Ida McKinley
 Ida McKinley w 1900 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1847 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 maja 1907 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 czerwca 1897 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Ida Saxton McKinley (ur. 8 czerwca 1847 w Canton, zm. 26 maja 1907 tamże) – pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Ameryki w latach 1897-1901 jako żona prezydenta Williama McKinleya.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ida Saxton urodziła się 8 czerwca 1847 roku w Canton, jako córka bankiera Jamesa Saxtona[1]. Miała siostrę Mary i brata George’a[1]. Uczyła się w Brook Hill Seminary w Media, a po ukończeniu szkoły, wraz z siostrą wyjechała w podróż do Europy[2]. W 1869 roku rozpoczęła pracę w banku swojego ojca[2]. W tym okresie poznała swojego przyszłego męża, Williama McKinleya[2]. Ich ślub odbył się dwa lata później[3].
Około 1874 roku Ida zachorowała i w ramach terapii przyjmowała brom, co odbiło się na jej zachowaniu i wyglądzie[3]. Cierpiała na epilepsję[1]. Stała się wówczas zależna od męża, co było częstym powodem odrywania go od spraw politycznych, także w czasie prezydentury[3]. Wiosną 1877 oboje przenieśli się do Waszyngtonu, gdyż William został kongresmanem[3]. W tym okresie McKinleyowie byli częstymi gośćmi ówczesnego prezydenta, Rutherforda Hayesa i jego żony Lucy[4]. Ida często zajmowała się wówczas szydełkowaniem i czyszczeniem biżuterii[4]. W 1892 roku przeprowadziła się do Columbus, gdzie jej mąż sprawował funkcję gubernatora Ohio[5].
Gdy w 1896 roku William McKinley był rozważanym kandydatem Partii Republikańskiej na prezydenta, Ida wyprawiła przyjęcie dla prominentnych polityków, by ułatwić mężowi uzyskanie nominacji[5]. By nie nadwyrężać zdrowia żony, w czasie kampanii William nie odbywał podróży, tylko przyjmował wyborców w domu[5]. Stworzyło to podejrzenia, które przerodziły się w ataki, że Ida miała być rzekomo brytyjskim szpiegiem, osoba chorą psychicznie lub ofiarą przemocy domowej[5].
Po zwycięstwie wyborczym McKinleyowie wprowadzili się do Białego Domu[6]. Nowa pierwsza dama nie mogła sprostać nowym obowiązkom i często doznawała ataków epilepsji w czasie oficjalnych imprez[6]. Pomimo że wśród elity waszyngtońskiej słabe zdrowie Idy było tajemnicą poliszynela, prasa amerykańska zachowywała w tej sprawie dyskrecję[6]. Często wymagała także dodatkowych kuracji, m.in. w rodzinnym Canton czy w Buffalo w 1901 roku[7].
6 września 1901 roku, William McKinley został postrzelony przez Leona Czolgosza i zmarł 8 dni później[7]. Po jego śmierci, Ida wpadła w głęboką depresję i nie udzielała się towarzysko[8]. Zmarła 26 maja 1907 roku i została pochowana obok męża i córek[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Ida Saxton poślubiła Williama McKinleya 25 stycznia 1871 roku[3]. Mieli dwie córki: Katie (ur. w 1871, zm. w 1875) oraz Idę (ur. i zm. w 1875)[9]. Należała do Kościoła prezbiteriańskiego[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 301.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 302.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 303.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 304.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 305.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 306.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 308.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 309.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 300-301.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ida Saxton McKinley. Biały Dom. [dostęp 2016-11-04]. (ang.).
