Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Inmarsat

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Satelita Inmarsat-3
Telefon satelitarny systemu Inmarsat

Inmarsat (skrót od International Maritime Satellite) – organizacja utworzona w 1979 roku przez Międzynarodową Organizację Morską (International Maritime Organization) – wyspecjalizowaną agendę ONZ-u. Jej zadaniem miało być zapewnienie komunikacji statkom. Komunikacja miała się odbywać za pośrednictwem satelitów geostacjonarnych.

Działalność

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo Inmarsat wynajmował satelity. Od 1983 roku korzysta z własnych. Obsługiwane są z ponad dwudziestu stacji naziemnych. W kwietniu 1999 dokonano prywatyzacji Inmarsatu, który od tego czasu podlega kontroli International Mobile Satellite Organization (IMSO). Akcje Inmarsatu są notowane na giełdzie w Londynie (London Stock Exchange) i wchodzą w skład wskaźnika FTSE 250.

System satelitów Inmarsat składa się z dwunastu sztucznych satelitów (z tego jedenaście działających) znajdujących się na orbicie geostacjonarnej. Tworzą one sieć umożliwiającą komunikację z prawie każdym punktem na kuli ziemskiej (z wyjątkiem okolic podbiegunowych). Trzy z satelitów znajdują się nad Europą. Od 1996 roku satelity wyposażone są w transpondery umożliwiające dokładniejsze określanie położenia odbiornika na Ziemi (EGNOS) w ramach systemu GPS i Galileo – (EGNOS).

W celu uzyskania połączenia z satelitą musi na niego zostać skierowana specjalna antena paraboliczna (w niektórych wypadkach może zostać użyta prosta antena). Współczesne odbiorniki (telefony satelitarne) mają wielkość małego nesesera i umożliwiają poza komunikacją głosową (telefonowaniem) również wszelkie inne sposoby komunikacji (e-mail, dostęp do sieci komputerowych, wideo itp.)

Satelity i ich oznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja satelitów Inmarsat może się zmieniać (stan na wrzesień 2004). Wszystkie satelity znajdują się ok. 35 800 km od powierzchni Ziemi (orbita geostacjonarna).

Oznaczenie Pozycja Masa
(z paliwem)
Masa
(bez paliwa)
Data i czas startu (czas w UTC) Rakieta nośna
Inmarsat 2-F1 143°33′E 1 310 kg 690 kg 30.10.1990 23:16:00 Delta 6925
Inmarsat 2-F2 98°02′W 1 310 kg 800 kg 08.03.1991 23:03:00 Delta 6925
Inmarsat 2-F3 142°02′W 1 310 kg 800 kg 16.12.1991 23:19:48 Ariane-44L
Inmarsat 2-F4 109°02′E 1 310 kg 800 kg 15.04.1992 23:25:27 Ariane-44L
Inmarsat 3-F1 64°E 2 068 kg ? 03.04.1996 23:01:00 Atlas II
Inmarsat 3-F2 15°23′W ? ? 06.09.1996 17:37:00 Proton K / Blok-DM1
Inmarsat 3-F3 178°12′E 2 068 kg ? 18.12.1996 01:57:00 Atlas II
Inmarsat 3-F4 53°56′W 2 068 kg ? 03.06.1997 23:20:06 Ariane-44L
Inmarsat 3-F5 24°56′E 2 068 kg ? 04.02.1998 23:29:00 Ariane-44LP
Inmarsat 4-F1 63°58′E 5 959 kg ? 11.03.2005 21:42 Atlas V (431)
Inmarsat 4-F2 52°48′W 5 959 kg ? 08.11.2005 14:07 Zenit-3SL
Inmarsat 4-F3 98°W 5 959 kg ? 18.08.2008 22:43 Proton M / Briz-M
Inmarsat 4A-F4[1] 25°E 6649 kg[2] ? 25.07.2013 19:54 Ariane 5 ECA
Inmarsat 5-F1 25°E 6649 kg[2] ? 8 grudnia 2013, 12:12 Proton-M / Briz-M

Serwis

[edytuj | edytuj kod]
  • Inmarsat-A daje dostęp do telefonii, usług teleksowych i faksowych, jak też do systemu alarmowego o prędkości przesyłowej 9,6 – 64 kbit/s. Jest to jedyny analogowy kanał; pod koniec 2007 ma zostać wyłączony.
  • Inmarsat-B posiada funkcjonalność Inmarsat-A, lecz architektura systemu opiera się o transmisję cyfrową.
  • Inmarsat-C jest kanałem asynchronicznym, przez który odbywa się np. komunikacja e-mailowa, teleksowa (tylko w trybie simplex, dostarczane są informacje meteorologiczne). W ramach systemu GMDSS zapewniony jest dostęp do informacji dotyczących bezpieczeństwa na morzu. Ze względu na użycie w tym systemie prostej, nieruchomej anteny i małe rozmiary urządzenia, Inmarsat-C był bardzo popularny na mniejszych jednostkach.
  • Inmarsat-D+ ma podobną funkcjonalność jak Inmarsat-C, jednak z niższą prędkością przepływu informacji. Wyłączony w grudniu 2014 r.
  • Inmarsat-E/E+ służy do odbioru wezwań z prośbą o pomoc, wysyłanych przez radiopławy EPIRB. Te sygnały są przesyłane przez satelitę do stacji naziemnych. Inmarsat-E+ jest rozwinięciem Inmarsat-E, w którym potwierdzenie odbioru wezwania o pomoc jest wysyłane do radiopławy. Ten serwis został zgodnie z decyzją IMO (MSC/Circ.1171 – 11/8/2005) dnia 01.12.2006 wstrzymany.
  • Inmarsat-M służy do komunikacji głosowej, faksowej oraz wysyłania informacji z niewielką prędkością 2,4 – 4,8 kbit/s.
  • Inmarsat-Mini-M zapewnia tę samą funkcjonalność, jednak przy mniejszym zasięgu geograficznym (spot beam w przeciwieństwie do global beam).
  • Inmarsat-Fleet obejmuje kilka sieci: Inmarsat-Fleet77, Inmarsat-Fleet55 i Inmarsat-Fleet33. Te sieci służą do przesyłu różnego rodzaju informacji od wolnych połączeń głosowych po ISDN z prędkością 128 kbit/s.
  • Inmarsat-BGAN (Fleet Broadband)
  • Inmarsat Global Xpress

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]