Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Manchester City F.C.

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Manchester City)
Manchester City
ilustracja
Pełna nazwa

Manchester City Football Club

Przydomek

The Citizens (Obywatele)

Barwy

niebiesko-białe

Data założenia

1880 jako West Gorton (St. Marks)

Liga

Premier League

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Siedziba

Manchester

Adres

Etihad Campus, 13 Rowsley St., M11 3FF Manchester, Anglia

Stadion

Etihad Stadium

Właściciel

Mansur ibn Zajid Al Nahajjan

Prezes

Chaldun al-Mubarak

Menedżer

Ferran Soriano

Menedżer generalny

Txiki Begiristain

Trener

Pep Guardiola

Asystent trenera

Rodolfo Borrell
Juan Manuel Lillo
Carlos Vicens

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Manchester City Football Clubangielski klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze. W sezonie 2023/2024 występuje w Premier League.

Klub powstał w 1880 roku jako Saint Marks (West Gorton), w 1887 został przemianowany na Ardwick AFC, a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył dziesięć tytułów mistrza Anglii, siedem razy wygrał Puchar Anglii, osiem razy – Puchar Ligi Angielskiej, po razie: Puchar Zdobywców Pucharów, Ligę Mistrzów i Superpuchar Europy.

W latach 90. zespół dwukrotnie spadł – najpierw z Premier League, następnie z Division One. Od 2002 roku nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Przed drugą wojną światową: 1880–1939

[edytuj | edytuj kod]
Skład Manchesteru City, który zdobył Puchar Anglii w 1904 roku.

Manchester City został założony w 1880 roku jako Saint’s Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcie Gorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionie Hyde Road, położonym w dystrykcie Ardwick, na wschód od centrum miasta, i zmienił nazwę na Ardwick AFC, by odzwierciedlić przeprowadzkę[1]. Pod tą nazwą w 1892 dołączył do the Football League jako członek założyciel Second Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona na Manchester City FC.

Pierwszym osiągnięciem Manchesteru City było wygranie Second Division w 1899 i zarazem awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, First Division, ale pierwszym znaczącym trofeum był dopiero Puchar Anglii zdobyty 23 kwietnia 1904 dzięki finałowemu zwycięstwu 1:0 nad Bolton Wanderers. City miało zresztą szansę na zdobycie w tym sezonie podwójnej korony, ale ostatecznie drużyna ukończyła rozgrywki ligowe na drugim miejscu w tabeli.

W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana, Billy’ego Mereditha, w 1906; Meredith wkrótce odszedł do Manchesteru United[2]. W 1920 pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dlań wybudowany stadion – Maine Road w Moss Side.

W latach 30. Manchester City dwa razy z rzędu docierał do meczów finałowych Pucharu Anglii – w 1933 przegrał z Evertonem, a w 1934 roku wygrał z Portsmouth FC. Trzy lata później triumfował w walce o mistrzostwo Anglii, ale w następnym sezonie spadł z ligi, chociaż strzelił więcej goli niż którakolwiek z pozostałych ekip[3].

Po drugiej wojnie światowej: 1939–2002

[edytuj | edytuj kod]

Dwadzieścia lat później drużyna, dzięki systemowi taktycznemu zwanemu Revie Plan („plan Reviego”), dwa razy z rzędu dotarła do finału Pucharu Anglii, pierwszy z nich przegrała (w 1955 z Newcastle United), a wygrała drugi (w 1956 3:1 z Birmingham City; mecz jest znany z powodu występu Berta Trautmanna, który grał w nim, nie wiedząc, iż odniósł poważną kontuzję szyi).

W styczniu 1965, dwa lata po spadku do drugiej dywizji padł rekord najmniejszej frekwencji kibiców na własnym stadionie – 8015 widzów w meczu przeciwko drużynie Swindon Town. W lecie 1965 trenerem klubu został Joe Mercer wraz z Malcolmem Allisonem. W pierwszym sezonie pod wodzą Mercera Manchester City wygrał drugą dywizję, a najważniejszymi piłkarzami klubu byli: Mike Summerbee i Colin Bell. W sezonie 1967–1968, Manchester City po raz drugi zdobył mistrzostwo Anglii. Kolejne zdobyte trofea to Puchar Anglii w roku 1969 oraz Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1970, uzyskany w Wiedniu po zwycięstwie 2:1 nad Górnikiem Zabrze. W tym samym sezonie zespół zdobył także Puchar Ligi, stając się jednocześnie drugim angielskim klubem, któremu udało się zdobyć puchar krajowy i europejski w tym samym sezonie.

Lata 70. to dalsza walka o laury, zwieńczona dwukrotnie drugim miejscem w lidze, kiedy to zespół dwukrotnie kończył sezon mając stratę jednego punktu do lidera. W 1974 w przegrali finale Pucharu Ligi z Wolverhampton Wanderers. W ostatnim meczu sezonu 1973/1974 przeciwko derbowym rywalom z Manchester United były gracz United Denis Law zdobył gola strzałem piętą, pieczętując spadek United do drugiej ligi[a]. W Pucharze Ligi roku 1976 City pokonało 2:1 Newcastle United.

Kolejne lata to znaczna zniżka formy w porównaniu z sukcesami lat 60. oraz 70. 22 listopada 1978 Manchester City pozyskał Kazimierza Deynę[4]. Malcolm Allison w 1979 po raz drugi objął posadę menedżera, jednak nietrafione transfery, takie jak kupno Steve’a Daleya kosztowały go utratę stanowiska. W klubie zaczęła się intensywna rotacja szkoleniowców – w samych latach 80. było ich ośmiu. W 1981 City dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym uległo Tottenhamowi Hotspur. W latach 1983 i 1987 klub spadł do niższej ligi. Pod wodzą Petera Reida zespół odbudował się w Division One, dwukrotnie kończąc rozgrywki w pierwszej piątce. Była to jednak tylko chwilowa zwyżka, po odejściu Reida zespół ponownie popadł w marazm. City było jednym z założycieli Premier League, jednak w 1992 po raz kolejny spadło do Division One. Po dwóch sezonach spędzonych w tej lidze City zostało pierwszym w historii zespołem ze zwycięstwem w europejskim pucharze, który spadł do trzeciej ligi.

