Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Isador Coriat

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Isador H. Coriat

Isador Henry Coriat (Isadore Coriat, ur. 10 grudnia 1875 w Filadelfii, zm. 26 maja 1943 w Bostonie) – amerykański psychiatra, psychoanalityk i neurolog. Jeden z założycieli Boston Psychoanalytic Society. Autor wielu prac z dziedziny psychiatrii i neurologii, zwolennik i popularyzator psychoanalizy. Wprowadził do psychiatrii termin triskaidekafobii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1875 w Filadelfii jako syn Harry’ego (Hyrama) Coriata i Clary z domu Einstein[1]. Żydowska rodzina Coriatów pochodziła od strony ojca podobno z Hiszpanii; miał do niej należeć Thomas Coryat. Hyram Coriat emigrował z Maroka do Stanów Zjednoczonych w latach 60. XIX wieku. Rodzina od strony matki pochodziła z Niemiec[2]. W 1879 rodzina przeniosła się do Bostonu, gdzie ojciec zrobił karierę od domokrążcy do producenta cygar[3]. W obu tych miastach Coriatowie uczestniczyli w życiu tamtejszych wspólnot sefardyjskich[4].

Uczęszczał najpierw do szkoły publicznej w Bostonie, a potem studiował w Tufts Medical School. Była to jedna z niewielu szkół dopuszczających kandydatów bez świadectwa ukończenia college’u, co umożliwiało podjęcie studiów chętnym z biedniejszych rodzin[4]. Szkołę ukończył w 1900. Następnie przez pięć lat praktykował w Worcester State Hospital w Worcester, Massachusetts[5], gdzie uczył się psychiatrii u Adolfa Meyera w latach 1900–1902. Potem odbył staż w Boston City Hospital, tam jego nauczycielem był Morton Prince. Od 1905 do 1919 pracował na oddziale neurologicznym tego szpitala. W 1909/1910 studiował w Harvard Graduate School of Arts and Sciences[2].

Odegrał istotną rolę w powstaniu pierwszego żydowskiego szpitala w Bostonie, Mont Sinai Hospital (gdzie praktykował do 1914), i założył jego klinikę neurologiczną. Był konsultantem w Beth Israel Hospital od 1916 do 1930[4] (1919–1928?) i w Chelsea Memorial Hospital. Uczył też neurologii w Tufts Medical School od 1914 do 1916.

Był jednym z założycieli Boston Psychoanalytic Society w 1916 roku, pierwszym sekretarzem, i przewodniczącym tej organizacji od 1930 do 1932. Członek Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego i wiceprzewodniczący w roku 1935/36[6]. Należał także do American Jewish Historical Society, New England Society of Psychiatry, Massachusetts Medical Society, American Medical Association, American Medico-Psychological Association, Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego, American Psychopathological Association (wiceprzewodniczący w 1931/32), Amerykańskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego (dwukrotny przewodniczący: 1924/25 i 1936/37), Society for the Study of Internal Secretions, British Society for the Study of Inebriety[4][7][2][8]. Ostracyzm środowiska lekarskiego dotykający wczesnych zwolenników psychoanalizy sprawił, że Coriat nie cieszył się członkostwem wielu innych, bardziej tradycyjnych towarzystw naukowych[8].

Był związany z organizacją B’nai B’rith.

Razem z wielebnym Elwoodem Worcesterem i dr Samuelem McCombem utworzył ruch duchowo-terapeutyczny, tzw. ruch Emmanuela (ang. Emmanuel movement of Boston). Z czasem ruch skoncentrował się na terapii alkoholizmu[9].

1 lutego 1904 roku ożenił się z Ettą Dann (zm. 1934), córką rabina. Nie mieli dzieci[4][2].

Zmarł 26 maja 1943 roku w Bostonie z powodu choroby niedokrwiennej serca[10]. Wspomnienia o nim napisali Clarence P. Oberndorf[11], George Wilbur[8] i Abraham Brill[12].

Spuścizna Coriata, manuskrypty nie opublikowanych prac i korespondencja znajdują się w archiwum Boston Psychoanalytic Society and Institute[13].

