Ignacy Różycki
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1911 |
| Data i miejsce śmierci |
14 października 1983 |
| profesor | |
| profesor Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie | |
Ignacy Różycki (ur. 26 grudnia 1911 w Kryspinowie, zm. 14 października 1983 w Krakowie[1]) – polski ksiądz katolicki, teolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, specjalista w zakresie dogmatyki.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był absolwentem Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie (1930), następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, święcenia kapłańskie przyjął 7 października 1934. W 1937 obronił na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu pracę doktorską De cognoscibilitate Dei, opublikowaną w 1938 jako Doctrina Petri Abelardi de Trinitate: De cognoscibilitate Dei[1]. W 1938 został prefektem, w 1939 rektorem Małego Seminarium w Krakowie, równocześnie pracował jako asystent na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[1]. W okresie II wojny światowej wykładał dogmatykę w seminarium duchownym w Krakowie[1].
W 1945 podjął pracę na Wydziale Teologicznym UJ jako zastępca profesora, w tym samym roku otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Doctrina Petri Abaelardi de Trinitate, vol. II: De mysterio SS. Trinitatis opublikowanej w 1939 i został mianowany docentem[1]. W latach 1945–1954 kierował na UJ Katedrą Dogmatyki Szczegółówej[2]. 1 maja 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym[1]. Pracę magisterską pod jego kierunkiem napisał na UJ Karol Wojtyła[3].
Po likwidacji Wydziału Teologicznego UJ w sierpniu 1954 został profesorem Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, gdzie objął Katedrę Dogmatyki Spekulatywnej. W 1957 zrezygnował z pracy ATK, ale powrócił tam w 1964, ponownie obejmując tę samą katedrę, w 1969 został profesorem zwyczajnym[1][4]. Na Wydziale Teologicznym ATK był promotorem wielu prac doktorskich. Pod jego kierunkiem stopień doktora uzyskali m.in. Jerzy Kotara, Tadeusz Dionizy Łukaszuk i Engelbert Gorywoda[3]. Równocześnie współpracował z Papieskim Wydziałem Teologicznym w Krakowie i Papieską Akademią Teologiczną w Krakowie[1].
Od 27 października 1965 był ekspertem soboru watykańskiego II. Pracował tam nad Deklaracją o wolności religijnej i Konstytucją duszpasterską o Kościele w świecie współczesnym[3], był także ekspertem Synodu Biskupów oraz od 1969 członkiem Wspólnej Grupy Roboczej Kościoła Rzymskokatolickiego i Światowej Rady Kościołów[1]. W latach 1973–1978 był członkiem Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski[1]. w 1980 został członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej[1][5].
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Teologicznego w Krakowie, w latach 1958–1965 kierował jego sekcją dogmatyczno-moralną[1]. W latach 1959–1973 był duszpasterzem pracowników nauki archidiecezji krakowskiej, w latach 1972–1979 kierował komisją Synodu Archidiecezji Krakowskiej ds. teologicznych[1].
Na polecenie Karola Wojtyły jako arcybiskupa krakowskiego przeprowadził jako cenzor w procesie beatyfikacyjnym Faustyny Kowalskiej teologiczną analizę jej Dzienniczka. Początkowo sceptyczny, uważał przyszłą świętą za „ofiarę halucynacji na podłożu histerii”. Ostatecznie uznał jej objawienia za nadprzyrodzone, a ją samą za „wspaniałą mistyczkę”[6].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Wykłady z dogmatyki I. Różyckiego z roku 1941/42 (1943)
- Podstawy sakramentologii (1970)
- Doctrina Petri Abaelardi de Trinitate (1938, 1939)
- Il culto della divina misericordia: studio teologico del Diario di santa Faustina Kowalska sul tema del culto (2002)
- Dogmatyka (1947)
- Quaestio de natura et gratia seu reparabilitas omnium peccatorum in statu naturae purae (1946)
- Podstawy sakramentologii (1970)
- Rozważania o bożym miłosierdziu – na podstawie opracowań Ignacego Różyckiego (1985)[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m Słownik polskich teologów katolickich 1981–1993. az 8, wyd. ATK, Warszawa 1995, s. 494–495 (biogram autorstwa Grzegorza Rysia)
- ↑ Piotr Wisz Habilitacje na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w latach 1945–1954, w: Resovia Sacra, tom 14/15 (2007/2008), s. 264
- ↑ a b c d Jacek Salij, Wydział Teologiczny ATK jako prężny ośrodek naukowy, „Studia Theologica Varsaviensia UKSW” 1/2013, s. 90.
- ↑ Andrzej Zuberbier Kierunek teologii dogmatycznej, w: XX lat Akademii Teologii Katolickiej. Księga pamiątkowa 1954–1974, wyd. ATK, Warszawa 1976, s. 88
- ↑ International Theological Commission: Members
- ↑ Ewa K. Czaczkowska Papież, który uwierzył. Jak Karol Wojtyła przekonał Kościół do kultu Bożego Miłosierdzia, wyd. Znak, Kraków 2016, s. 82–86
- ↑ Różycki, Ignacy (1911–1983). bn.org.pl. [dostęp 2019-03-27].