Jedna Rosja
.svg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
JR |
| Lider |
Dmitrij Miedwiediew (od 2012) |
| Data założenia |
1 grudnia 2001 |
| Adres siedziby |
129110, Bannyj Pierieułok, Moskwa, d. 3a |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze | |
| Liczba członków |
2 073 772[2] |
| Młodzieżówka |
Młoda Gwardia Jednej Rosji |
| Barwy | |
| Obecni posłowie |
324/450 [3]
|
| Obecni senatorowie |
128/170
|
| Obecni radni wojewódzcy |
3091/3980
|
| Strona internetowa | |
Jedna Rosja[4] (ros. Единая Россия, Jedinaja Rossija, dosłownie Zjednoczona Rosja) – największa partia polityczna w Federacji Rosyjskiej, obecnie w posiadaniu 324 z 450 miejsc w Dumie Państwowej[3]. Określa się jako partia konserwatywna, jej liderem jest Dmitrij Miedwiediew. Stanowi zaplecze polityczne Prezydenta Rosji, Władimira Putina[5]. Partia została założona 2 grudnia 2001 na zjeździe scalającym trzy organizacje partyjne: Jedność (z liderem Siergiejem Szojgu), Ojczyzna (z liderem Jurijem Łużkowem) i Cała Rosja (z liderem Mintimerem Szajmijewem), powstała z niej nowa Wszechrosyjska Polityczna Partia Jedność i Ojczyzna – Jedna Rosja.
Według danych z dnia 20 września 2005, partia posiadała łącznie około 29 856 biur lokalnych na terenie całego kraju, a także jedno zagraniczne biuro w Izraelu[6], prowadzone w związku z umową z izraelską partią Kadima[6].
W 2018 r. partia przegrała drugie tury wyborów gubernatorów w Kraju Chabarowskim i obwodzie władimirskim, a w Chakasji kandydat JR wycofał się z drugiej tury mimo uzyskania w pierwszej drugiego miejsca[7].
Szefem Centralnego Komitetu Wykonawczego na zjeździe 4 grudnia 2021 roku został Aleksander Sidiakin[8][9][10].
Ideologia
[edytuj | edytuj kod]Partia określa się jako konserwatywna. Według manifestu politycznego partii z 2003 celem partii jest: „Ścieżka narodowego sukcesu, zjednoczenie sił politycznych odpowiedzialnych za kraj, mające na celu zminimalizować różnice między bogatymi i biednymi, młodymi i starymi, państwa, gospodarki i społeczeństwa. Gospodarka powinna łączyć wolność rynku i państwa, oraz jego odpowiednią regulację. Partia, przynajmniej oficjalnie, odrzuca ideologie lewicowe i prawicowe, w zamian za «polityczny centryzm», którym można zjednoczyć wszystkie warstwy społeczeństwa”[11]. W partii istnieją lub istniały m.in. grupy liberalno-konserwatywne, konserwatywne, konserwatywno-liberalne i socjalkonserwatywne[12].
Badacze, mimo samych deklaracji partii, określają ją jako ugrupowanie nacjonalistyczne i skrajnie prawicowe[13].
Poparcie w wyborach
[edytuj | edytuj kod]Wybory parlamentarne[14]
[edytuj | edytuj kod]| Wybory | Duma Państwowa | Rząd | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Głosy | Mandaty | |||||
| Liczba | % | +/− | Liczba | +/− | ||
| 2003 | 22 779 279 | 37,57% | – | 223/450
|
– | Większość |
| 2007 | 44 714 241 | 64,30% |  26,73
|
315/450
|
92
|
Większość |
| 2011 | 32 379 135 | 49,32% |  14,98
|
238/450
|
77
|
Większość |
| 2016 | 28 527 828 | 54,20% | 4,88
|
343/450
|
105
|
Większość |
| 2021 | 28 064 258 | 49,82% | 4,38
|
324/450
|
19
|
Większość |
Wybory prezydenckie
[edytuj | edytuj kod]| Wybory | Kandydat | I tura | II tura | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Głosów | % | Głosów | % | ||
| 2004 | Władimir Putin | 49 565 238 | 71,3 (Zwycięstwo) | – | – |
| 2008 | Dmitrij Miedwiediew | 52 530 712 | 71,2 (Zwycięstwo) | – | – |
| 2012 | Władimir Putin | 46 602 075 | 63,6 (Zwycięstwo) | – | – |
| 2018 | Władimir Putin | 56 430 712 | 76,7 (Zwycięstwo) | – | – |
Elektorat
[edytuj | edytuj kod]Według badań wyborcy Jednej Rosji byli młodsi i bardziej obeznani w sprawach rynkowych niż przeciętny wyborca. Dużą część elektoratu partii stanowią pracownicy państwowi, emeryci i personel wojskowy, czyli ludzie, których warunki bytowe uzależnione są od państwa[15]. 64% wyborców Jednej Rosji to kobiety. W wyborach do Dumy Państwowej w 2011 zaobserwowano wzrost liczby wyborców wśród młodych osób[16].