Po spadku klub przeszedł gruntowną wewnętrzną reformę pod rządami nowego prezesa, Davida Bernsteina, który m.in. wprowadził znacznie wydajniejszą kontrolę finansową[5]. City awansowało poziom wyżej już w pierwszym sezonie, po dramatycznym meczu z Gillingham. W następnym sezonie zespół znów awansował, jednak Premier League okazało się zbyt mocne dla City, co skończyło się kolejnym spadkiem w 2001. Jako menedżer zatrudniony został Kevin Keegan, prowadząc zespół do szturmu na pierwszą ligę w sezonie 2001/2002, kiedy to klub pobił rekordy liczby zdobytych punktów i strzelonych bramek w jednym sezonie[6].

Przejście na nowy stadion: 2002–2009

[edytuj | edytuj kod]
Robinho w barwach Manchesteru City.
Carlos Tévez jako piłkarz klubu.

Sezon 2002/2003 był ostatnim, w którym Manchester rozgrywał mecze na Maine Road. Wygrał wówczas derby Manchesteru 3:1, na co musiał czekać aż 13 lat[7]. City zakwalifikowało się także do Pucharu UEFA, ponieważ zwyciężył w rankingu Fair-Play. Po raz pierwszy od 25 lat Manchester zagrał w europejskich pucharach[8]. W roku 2003 The Citizens zaczęli grać na nowym stadionie o nazwie City of Manchester Stadium.

W marcu 2005 Kevin Keegan opuścił klub, a pełniącym obowiązki menedżera został Stuart Pearce, który poprowadził zespół do ośmiu zwycięstw z rzędu, co niemalże pozwoliło zespołowi zakwalifikować się do europejskich pucharów. Pearce został nagrodzony pełnoprawną rolą menedżera. Do listopada 2005 roku City utrzymywało się w pierwszej szóstce. Forma spadła jednak w drugiej połowie sezonu, co poskutkowało 15 pozycją na zakończenie rozgrywek.

W sezonie 2006/2007 City miało problemy ze strzelaniem bramek, zwłaszcza w meczach przed własną publicznością. Dość powiedzieć, że zespół zdobył na swoim boisku jedynie 10 goli, co stanowiło nowy rekord (Sunderland w sezonie 2002/2003 zdobył bramek 14, zaś rekord należał do Woolwich Arsenal, który w sezonie 1912/1913 strzelił 11 goli)[9]. W ostatnich dwóch domowych meczach sezonu zawodnicy City nie wykorzystali dwóch rzutów karnych i zakończyli sezon na 14 pozycji. Dopełnieniem tego sezonu było zwolnienie Pearce’a i jego sztabu szkoleniowego.

Następca Pearce’a, Sven-Göran Eriksson, przejął stery w zespole w lipcu 2007, po opuszczeniu stanowiska selekcjonera zespołu narodowego Anglii[10]. City zakwalifikowało się do Pucharu UEFA poprzez ranking fair play. Eriksson zabrał drużynę na tournée po Tajlandii i Hongkongu, po czym 2 czerwca 2008 został zwolniony ze stanowiska[11]. Dwa dni później jego posadę objął Mark Hughes[12].

1 września 2008 za kwotę 32,5 miliona funtów do Manchesteru City dołączył Robinho. The Citizens ustanowili zarazem rekord transferowy na Wyspach Brytyjskich[13]. W pierwszych kolejkach sezonu drużyna była w czołówce tabeli, seria porażek sprawiła jednak, że pod koniec 2008 klub był tuż nad strefą spadkową. Lepsza forma prezentowana w roku 2009 sprawiła, jednak, że klub zajmował miejsce w środkowej części tabeli. Manchester City dotarł także do ćwierćfinału Pucharu UEFA, jednak przegrał w nim z Hamburger SV. W zimowym okienku transferowym w 2009 klub sprowadził Wayne’a Bridge’a, Shaya Givena, Craiga Bellamy’ego oraz Nigela de Jonga[14] zaś w letnim, przed sezonem 2009/2010 Manchester City wydał ponad 120 milionów funtów na transfery. Klub kupił Garetha Barry’ego, Sylvinho, Roque Santa Cruza, Emmanuela Adebayora, Carlosa Téveza, Joleona Lescotta oraz Kolo Touré[15]. Natomiast z zespołem pożegnali się tacy gracze jak: Richard Dunne, Daniel Sturridge czy Elano.

Okres Roberto Manciniego: 2009–2013

[edytuj | edytuj kod]
David Silva w koszulce Manchesteru.

19 grudnia 2009 zwolniono Marka Hughesa i zatrudniono Roberto Manciniego[16]. City zakończyło sezon na piątym miejscu oraz zakwalifikowało się do Ligi Europejskiej 2010/2011, gdzie dotarli do 1/8 finału. Przed rozpoczęciem rozgrywek 2010/11 The Citizens dokonali wielu transferów. Zespół opuścił Robinho, natomiast do klubu przybyli: Jérôme Boateng, Yaya Touré, David Silva, Aleksandar Kolarov, James Milner oraz Mario Balotelli. W trakcie zimowego okienka transferowego, Roberto Mancini pozyskał najlepszego strzelca BundesligiEdina Džeko. 16 kwietnia 2011 drużyna zdobyła Puchar Anglii pokonując w półfinale Manchester United, a w finale – Stoke City. Temu osiągnięciu nadano historyczny wymiar, ponieważ było to pierwsze ważne trofeum zdobyte po ponad 30-letniej przerwie. 10 maja 2011 klub zakwalifikował się po raz pierwszy w swojej historii do Ligi Mistrzów. Z końcem sezonu 2010/11 City zajęło (kosztem Arsenalu) 3. miejsce w tabeli, równając się z Chelsea F.C., która przewagą bramek zakończyła występy na drugiej pozycji.