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze prace Coriata dotyczyły neurologii; interesował się zwłaszcza zagadnieniami chemizmu tkanek nerwowych[14][15]. Z czasem zwrócił się w stronę psychiatrii. W 1908 roku w rozdziale napisanym do książki „Religion and medicine”[16] zwrócił uwagę na niemieckie wydanie „Psychopatologii życia codziennego”, na pięć lat przed ukazaniem się pierwszego tłumaczenia Freuda w Stanach[17]. W 1915 roku wydał popularyzatorską pozycję „The meaning of dreams”, obszernie omówioną na łamach „New York Timesa”[18]. Coriat jest często uważany, obok Abrahama Brilla, za jednego z pierwszych i najaktywniejszych popularyzatorów psychoanalizy w Stanach w latach międzywojennych[4]. Po śmierci Jamesa Jacksona Putnama w 1918 roku, Coriat został czołowym orędownikiem psychoanalizy w Bostonie[19]. Korespondował m.in. z Freudem[20], Jonesem[21], E. Pickworth Farrowem i Sándorem Ferenczim[13].

Napisał szereg wznawianych i cytowanych monografii poświęconych psychopatologii i psychoanalizie. Chętnie opisywał z punktu widzenia psychoanalizy postacie literackie: napisał studium postaci Lady Makbet („rozpoznając” u niej histerię)[22] i Salome ze sztuki Oscara Wilde’a (pod kątem sadyzmu)[23]. Jego psychoanaliza Shylocka była pierwszą taką w piśmiennictwie[24]; Coriat stwierdził, że Shylock ma cechy osobowości analnej[25] (autorzy późniejszych prac skłaniali się raczej ku rozpoznaniu osobowości oralnej)[24].

W 1910 roku w swojej pracy Abnormal Psychology[26] wprowadził do psychiatrii termin triskaidekafobii (ang. triskaidekaphobia), oznaczający lęk przed liczbą 13[27]. W 1928, przedstawił teorię wyjaśniającą jąkanie z punktu widzenia psychoanalizy – uważał, że wynika ono z nierozwiązanych potrzeb oralno-seksualnych[28] (Otto Fenichel poszedł jeszcze dalej, upatrując przyczyny jąkania w fiksacji analno-sadystycznej)[29][30].

Jako biegły sądowy zeznawał w 1911 roku w sprawie wielebnego Clarence’a Richesona, skazanego za morderstwo na śmierć przez sąd w Bostonie. Coriat stwierdził niepoczytalność oskarżonego[31].

Nie porzucił neurologii i także później w swojej karierze ogłosił kilka prac z tej dziedziny. Interesował się wtedy szczególnie chorobami częstymi w populacji Żydów aszkenazyjskich: chorobą Taya-Sachsa[32] i dystonią Oppenheima[33].

Andrew R. Heinze w biograficznym szkicu zamieszczonym w książce Jews and the American Soul: Human Nature in the Twentieth Century napisał:

Sądząc po jednej z niewielu pozostałych fotografii Coriata, w świetle jego dokonań, był on człowiekiem o psotnej determinacji, znajdującej wyraz w skwapliwym narażaniu się na szyderstwa ze strony antyfreudowskich kolegów i w zapale do publikowania pierwszych w piśmiennictwie amerykańskim psychoanaliz wielkiej literatury [...]

Samuel W. Hamilton w artykule z 1945 roku pisał[34]:

Dr Isador H. Coriat był rzetelnym badaczem i żarliwym orędownikiem [psychoanalizy]. Pragnąc zastosować swoją wiedzę chemiczną w psychiatrii, prowadził badania z dr. Meyerem w Worcester, by później włączyć się w ruch psychoanalizy i żywiołowo walczyć w jej starciach. Długo pozostawał takim samym ognistym, przekonującym mówcą, jakim był w 1911. Gdy napomknąłem że pewnie żałuje, że dawny konflikt wygasa, uśmiechnął się i powiedział, że nie myśli tak o tym [...]

