Karabin maszynowy MG 151
 MG 151/20 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Waffenfabrik Mauser |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja |
1940–?? |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
15 mm (MG 151/15) |
| Nabój |
15 × 96 mm (MG 151/15) |
| Masa | |
| karabinu właściwego |
42 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
960 m/s (15mm, HE); 1030 m/s (15mm, APCR); 710 m/s (20mm, HE) |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
700 strz./min |
| Zasięg maks. |
7000 m |
| Zasięg skuteczny |
2000 m |
MG 151 (MG 151/15) – lotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 15mm, produkowany od 1940 roku przez Waffenfabrik Mauser. W 1941 roku na jego bazie powstało działko 20 mm MG 151/20, które stanowiło uzbrojenie wielu samolotów niemieckiej Luftwaffe podczas II wojny światowej.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Karabin maszynowy MG 151 był oparty na zasadzie krótkiego odrzutu lufy z zamkiem ryglowanym przez obrót[1]; montaż musiał uwzględniać ok. 18 mm długi odrzut broni[2]. Karabin miał długą na 125 cm lufę, przy ogólnej długości 193 cm i wadze 42 kg. Zasilany był z taśmy, szybkostrzelność teoretyczna wynosiła 700 strz./min[3]. Pierwotnie przeznaczony do montowania nad silnikiem, karabin charakteryzował się długą i smukłą lufą[4].
Nabój 15 × 96 mm miał dwie wersje, ze spłonką zwykłą i elektryczną (dla ułatwienia synchronizacji). Używał pocisku burzącego o masie 57 g, przeciwpancernego ze smugaczem (72 g) i pełnokalibrowego z rdzeniem (52 g). Energia wylotowa tych pocisków wystrzelonych z MG 151 wynosiła odpowiednio 26,3 kJ, 26 kJ i 27,7 kJ[5].
Chęć zwiększenia mocy niszczącej pocisków spowodowała, że nabój 15 × 96 przekonstruowano, zwiększając średnicę szyjki łuski do 20 mm i skracając łuskę[6]. Otrzymany w ten sposób nabój 20 × 82 służył do zasilania wersji karabinu (działka) MG 151/20. Wystrzeliwany z niego pocisk burzący o masie 115 g osiągał prędkość wylotową 710 m/s i energię 29 kJ; specjalny pocisk burzący M-Geschoss o masie 92 g odpowiednio – 800 m/s i 29,4 kJ[7].
Wersja 20 mm broni miała masę 42 kg, była nieco krótsza (177 cm), z lufą długą na 110 cm; szybkostrzelność pozostała bez zmian[3]. Działko MG 151/20 miało bardzo solidną i niezawodną konstrukcję i pozostało głównym uzbrojeniem niemieckich samolotów, mimo że nie miało specjalnie dobrych osiągów jeśli chodzi o wagę, czy szybkostrzelność[6].
Użycie
[edytuj | edytuj kod]Od 1941 karabin MG 151/15 stanowił główne uzbrojenie samolotów myśliwskich Messerschmitt Bf 109 w wersji F-2, a także na samolotach Heinkel He 115C (na dziobie)[6] i jako wewnętrzny w skrzydłach Fw-190[2]. Jako uzbrojenie obronne używany był na maszynach Dornier Do 217[8].
Działko MG 151/20 stanowiło podstawowe uzbrojenie większości niemieckich samolotów, w tym w instalacjach Schräge Musik[6]. Montowano je m.in. na samolotach Bf 109 od wersji F4 wzwyż[6], Heinkel He 162 Salamander (2 sztuki)[9], Heinkel He 280 (3 sztuki)[9], Fiat G.55[10], Henschel Hs 132[11], Fw-190D (2 sztuki)[12], Henschel Hs 129 (2 sztuki)[13], Messerschmitt Me 210 (2 sztuki)[14].
Pod koniec wojny zdemontowane z samolotów karabiny używane były jako naziemna broń przeciwlotnicza, montowana na potrójnych podstawach na transporterach półgąsienicowych[15] Sd.Kfz.251/21[16].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Williams 2000 ↓, s. 55.
- ↑ a b Williams 2000 ↓, s. 163.
- ↑ a b Williams 2000 ↓, s. 237.
- ↑ Williams 2000 ↓, s. 266.
- ↑ Williams 2000 ↓, s. 225.
- ↑ a b c d e Williams 2000 ↓, s. 165.
- ↑ Williams 2000 ↓, s. 226.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 303.
- ↑ a b Bishop 1998 ↓, s. 320.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 285.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 322.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 337.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 338.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 339.
- ↑ Williams 2000 ↓, s. 89.
- ↑ Bishop 1998 ↓, s. 77.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000. ISBN 978-1840371222.
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Opis w serwisie Lone Sentry (ang.)