Ważni członkowie
[edytuj | edytuj kod]- Dmitrij Miedwiediew, Przewodniczący partii
- Władimir Putin, Prezydent FR (zrezygnował z członkostwa w JR obejmując urząd)
- Boris Gryzłow, były minister spraw wewnętrznych i Przewodniczący Dumy Państwowej
- Siergiej Szojgu, były Minister Obrony FR
- Władimir Kołokolcew - Minister Spraw Wewnętrznych FR
- Siergiej Ławrow - Minister Spraw Zagranicznych FR
- Mintimer Szajmijew, Prezydent Republiki Tatarstanu do 2010 roku.
- Władisław Surkow, pierwszy zastępca szefa sztabu Prezydenta FR
- Aleksandr Żukow, Wiceprzewodniczący Rządu Federacji Rosyjskiej w latach 2004-2011
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ New Russian “Patriots” – Institute of Modern Russia [online], imrussia.org [dostęp 2019-09-03] (ang.).
- ↑ ИНФОРМАЦИЯ о численности членов Всероссийской политической партии «ЕДИНАЯ РОССИЯ» в каждом из ее региональных отделений (по состоянию на 1 января 2011 года). minjust.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-25)].
- ↑ a b ЦИК опубликовал распределение мандатов по итогам выборов в Госдуму [online], ria.ru [dostęp 2021-09-23] (ros.).
- ↑ Rosja. Partie polityczne, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-09-07].
- ↑ Agata Mazur, Jedna Rosja w systemie partyjnym Federacji Rosyjskiej [online], 24 lipca 2020 [dostęp 2024-06-01].
- ↑ a b Lily Galili and Haaretz Correspondent: Russian PM Putin to open official party branch in Israel. [dostęp 2011-04-19]. (ang.).
- ↑ Wacław Radziwinowicz, Wyborcy pokazali Putinowi żółtą kartkę [online], wyborcza.pl, 24 września 2018 [dostęp 2018-09-25].
- ↑ Александр Сидякин оставляет должность главы администрации Радия Хабирова [online], www.kommersant.ru, 17 listopada 2021 [dostęp 2023-03-31] (ros.).
- ↑ Сидякин Александр Геннадьевич руководитель Центрального исполнительного комитета партии «Единая Россия» [online], БИЗНЕС Online [dostęp 2023-03-31] (ros.).
- ↑ Что-то пошло не так... [online], dzen.ru [dostęp 2023-03-31].
- ↑ White, Stephen: The Political Parties. Durham: Duke University Press, 2005, s. 6.Developments in Russian Politics. ISBN 0-8223-3522-0. (ang.).
- ↑ Remington, Thomas F. (2010). „Parliamentary Politics in Russia”. In White, Stephen. Developments in Russian Politics 7. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-22449-0.
- ↑ Marcel Van Herpen Putinism: The Slow Rise of a Radical Right Regime in Russia s. 203
- ↑ IFES Election Guide | Country Profile: Russia [online], electionguide.org [dostęp 2021-12-23] (ang.).
- ↑ Stephen Aris, Matthias Neumann, Robert Orttung, Jeronim Perović, Heiko Pleines, Hans-Henning Schröder, Aglaya Snetkov: Russian Analytical Digest No 102: Political Parties. files.ethz.ch. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).
- ↑ Yevgeny Utkin: Seven parties, one virtually certain outcome. asia.rbth.com. [dostęp 2011-11-23]. (ang.).