaJ. Serafin JoannaJ., Wszystkich Świętych 2022. Zobacz zdjęcia z cmentarza parafialnego w Kolbuszowej [ZDJĘCIA] [online], Korso Kolbuszowskie, 1 listopada 2022 [dostęp 2024-09-23] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]