W kolejnym letnim okienku transferowym uprzedzającym sezon 2011/2012, City pozyskało między innymi: Gaël’a Clichy’iego, Stefana Savicia, Sergio Agüero i Samira Nasriego. Natomiast do Bayernu Monachium odszedł Jérôme Boateng. Ponadto klub opuścili: , Shay Given, Shaun Wright-Phillips, Craig Bellamy oraz Patrick Vieira, który zakończył karierę. Te wzmocnienia zaowocowały zdobyciem tytułu Premier League oraz wywalczeniem Tarczy Wspólnoty przez „The Citizens”. W Lidze Mistrzów Manchester został ulokowany w grupie z Bayernem Monachium, SSC Napoli oraz Villarreal CF. Ostatecznie piłkarze klubu zajęli trzecie miejsce i zakwalifikowali się do rozgrywek Ligi Europejskiej, gdzie odpadli w 1/8 finału, ulegając Sportingowi.

W letnim okienku transferowym 2012/2013 Manchester City pozyskał: Jacka Rodwella, Maicona, Javiego Garcíe, Matije Nastasicia oraz Scotta Sinclaira. Transfery te miały bardziej na celu załatać dziury w klubie niż decydować o jego sile, ponieważ z klubu odeszli: Nigel de Jong, Owen Hargreaves, Emmanuel Adebayor, Adam Johnson oraz Stefan Savić. Ponadto w zimowym okienku transferowym po poważnych sprzeczkach z Roberto Mancinim do A.C. Milanu został sprzedany Mario Balotelli. City osłabiane przez liczne kontuzje czołowych graczy zespołu ostatecznie zajęło drugie miejsce w lidze. W Lidze Mistrzów zostali ulokowani w grupie śmierci (Real Madryt, Borussia Dortmund oraz AFC Ajax). Manchester City ostatecznie zajął ostatnie miejsce w grupie, nie łapiąc się nawet do Ligi Europejskiej. Jeśli chodzi o Puchar Anglii to podopieczni trenera Manciniego zostali pokonani w finale przez spadkowicza Premier League Wigan Athletic 0:1. Ten mecz ostatecznie zadecydował o zwolnieniu Roberto Manciniego z klubu. Jego funkcję tymczasowo objął były asystent Włocha Brian Kidd, który poprowadził zespół w ostatnich dwóch meczach ligi przeciwko Norwich oraz Reading. Mecz przeciwko Norwich zakończył się porażką Obywateli 2:3, zaś spotkanie z Reading podopieczni Anglika wygrali 2:0.

Przyjście Manuela Pellegriniego: 2013–2016

[edytuj | edytuj kod]
Manuel Pellegrini – szkoleniowiec Manchesteru City w latach 2013–2016

W czerwcu 2013 do klubu zostali sprowadzeni Fernandinho oraz Jesús Navas za łączną kwotę 66,25 mln euro[17][18]. W czerwcu ogłoszono również następcę Roberto Manciniego. Menedżerem zespołu został Chilijczyk Manuel Pellegrini[19]. Niespodziewanie na stanowisku asystenta menedżera pozostał Brian Kidd[20]. 10 lipca odbyła się pierwsza oficjalna konferencja prasowa Pellegriniego[21]. Do Juventusu za 9 mln euro został sprzedany Carlos Tévez[22], do AS Romy za 2 mln euro Maicon, a na zasadzie wolnego transferu odeszli: Kolo Touré oraz Roque Santa Cruz.

Jeden z pierwszych transferów w sezonie 2013/14 – Álvaro Negredo.

Nowym graczami Obywateli zostali snajper SevilliÁlvaro Negredo oraz Stevan Jovetic.

Etapem przygotowującym do nowego sezonu był turniej „Premier League Asia Trophy”, w którym oprócz Manchesteru City, wystąpił Tottenham, Sunderland oraz South China. 24 lipca „The Citizens” rozegrali pierwszy mecz właśnie przeciwko chińskiemu zespołowi. Spotkanie zakończyło się wygraną Obywateli 1:0. 27 lipca Manchester City zmierzył się w finale turnieju z Sunderlandem, pokonując „Czarne Koty” 1:0[23].

Następnym krokiem przygotowującym do rozgrywek Premier League był niemiecki turniej „Audi Cup”, gdzie oprócz zawodników Obywateli brały udział takie kluby jak: Bayern Monachium, A.C. Milan czy São Paulo[24]. 31 lipca odbył się pierwszy półfinał turnieju, w którym Manchester City zmierzył się z A.C. Milanem[25]. Podopieczni trenera Manuela Pellegriniego pokonali zespół prowadzony przez Włocha Massimiliano Allegriego 5:3. Dzień później na Allianz Arenie odbył się finał turnieju, w którym wystąpili zawodnicy „The Citizens” oraz piłkarze Bayernu Monachium. Mecz zakończył się porażką Obywateli 1:2, mimo że do 61 minuty utrzymywał się wynik 1:0, po golu Álvaro Negredo. Ostatecznie Manchester City zakończył turniej na drugim miejscu. 10 sierpnia odbył się ostatni sprawdzian przed pierwszą kolejką angielskiej Premier League. Obywatele rozegrali towarzyski mecz z Arsenalem, w którym ulegli 1:3[26]. 1 września tuż przed zamknięciem okna transferowego Manchester City pozyskał za 5 mln euro Argentyńskiego obrońcę Martína Demichelisa. W Lidze Mistrzów Manchester został ulokowany w grupie „D”, gdzie znajdowały się takie zespoły jak: Bayern Monachium, CSKA Moskwa i Viktoria Pilzno. „The Citizens” wygraną 3:2 z Bayernem Monachium zakończyli eliminacje fazy grupowej na drugim miejscu i tym samym po raz pierwszy w historii klubu awansowali do 1/8 finału Champions League. Tam ulegli w dwumeczu 1:4 Barcelonie.