Lista prac

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Julius Schwartz, Solomon Aaron Kaye, John Simons: Who's who in American Jewry. A biographical dictionary of living Jews of the United States and Canada vol. 3. Jewish Biographical Bureau, 1926, s. 111.
  2. ↑ a b c d Albert Nelson Marquis: Who's who in New England: A Biographical Dictionary of Leading Men and Women of the State of Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Rhode Island and Connecticut. T. vol. 1. A.N. Marquis, 1915, s. 276. link
  3. ↑ Dictionary of American Biography volume 12. Scribner, 1959 s. 190
  4. ↑ a b c d e f Andrew R. Heinze: Jews and the American Soul: Human Nature in the Twentieth Century. Princeton University Press, 2004, s. 120–123. ISBN 0-691-11755-1.
  5. ↑ Bulletin. 1852–1900. Tufts University link s. 16, 85
  6. ↑ Necrology. „American Jewish year book”. 45. s. 383. 
  7. ↑ Coriat, Isador. W: Who's who among North American authors. Los Angeles: Golden Syndicate Publishing Company, 1921, s. 52.
  8. ↑ a b c Wilbur G. Isador H. Coriat: 1875-1943. „Am J Psychiatry”. 100, s. 582–583, 1944. 
  9. ↑ Scherzer CJ. The Emmanuel movemen. A pioneering attempt to treat personality. „Pastoral Psychology”. 2. 1. s. 27-33. DOI: 10.1007/BF01788709. 
  10. ↑ DR. ISADOR H. CORIAT; Pioneer in Psychoanalysis of Stammering -- Dies at 67. Special to THE NEW YORK TIMES (May 27, 1943) s. 25
  11. ↑ Oberndorf CP. Isador Henry Coriat. „Int J Psycho-Anal”. 24, s. 93–94, 1943. 
  12. ↑ Brill AA. Isador H. Coriat–1875–1943. „Psychoanal Q”. 12, s. 400-402, 1944. 
  13. ↑ a b Coriat, Isador Henry (1875–1943) BPSI Archives (ang.)
  14. ↑ Coriat IH. A Contribution to the Chemistry of Nerve Degeneration in General Paralysis and other Mental Disorders. American Journal of Psychiatry 59, s. 393–416 (1903)
  15. ↑ Coriat IH. The Production of Cholin from Lecithin and Brain Tissue. Am J Physiol 12, 353–362 (1904)
  16. ↑ Elwood Worcester, Samual McComb, Isador H. Coriat. Religion and medicine; the moral control of nervous disorders. New York, Moffat, Yard & company, 1908
  17. ↑ Ruth Pedersen Hunsberger. THE AMERICAN RECEPTION OF SIGMUND FREUD (2005) Dostęp 23-4-2009
  18. ↑ DREAMS INTERPRET CHARACTER; They Reveal Man’s Inner Self, Show His Hidden Wishes, and Also Protect Sleep, Says Physician. New York Times (1 sierpnia 1915) s. 14 PDF
  19. ↑ International Dictionary of Psychoanalysis. Alain de Mijolla (ed.) s. 207 ISBN 0-02-865994-5
  20. ↑ SIGMUND FREUD A REGISTER OF HIS PAPERS IN THE SIGMUND FREUD COLLECTION IN THE LIBRARY OF CONGRESS. Prepared by Allan Teichroew and Fred Bauman with the assistance of Patrick Holyfield and Brian McGuire. Manuscript Division Library of Congress Washington, D.C. 2004 PDF
  21. ↑ Ernest Jones collection (P04). [dostęp 2009-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-16)]. (ang.).
  22. ↑ Coriat IH. The hysteria of Lady Macbeth. New York, Moffat, Yard and company, 1912
  23. ↑ Coriat IH. The Sadism in Oscar Wilde's „Salome”. Psychoanal Rev 1, 257–259 (1914)
  24. ↑ a b John Gross: Shylock: A Legend and Its Legacy. Touchstone 2001 a. 302–303 ISBN 0-671-88386-0
  25. ↑ Coriat IH. Anal-Erotic Character Traits in Shylock. „Int J Psycho-Anal”. 2, s. 354–360, 1921. 
  26. ↑ Coriat IH, Abnormal psychology, New York: Moffat, Yard, 1910.
  27. ↑ triskaidekaphobia. wordorigins.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-12)]. Wordorigins.org (ang.)
  28. ↑ Coriat IH. Stammering, a psychoanalytic interpretation. N.Y. 1928
  29. ↑ Otto Fenichel: The Psychoanalytic Theory of Neurosis, 3 vols., New York: W. W. Norton 1945
  30. ↑ Yeoman B. Wrestling with Words. Psychology Today November/December 1998 link
  31. ↑ RICHESON ON KNEES PLEADS WITH JAILER; Saved from Horrors of the Death Cell by Sobbing Appeal to the Sheriff. New York Times (11 maja 1912) PDF
  32. ↑ Coriat IH. Some New Symptoms in Amaurotic Family Idiocy. „Boston Medical and Surgical Journal”. 1, s. 20–21, 1915. 
  33. ↑ Coriat IH. Dystonia musculorum deformans: Oppenheim's new disease of children and young adults. „Boston Medical and Surgical Journal”, 1916. 
  34. ↑ Hamilton SW. Notes on the History of the American Psychopathological Association. „Journal of Nervous and Mental Disease”. 102 (1), s. 30–53, 1945. 
  35. ↑ Isador H. Coriat, Humor and hypomania, „Psychiatric Quarterly”, 13 (4), 1939, s. 681–688, DOI: 10.1007/BF01571533, ISSN 0033-2720 (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Isador_Coriat&oldid=73150480”