Jerzy Bauza
sierżant | |
Data i miejsce urodzenia |
25 października 1885 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1919 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Jerzy Bauza (25 października 1885 w Jastrzębiu, zm. 5 czerwca 1919 w Inowrocławiu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Jana i Stefanii z Lipińskich. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył w I wojnie światowej. W 1918 wstąpił do wielkopolskich oddziałów powstańczych i w stopniu sierżanta wziął udział w walkach o wyzwolenie Kujaw[1]. Jako dowódca drużyny w III batalionie 5 pułku Strzelców Wielkopolskich, w trakcie napadu Niemców na placówkę powstańczą w Palczynie na odcinku północnym Frontu Wielkopolskiego został ciężko ranny. Po amputacji nogi zmarł w szpitalu inowrocławskim[1]. Za bohaterstwo w walce pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. W opinii płk. Stanisława Taczaka – „odznaczył się osobistą odwagą i męstwem na polu walki. Był wzorem żołnierza dla swoich podwładnych”[1].
Pochowany został na cmentarzu w Mogilnie[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 4768)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 16.
- ↑ Nowicki 1929 ↓, s. 48.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Franciszek Nowicki: Zarys historii wojennej 59-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.