2 marca 2014 Manchester City wygrał Capital One Cup pokonując w finale na Wembley 3:1 Sunderland. Tym samym Obywatele zdobyli swoje pierwsze trofeum pod wodzą Manuela Pellegriniego. 11 maja 2014 roku piłkarze „The Citizens” zdobyli czwarte w historii mistrzostwo Anglii, pokonując w ostatniej kolejce sezonu 2:0 West Ham United. Obywatele zdobyli 86 punktów i strzelili 102 bramki. W maju 2014 UEFA ukarała City z powodu naruszenia zasad Finansowego Fair Play; dodatkowo klub został zmuszony do zapłacenia 60 mln euro oraz ograniczenia liczby zawodników z 25 do 21, występujących w Lidze Mistrzów przez kolejne dwa sezony[27].

W czerwcu 2014 klub pozyskał dwóch nowych zawodników. Do zespołu dołączył pozyskany na zasadzie wolnego transferu Bacary Sagna oraz kupiony za 12 milionów funtów brazylijski pomocnik Fernando. Kilka tygodni później nowym piłkarzem klubu został Willy Caballero. Wraz z początkiem sierpnia ogłoszono, że na półroczne wypożyczenie przyjdzie Frank Lampard, gdyż jego nowy klub New York City występy w MLS zaczynało dopiero od lutego. Kilka dni później „Obywatele” zakontraktowali Eliaquima Mangale. Francuski stoper kosztował „The Citizens” 50,5 mln euro (30,5 miliona otrzymał klub zawodnika, zaś pozostałe 20 City przelało na konta prywatnych udziałowców). Manuel Pellegrini o Mangale zabiegał już w tamtym roku, lecz FC Porto nie zgodziło się na transfer piłkarza. Przed rozpoczęciem sezonu decyzją trenera sprzedani zostali Javi García i Jack Rodwell, a na zasadzie wolnego transferu zespół opuścili Costel Pantilimon, Joleon Lescott oraz Gareth Barry.

W styczniu 2015 z powodu kontuzji kluczowych napastników Manuel Pellegrini zmuszony był do zakupu snajpera. Wybór Chilijczyka padł na Wilfrieda Bony’ego, Iworyjczyk podpisał 4,5-letni kontrakt, a kwota całej transakcji zamknęła się w granicach 25 milionów funtów[28]. Ostatecznie Manchester City zakończył sezon na drugim miejscu z ośmiopunktową stratą do lidera Chelsea.

Po słabym sezonie wiele mówiło się o zwolnieniu dotychczasowego menedżera Manuela Pellegriniego, jednak ostatecznie zarząd pozostawił Chilijczyka na stanowisku. Pierwszym poważnym wzmocnieniem „The Citizens” był sprowadzony z Liverpoolu 20-letni skrzydłowy Raheem Sterling, który kosztował 62 mln euro.

Manchester City zajął po raz pierwszy w historii pierwsze miejsce w grupie Champions League wyprzedzając włoski Juventus w sezonie 2015/16.

W fazie pucharowej City pokonało Dynamo Kijów (3:1) oraz Paris Saint-Germain F.C. (3:2). W półfinale ulegli jednak w dwumeczu z Realem Madryt remisując na Eithad Stadium 0:0 i przegrywając na Estadio Santiago Bernabéu 0:1.

W Premier League „Obywatele” zajęli czwarte miejsce, za Leicester, Arsenalem i Tottenhamem.

Okres Pepa Guardioli

[edytuj | edytuj kod]

1 lutego 2016 Manchester City poinformował, że nowym trenerem będzie Pep Guardiola, który podpisał trzyletni kontrakt.

Sezon 2016/2017

[edytuj | edytuj kod]

Po przejęciu sterów przez hiszpańskiego trenera dokonano wiele transferów. Sprowadzono Claudio Bravo z FC Barcelony, Johna Stones’a z Evertonu, İlkaya Gündoğana z Borussii Dortmund, Leroya Sané z FC Schalke 04, Nolito z Celty Vigo i Oleksandra Zinczenko, którego później wypożyczono do PSV Eindhoven. Wypożyczono także Joe Harta, Eliaquima Mangale, Samira Nasriego oraz Wilfrieda Bony’ego.

1 stycznia do ekipy Manchesteru City dołączył Brazylijczyk Gabriel Jesus.

Pep Guardiola – obecny trener The Citizens

W Lidze Mistrzów wylosowano City w grupie z FC Barceloną, Borussią Mönchengladbach i Celtic F.C.

Fazę grupową City zakończyło na drugim miejscu, za FC Barceloną. W 1/8 finału od zespołu Guardioli lepsi okazali się gracze AS Monaco (pierwszy mecz wygrany 5:3, lecz w Monako porażka 1:3).

„Obywatele” przegrali także potyczkę w półfinale Pucharu Anglii lepszy okazał się Arsenal F.C.

Ostatecznie City zakończyło sezon na 3. miejscu w Premier League, z 15 punktami straty do pierwszej Chelsea F.C. i 8 punktami do drugiego Tottenhamu.

Sezon 2017/2018

[edytuj | edytuj kod]

W letnim okienku City pozyskało Bernardo Silvę oraz Benjamina Mendy z AS Monaco, Edersona Moraesa z SL Benfica Lisbony, Kyle Walkera z Tottenhamu i Douglasa Luiza.

Po wygaśnięciu kontraktów Manchester City opuścili Jesús Navas, Bacary Sagna, Willy Caballero, który przeszedł do Chelsea, Gaël Clichy, który przeszedł do Medipolu Basaksehir i Pablo Zabaleta do West Hamu. W International Champions Cup Obywatele mierzyli się z Manchesterem United (porażka 0:2), Realem Madryt (zwycięstwo 4:1) i Tottenhamem (zwycięstwo 3:0).

