Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Jules Mazarin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jules Mazarin
Giulio Raimondo Mazzarini
Kardynał diakon
Ilustracja
Portret Mazarina pędzla Pierra Mignarda (1658)
Herb duchownego Firmando firmior hæret

Hinc ordo, hinc copia rerum

Kraj działania

Królestwo Francji

Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1602
Pescina

Data i miejsce śmierci

9 marca 1661
Vincennes

Miejsce pochówku

grobowiec kardynała Mazarina

Pierwszy minister Francji
Okres sprawowania

1642–1661

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

16 grudnia 1641
Urban VIII

Faksymile

Jules Mazarin właśc. Giulio Raimondo Mazzarini, również Mazarini (ur. 14 lipca 1602 w Pescinie, zm. 9 marca 1661 w Vincennes) – francuski kardynał, od 1642 pierwszy minister Francji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym z sześciu synów Sycylijczyka Pietra Mazzariniego i Ortensii Bufalini. Jego siostrami były Geronima Mancini i Laura Martinozzi, których córki (Laura Mancini, Olimpia Mancini, Maria Mancini, Hortensja Mancini, Maria Anna Mancini, Laura Martinozzi i Anna Maria Martinozzi) przybyły do wuja do Francji dla odpowiednio korzystnego zamążpójścia. Jego bratem był Michel Mazarin. Będąc Włochem niskiego pochodzenia, często spotykał się z tym zarzutem ze strony francuskiej szlachty.

W latach 1634–1636 pełnił funkcję nuncjusza papieskiego we Francji. W 1639 przeszedł na służbę francuską. Sprawował władzę podczas regencji Anny Austriaczki i małoletności jej syna Ludwika XIV. Był następcą kardynała de Richelieu. Doprowadził do odbudowy skarbu Francji poprzez podwyższenie podatków i popieranie przez państwo polityki gospodarczej (m.in. celnej), określonej później jako merkantylizm.

Przypisuje mu się wprowadzenie opery do Francji, to on zorganizował pierwszy występ śpiewaków włoskich przed francuskim dworem królewskim w roku 1645[1].

Zdecydowanie umocnił władzę absolutną króla przez ograniczenie władzy politycznej wielkich feudałów. Doprowadziło to do dwóch wojen domowych tzw. frondy (1648-1653), buntu mieszczan i arystokracji przeciwko absolutystycznym tendencjom dworu. Rebelia zakończyła się porozumieniem obu stron, jednak więcej zyskali książęta.

Prowadził bardzo aktywną politykę międzynarodową, dążąc do zapewnienia Francji przewagi w Europie kosztem zmniejszenia roli Habsburgów. Zaangażował swe państwo w wojnę trzydziestoletnią po stronie protestanckiej Szwecji, wypłacając armii szwedzkiej subsydia z francuskiego budżetu. Wojnę z Habsburgami hiszpańskimi zakończyło podpisanie w 1659 korzystnego dla Francji pokoju pirenejskiego.

W literaturze

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]