Homobasidiomycetes
Homobasidiomycetes (podstawczaki pojedynczopodstawkowe) – takson utworzony w 1900 r. przez N.T. Patouillarda. Podzielił on podstawczaki na dwie grupy:
- Heterobasidiomycetes – mające przegrodę w podstawce,
- Homobasidiomycetes – bez przegrody w podstawce[1].
Homobasidiomycetes odróżniają się też innymi cechami. Ich zarodniki są małe, i w odróżnieniu od Heterobasidiomycetes nie mają zdolności do samoreplikacji. Sterygmy są regularnie ukształtowane, podczas gdy u Heterobasidiomycetes zazwyczaj są nieregularne[1].
Podział na te dwie grupy był podstawą różnych klasyfikacji aż do końca XX wieku. Początkowo były to taksony w randze podklasy, ale później, gdy grzyby zostały przeniesione z gromady roślin do niezależnego królestwa stały się taksonami w randze klasy[1]. Homobasidiomycetes to duża grupa grzybów. Należała do niej większość znanych grzybów wielkoowocnikowych[2]. Homobasidiomycetes występowały w większości, jeśli nie we wszystkich głównych klasyfikacjach w XX wieku[1].
Homobasidiomycetes obecnie
[edytuj | edytuj kod]We współczesnej klasyfikacji grzybów nie istnieją taksony Homobasidiomycetes i Heterobasidiomycetes. W wyniku badań mykologów pod koniec XX wieku okazało się, że Heterobasidiomycetes są polifiletyczne. Obecnie gatunki, które były do nich zaliczane należą do różnych grup grzybów. Homobasidiomycetes są monofiletyczne i z grubsza odpowiadają współczesnej klasie pieczarniaków (Agaricomycetes). W ostatnim ćwierćwieczu XX wieku mikrografia aparatu porów przegrody zaczęła wyjaśniać prawdziwe związki filogenetyczne u podstawczaków. Pojęcia homobasidiomycetes i heterobasidiomycetes nadal są używane, ale już nie jako taksony, lecz określenie nieformalnych grup grzybów o określonych cechach[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d E.C. Swann , J.W. Taylor , Higher Taxa of Basidiomycetes: An 18S rRNA Gene Perspective, „Mycologia”, 85 (6), 1993, s. 923–936 .
- ↑ True Fungi (Eumycophyta) [online] [dostęp 2021-02-11] (ang.).
- ↑ B. Lowy , Taxonomic Problems in the Heterobasidiomycetes, „Taxon”, 17 (2), 1986, s. 118–127, DOI: 10.2307/1216500, JSTOR: 1216500 .