12 sierpnia City rozegrało pierwszy mecz Premier League, w którym wygrali 2:0 z ekipą Brighton. W następnej kolejce przyszło im mierzyć się z Evertonem u siebie. Ten mecz zakończył się remisem 1:1. Następnie przez 18 kolejek ekipa Guardioli zwyciężała każdy mecz w lidze. Znakomitą passę przerwał mecz z Crystal Palace F.C., gdzie padł bezbramkowy remis. Tak rewelacyjna forma w lidze pozwoliła City po 22 kolejkach mieć przewagę 15 punktów nad drugim United.

W Lidze Mistrzów w grupie z Szachtarem Donieck, SSC Napoli i Feyenoordem zajęli pierwsze miejsce z pięcioma zwycięstwami i jedną porażką.

W zimowym okienku transferowym City aktywowało klauzulę Aymerica Laporte, który stał się najdroższym zawodnikiem The Citizens w historii. Klub z Manchesteru zapłacił za francuskiego stopera 65 mln euro. W ostatnim dniu okienka transferowego do Evertonu wypożyczono Eliaquima Mangale.

25 lutego gracze The Citizens wygrali w finale Pucharu Ligi Angielskiej pokonując na Wembley Arsenal 3:0 po bramkach Sergio Agüero, Vincenta Kompany’ego oraz Davida Silvy.

Faza pucharowa Ligi Mistrzów dla Obywateli rozpoczęła się starciem z FC Basel. Drużyna City pokonała zespół ze Szwajcarii 5:2 w dwumeczu i awansowała do ćwierćfinału, gdzie przyszło im się zmierzyć z Liverpoolem. Pierwszy mecz na Anfield wygrali gospodarze aż 3:0. Ekipa Guardiolii nie zdołała odrobić strat i na Etihad Stadium drużyna The Reds wygrała 1:2.

15 kwietnia 2018 po przegranym meczu Manchesteru United 0:1 z West Bromwich Albion Manchester City oficjalnie zdobył mistrzostwo Premier League. Ostatecznie sezon zakończyli zdobywając 100 punktów ze 32 zwycięstwami, 4 remisami i 2 przegranymi. 2 dni po zwycięstwie kontrakt z City przedłużył Ederson, a następnie trener Pep Guardiola[29].

Sezon 2018/2019

[edytuj | edytuj kod]

Klub po wygaśnięciu kontraktu opuścił Yaya Touré. Pierwszym wzmocnieniem The Citizens został algierski skrzydłowy Riyad Mahrez. Z wypożyczeń wrócili Douglas Luiz, Joe Hart, Aleix García i Jason Denayer, którego później wykupił Olympique Lyon. Sprzedano Angusa Gunna oraz Pablo Maffeo.

5 sierpnia w meczu o Tarcze Wspólnoty Manchester City pokonał Chelsea F.C. 2:0 po dwóch bramkach Sergio Agüero.

W Lidze Mistrzów Manchester City wygrał swoją grupę z Olympique Lyon, Szachtarem Donieck i TSG 1899 Hoffenheim. W 1/8 finału Ligi Mistrzów Manchester City mierzył się z FC Schalke 04; pierwszy mecz zakończył się wyjazdowym zwycięstwem ekipy Guardioli 2:3. Mecz u siebie City wygrało 7:0. W ćwierćfinale ulegli drużynie Tottenhamu (przegrana 0:1 na wyjeździe i zwycięstwo 4:3 u siebie).

W finale Pucharu Ligi Angielskiej po remisie 0:0 i po rzutach karnych Manchester City wygrał z Chelsea.

Manchester City zdobył mistrzostwo Anglii po raz 6. w historii wyprzedzając Liverpool o punkt. W tym sezonie Premier League Obywatele przegrali 4 spotkania zremisowali dwukrotnie i 32 razy zwyciężyli[30].

18 maja Manchester City wygrał w finale Pucharu Anglii pokonując Watford aż 6:0, stając się pierwszym zespołem w Anglii, który wygrał wszystkie krajowe trofea w jednym sezonie. Dzień po wygranej Vincent Kompany ogłosił, że odchodzi z Manchesteru City, kapitan The Citizens spędził na Etihad 11 lat, występując w 360 spotkaniach strzelając 20 goli i 11 razy asystując.

Sezon 2019/2020

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym ruchem City w letnim oknie transferowym było sprowadzenie pomocnika Atletico Madryt Rodriego, aktywując klauzulę wykupu The Citizens zapłacili za Hiszpana 70 milionów euro[31]. Do klubu dołączył również sprzedany rok wcześniej do PSV Eindhoven hiszpański obrońca Angeliño[32]. 7 sierpnia Manchester City potwierdził kupno João Cancelo z Juventusu, natomiast do włoskiego klubu odszedł Danilo[33]. Zostali sprzedani także Douglas Luiz, Fabian Delph i Manu García. Po wygaśnięciu kontraktu zespół opuścił Eliaquim Mangala, ale przede wszystkim kapitan The Citizens Vincent Kompany.

The Citizens pokonali Liverpool F.C. w meczu o Tarczę Wspólnoty po rzutach karnych 5:4 (w regulaminowym czasie gry padł wynik 1:1).

W Champions League zajęli 1. miejsce w grupie tracąc punkty tylko dwa razy w meczach z Atalantą (1:1) i Szachtarem (1:1). W 1/8 finału Ligi Mistrzów Manchester City wyeliminował Real Madryt. W ćwierćfinale drużyna z Manchesteru uległa ekipie Olympique’u Lyon 1:3.

W Pucharze Ligi Angielskiej w finale City pokonało Aston Villę 2:1 zdobywając ten puchar trzeci raz z rzędu.

W rozgrywkach FA Cup The Citizens dotarli do półfinału w którym lepszy okazał się Arsenal, który wygrał 2:0.

W lidze Manchester zajął drugie miejsce w lidze gromadząc 81 punktów ze stratą 18 punktów do zwycięskiego Liverpoolu.

