Ludwik Borawski

Ludwik Władysław Borawski
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1925 ; Warszawa
Data śmierci	5 listopada 1971
Narodowość	polska
Alma mater	Politechnika Warszawska
	Praca
Budynki	Pałac Biskupów Krakowskich przy ul. Miodowej 5, Pałac pod Czterema Wiatrami (Dückerta)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Władysław Borawski herbu Bojcza ps. Bojcza (ur. 8 kwietnia 1925 w Warszawie, zm. 5 listopada 1971) – polski architekt i powstaniec warszawski.

Życiorys

W dzieciństwie mieszkał w Warszawie, w czasie wojny przy ul. Noakowskiego 12. Brał udział w konspiracji w Armii Krajowej (ps. „Bojcza, numer legitymacji AK 114245). Zdał maturę wiosną 1944 roku na tajnych kompletach. W czasie powstania warszawskiego walczył w 3. kompanii 3. batalionu pancernego „Golski” na odcinku „Ratusz”, podobwód „Sławbor”, I Obwód „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Po powstaniu dostał się do niemieckiej niewoli – był jeńcem Stalagu X B pod Sandbostel. Został wyzwolony w kwietniu 1945 roku przez oddziały brytyjskie^[1].

Po wojnie, w 1950, ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i pracował jako architekt^[2].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 95-6-24)^[1]^[3].

Prace

Ludwik Borawski projektował odbudowywane po wojnie budynki w Warszawie^[4], m.in.:

Pałac Biskupów Krakowskich przy ul. Miodowej 5 róg ul. Senatorskiej 6 (odbudowa w latach 1948–1950, wraz z Wacławem Podlewskim). Pałac otrzymał wygląd zbliżony do stanu po przebudowie dokonanej przez Kajetana Sołtyka, z pozostawieniem podziału wysokiego pierwszego piętra na dwie kondygnacje. Elewację wzdłuż ul. Senatorskiej podzielono na trzy części, obniżając i przekształcając (prawdopodobnie) zachowane mury budynku z 1910 roku, przylegającego do kamienicy przy ul. Senatorskiej 8;
kamienica Jacka Małachowskiego przy ul. Senatorskiej 8 (odbudowa w latach 1948–1950, wspólnie z Mieczysławem Kuzmą i Zygmuntem Stępińskim);
Pałac Pod Czterema Wiatrami przy ul. Długiej 38/40, obecnie siedziba Ministerstwa Zdrowia, Głównego Inspektoratu Sanitarnego, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej i biura Światowej Organizacji Zdrowia w Polsce (odbudowa w latach 1949–1951).

Wraz z zespołem młodych architektów (Jerzy Szczepanik-Dzikowski i Andrzej Szkop) wygrał konkurs na projekt zespołu osiedli Ursynów Północny dla 38 tysięcy mieszkańców, jednak jego śmierć wkrótce po rozstrzygnięciu konkursu nie pozwoliła na realizację projektu^[5].

Życie rodzinne

Był synem Władysława i Ludwiki z domu Staniewicz. Ożenił się z Danutą Rokicką (1922–1991), córką Józefa Rokickiego. Miał z nią 3 dzieci: Joannę, późniejszą Jungst, Ludwikę, późniejszą Szymborską i Jakuba Ludwika. Drugim mężem Joanny był Wojciech Eichelberger^[6].

Przypisy

↑ ^a ^b Powstańcze biogramy – Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30].
↑ Architektura Warszawy i jej projektanci – Ludwik Władysław Borawski [dostęp 2015-02-02] [zarchiwizowane 2022-11-28] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: ANNA BORAWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10] .
↑ Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-03)].
↑ Dariusz Bartoszewicz. Ursynów – moja miłość. „Gazeta Wyborcza”, 2008-06-25. [dostęp 2012-09-30].
↑ Ludwik Borawski w Wielkiej Genealogii Minakowskiego. [dostęp 2016-03-24].

[P-1] Powstańcze biogramy – Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30].

[2] Architektura Warszawy i jej projektanci – Ludwik Władysław Borawski [dostęp 2015-02-02] [zarchiwizowane 2022-11-28] .

[3] Cmentarz Stare Powązki: ANNA BORAWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10] .

[B-4] Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-03)].

[G-5] Dariusz Bartoszewicz. Ursynów – moja miłość. „Gazeta Wyborcza”, 2008-06-25. [dostęp 2012-09-30].

[M-6] Ludwik Borawski w Wielkiej Genealogii Minakowskiego. [dostęp 2016-03-24].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]