Sezon 2020/2021

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym transferem w letnim okienku było pozyskanie Ferrana Torresa z Valencii[34]. 5 sierpnia ogłoszono, że Nathan Aké dołączy do zespołu The Citizens[35]. Oprócz Holendra, formację obronna wzmocnił jeszcze Rúben Dias z Benfiki Lizbona. W odwrotnym kierunku powędrował natomiast Nicolas Otamendi[36]. Wcześniej zespół opuścił Leroy Sané, którego pozyskał Bayern Monachium[37].

W sezonie 2020/21 Manchester City pierwszy raz w swojej historii zagrał w finale Ligi Mistrzów. Mecz przegrał, ulegając Londyńskiej Chelsea 1:0.

Sezon 2021/22

[edytuj | edytuj kod]

W decydującym meczu sezonu, Obywatele podejmowali piłkarzy Aston Villi. Po 69 minutach piłkarze Manchesteru City przegrywali 0:2, oddalając się od 8. mistrzostwa Anglii. Losy spotkania odwrócił vice-kapitan, Gündoğan, który strzelił 2 gole po wejściu na boisko. Jego zmiana zagwarantowała gospodarzom zwycięstwo 3:2, a w rezultacie zdobycie Mistrzostwa Anglii.

Sezon 2022/23

[edytuj | edytuj kod]

10 czerwca 2023 Obywatele wygrali finał Ligi Mistrzów UEFA pokonując Inter Mediolan 1:0 po golu Rodriego. Tym samym Manchester City zdobył potrójną koronę, która była pierwszą w Anglii od czasu Manchesteru United z sezonu 1998/1999[38]. Najlepszy strzelcem zespołu został Erling Haaland, który w 53 meczach zdobył 52 gole (zdobywając przy tym koronę króla strzelców Premier League i Ligi Mistrzów).

Symbole klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Barwy Citizens to błękit i biel. Tradycyjne stroje wyjazdowe były albo kasztanowe, albo (od lat 60.) czerwono-czarne, w ostatnich latach jednak w użyciu są także inne kolory. W sezonie 2004/2005 zespół nosił białe koszulki, fioletowe spodenki i białe getry, zaś w następnym stroje wyjazdowe były już w całości granatowe. Natomiast w sezonie 2006/2007 stroje były czarne z szarym paskiem. W starciach na wyjeździe z zespołami z Premiership, których stroje podstawowe były ciemnoniebieskie, City najczęściej występowało w trzecim komplecie, na który składały się żółta koszulka oraz czarne spodenki i getry. W jednym z programów meczowych próbowano usprawiedliwiać ten wybór, tłumacząc, że żółty kolor nawiązuje do barw strojów z lat 50. i 60. W rzeczywistości jednak kolor ten był bursztynowy z kasztanowym paskiem i używano go bardzo rzadko.

Od sezonu 2007/2008 białe paski pojawiły się zarówno na koszulkach wyjazdowych (fioletowe z białymi paskami), jak i domowych (błękitne z białymi paskami). Do dyspozycji zespół ma też trzeci zestaw – białe koszulki z poprzecznym błękitnym paskiem, błękitne spodenki i białe getry.

Nie jest jasne dlaczego klub gra w takim zestawie kolorów, są jednak dowody, że błękit jest kolorem Manchesteru co najmniej od 1892 roku. Według jednej z plotek przywiązanie do tego koloru jest łączone z ruchem wolnomularskim. Według broszury zatytułowanej Famous Football Clubs – Manchester City, opublikowanej w 1940 roku zespół pierwotnie, jeszcze jako West Gorton (St. Marks) nosił szkarłat i czerń. Według relacji datowanych na rok 1884 zawodnicy nosili czarne koszulki z białym krzyżem, podkreślające chrześcijańskie korzenie klubu[39]. Pomysł na czerwono-czarne stroje wyjazdowe wyszedł od ówczesnego asystenta menedżera Malcolma Allisona, który twierdził, że użycie barw A.C. Milan natchnie zespół do zwycięstw[40].

Obecny herb został ustanowiony jako oficjalny w 1997 roku, ponieważ wcześniejszy emblemat nie mógł zostać zarejestrowany jako znak towarowy. Jest on wzorowany na herbie miasta Manchester i składa się z tarczy na tle złotego orła. Na tarczy widnieje statek, reprezentujący Kanał Manchesterski oraz, w dolnej części, trzy ukośne linie, symbolizujące trzy rzeki, które płyną przez miasto. Na dole herbu widnieje dewiza z łacińską sentencją Superbia in Praelia („dumni w walce”). Nad orłem znajdują się trzy gwiazdy, będące motywem czysto dekoracyjnym[41].

W przeszłości City miało dwa inne herby. Pierwszy, zaprezentowany w 1970 roku, bazował na wzorze używanym w oficjalnych korespondencjach klubu od późnych lat 60. Herb ten był okrągły, na obwodzie znajdowała się nazwa klubu, w środku zaś tarcza, identyczna z tą używaną współcześnie. Emblemat ten został zastąpiony w roku 1972 w wersję, w której górną część tarczy zastąpiono czerwoną różą z Lancashire. W wypadku występów w finałach ważnych imprez klub nie używa oficjalnego loga zespołu, zastępując je herbem miasta, co ma podkreślić dumę z reprezentowania Manchesteru. Ta tradycja pochodzi z czasów, gdy na koszulkach nie było herbu, jednak przetrwała do czasów współczesnych[42].

Stadion

[edytuj | edytuj kod]

Obecnym stadionem zespołu jest Etihad Stadium, nowoczesny 48-tysięcznik, usytuowany we wschodnim Manchesterze. Jest on własnością miasta, na stałe wynajmowaną przez City. Zespół przeniósł się na ten obiekt po zakończeniu sezonu 2002/2003, opuszczając Maine Road. Wcześniej stadion nazywał się City of Manchester Stadium, jednak w lipcu 2011 nazwa stadionu została sprzedana sponsorowi Obywateli, emirackim liniom lotniczym Etihad Airways.

Przed przeprowadzką City zainwestowało w obiekt około 35 milionów funtów, dzięki czemu obniżono płytę boiska pod poziom gruntu, dodano nowy rząd siedzeń oraz wybudowano trybunę północną. Meczem inauguracyjnym było spotkanie z FC Barceloną, zakończone zwycięstwem 2:1. Pierwszym strzelcem gola na nowym obiekcie był Nicolas Anelka[43].

W przeszłości Manchester City występował na wielu innych boiskach. W latach 1880–1887, po występach na pięciu różnych obiektach klub w końcu osiadł na Hyde Road, gdzie grał przez 36 lat. Po pożarze, który zniszczył główną trybunę w roku 1920 zaczęto rozglądać się za nowym stadionem. W 1923 klub przeniósł się na Maine Road, nazywanym przez projektantów „Wembley Północy”. Stadion ten mógł pomieścić 84 tysięcy ludzi i był świadkiem najwyższej frekwencji w historii meczów drużyn klubowych w Anglii, kiedy to 84 569 kibiców oglądało zwycięstwo ze Stoke City w ramach Pucharu Anglii[44]. Maine Road było kilkukrotnie rozbudowywane w ciągu 80 lat, jednak w 1995 jego pojemność została ograniczona do 32 tysięcy co zmusiło zespół do przeprowadzki na City of Manchester Stadium. Pojemność nowego stadionu to 47 726 co plasuje obiekt na piątym miejscu w Premier League.

Panorama Etihad Stadium

Kibice

[edytuj | edytuj kod]

Manchester City posiada wielu oddanych fanów. Od czasu przeprowadzki na City of Manchester Stadium, średnia frekwencja na meczach plasowała się w pierwszej szóstce w kraju[45]. W sezonie 2006/2007 średnia nieznacznie spadła, na każdy mecz przychodziło około 40 tysięcy kibiców. Nawet w późnych latach 90., kiedy to klub dwukrotnie w ciągu trzech lat relegowano do niższej klasy rozgrywkowej, udało się osiągnąć średnią na poziomie 30 tysięcy kibiców. Warto zauważyć, że w League One (wówczas Divison One) średnia wynosiła niecałe 8 tysięcy[46]. Badanie zlecone przez zespół wykazały, że klub może poszczycić się bazą fanów wynoszącą 886 tysięcy osób w Wielkiej Brytanii oraz ponad 2 milionami osób na całym świecie[47].

Manchester City posiada wiele fan clubów, z czego trzy są oficjalne: Official Supporters Club, Centenary Supporters Association oraz International Supporters Club. Publikowanych jest kilka fanowskich magazynów, takich jak najstarszy – King of the Kippax, czy też City till I Cry.

Znani kibice City to na przykład bracia Liam i Noel Gallagher z pochodzącego z Manchesteru zespołu rockowego Oasis. 27 i 28 kwietnia 1996 roku zespół zagrał na Main Road koncert, zapis którego ukazał się na wideo ...There And Then później tego samego roku.

Hymnem fanów jest „Blue Moon”, który pomimo melancholijnego nastroju jest skomponowany z zapałem godnym heroicznego hymnu. Kibice City uważają, że nieprzewidywalność jest wrodzoną cechą zespołu. Zgodnie z tą zasadą wszelkie niespodziewane rezultaty i osiągnięcia są określane jako „typowe dla City”[48]. Jako przykłady podawane są takie wydarzenia, jak na przykład bycie pierwszymi obrońcami tytułu relegowanymi do niższej ligi (w 1938) czy zdobycie i stracenie ponad 100 bramek w jednym sezonie (1957/1958) jako pierwszy zespół w historii[49]. City to także jedyny zespół, który pokonał Chelsea w sezonie 2004/2005. Dalej w tym samym sezonie Oldham Athletic, zespół grający dwie klasy rozrywkowe niżej wyeliminował Manchester z Pucharu Anglii, co także określono jako „typowe dla City”.

Największym rywalem City jest derbowy rywal, Manchester United. Mecze pomiędzy tymi zespołami nazywane są Derbami Manchesteru. W odróżnieniu od innych wielkich rywali z tych samych miast, jak to ma miejsce w Glasgow czy Sewilli, rywalizacja między City a United nie bierze się z różnic religijnych. Przed II wojną światową, kiedy wyjazdy na mecze wyjazdowe były rzadkością, wielu kibiców uczęszczało na mecze obydwu drużyn. Praktyka ta trwała w latach 60., lecz później, gdy koszty transportu malały, a bilety drożały, kibicowanie dwóm zespołom stało się rzadkością.

Według popularnego stereotypu kibic City pochodzi z samego miasta, kiedy to zwolennik United wywodzi się z jego okolic. w 2002 roku badania przeprowadzone przez Manchester Metropolitan University wykazały, że City ma proporcjonalnie więcej kibiców mieszkających w mieście niż rywal. City ma także zdecydowanie więcej fanów w południowych i wschodnich częściach miasta, podczas gdy fani United wywodzą się głównie z części północnej i zachodniej[50].

W późnych latach 80. fani zaczęli przynosić na mecze różne nadmuchiwane przedmioty, przede wszystkim wielkie banany. Początków tego zjawiska można upatrywać się w meczu przeciwko West Bromwich Albion, kiedy to fani nawołujący do wprowadzenia na boisko Imre Varadiego przekręcili jego nazwisko na „Imre Banana”. Trybuny zapełnione fanami wymachującymi nadmuchiwanymi zabawkami stały się częstym widokiem w sezonie 1988/1989, kiedy to moda przeniosła się na inne zespoły (dmuchaną rybę upodobali sobie fani Grimsby Town). Fenomen ten osiągnął punkt kulminacyjny podczas meczu przeciwko Stoke City 26 grudnia 1988, zapowiadany w fanowskich magazynach jako bal przebierańców[51]. Tradycja odrodziła się w sezonie 2006/2007, kiedy to występy City w Pucharze Anglii przyciągały na trybuny tysiące kibiców z żółtymi i niebieskimi dmuchanymi balonami w dłoniach.

W sierpniu 2006 roku klub został pierwszą drużyną w Premier League, która wprowadziła politykę „gay-friendly”, dotyczącą zarówno piłkarzy, jak i kibiców[52].

Oficjalnymi maskotkami zespołu są kosmici „Moonchester” i „Moonbeam[53], ich imiona stworzono na podstawie tytułu hymnu kibiców – piosenki „Blue Moon”.

Kibice Manchesteru City zostali przez BFFA (British Football Fans Association) uznani najlojalniejszymi kibicami w Premier League, zaraz za nimi znaleźli się sympatycy Liverpoolu i Portsmouth.

Sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]
Lata Sponsor odzieżowy Sponsor na koszulce
1974-1982 Umbro
1982–1984 SAAB
1984–1987 Philips
1987–1997 Brother Industries
1997–1999 Kappa
1999–2002 Le Coq Sportif Eidos
2002−2003 First Advice
2003–2004 Reebok
2004–2007 Thomas Cook Airlines
2007–2009 Le Coq Sportif
2009−2013 Umbro Etihad Airways
2013-2019 Nike
2019 Puma

Obecnie głównym sponsorem są linie lotnicze Etihad Airways, której logo widnieje na koszulkach graczy The Citizens od 2009 roku. Innymi oficjalnymi sponsorami Manchesteru City są firma odzieżowa Puma, japoński producent samochodów Nissan, producent opon Nexen Tire, grupa telekomunikacyjna Ettisalat, firma bukmacherska Marathonbet, a także SAP.

Własność

[edytuj | edytuj kod]

Spółką nadrzędną dla Manchester City F.C. jest prywatna spółka kapitałowa Manchester City Limited. Klub wyemitował około 54 miliony akcji. Latem 2007 roku główni udziałowcy zgodzili się odsprzedać swoje udziały spółce UK Sports Investments Limited (UKSIL), kontrolowanej przez byłego premiera Tajlandii Thaksina Shinawatrę. Po przejęciu UKSIL złożył ofertę wykupu akcji od pozostałych, mniejszych udziałowców.

Przed przejęciem, klub był notowany od 1995 roku na niezależnej giełdzie papierów wartościowych PLUS (dawne OFEX)[54]. 6 lipca 2007, po przejęciu ponad 75% akcji Thaksin wycofał klub z PLUSa i zarejestrował jako prywatną firmę[55]. Do sierpnia UKSIL przejął ponad 90% akcji i użył prawa do „wyciśnięcia” pozostałych 10%. Thaksin Shinawatra jest prezesem klubu, podczas gdy Garry Cook obecnie jest jego zastępcą. Przed Cookiem urząd ten piastował John Wardle, jednak w lipcu 2008 zrezygnował z pełnienia tej funkcji[56]. Dwójka dzieci Shinawatry: Pintongta i Panthongtae zasiada w zarządzie.

Zaraz po przejęciu klubu Tajlandczyk rozpoczął działania na rynku transferowym[57], wydając ponad 30 milionów funtów, kiedy to w poprzednich kilku sezonach wydatki transferowe City były jednymi z najniższych w lidze. Shinawatra zawiązał także związki partnerskie z klubami z Chin (Shanghai Shenhua), RPA (Thanda Royahaksinl Zulu), Rosji (FK Moskwa), Szwajcarii (Grasshoppers), Tajlandii (Chonburi) i Australii (Perth Glory)[58][59].

1 września 2008 roku, grupa Abu Dhabi United Group Investment and Development Limited przejęła Manchester City[60][61] (większościowym udziałowcem został szejk Mansur ibn Zajid)[62]. Transakcja o wartości 200 milionów funtów, została potwierdzona 1 września w godzinach porannych. W czasie napiętego ostatniego dnia okna transferowego City złożyło wartą 30 milionów funtów ofertę za Dymitara Berbatowa, który jednak zdecydował się przejść do Manchesteru United. Na minuty przed zamknięciem letniego okna transferowego na City of Manchester Stadium trafił za 32,5 miliona funtów Robinho, który stał się najdroższym transferem w historii brytyjskiego futbolu[63]. Władze City złożyły też ofertę za Ruuda van Nistelrooya, która jednak została odrzucona[64].

Prezes Manchesteru City Chaldun al-Mubarak jest właścicielem City Football Group, która posiada 80% udziałów w dwóch klubach piłkarskich: australijskim Melbourne City oraz amerykańskim New York City. Ponadto spółka posiada mniejszość udziałów w japońskim klubie Yokohama Marinos.

Mecze w europejskich pucharach

[edytuj | edytuj kod]

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 12 sierpnia 2024[65].

Nr Poz. Piłkarz
2 OB Anglia Kyle Walker (kapitan)
3 OB Portugalia Rúben Dias (wicekapitan)
4 PO Anglia Kalvin Phillips
5 OB Anglia John Stones
6 OB Holandia Nathan Aké
7 OB Portugalia João Cancelo
8 PO Chorwacja Mateo Kovačić
9 NA Norwegia Erling Haaland
10 PO Anglia Jack Grealish
11 PO Belgia Jérémy Doku
16 PO Hiszpania Rodri (wicekapitan)
17 PO Belgia Kevin De Bruyne (wicekapitan)
18 BR Niemcy Stefan Ortega
Nr Poz. Piłkarz
20 PO Portugalia Bernardo Silva (wicekapitan)
21 OB Hiszpania Sergio Gómez
24 OB Chorwacja Joško Gvardiol
25 OB Szwajcaria Manuel Akanji
27 PO Portugalia Matheus Nunes
31 BR Brazylia Ederson
32 PO Argentyna Maximo Perrone
33 BR Anglia Scott Carson
47 PO Anglia Phil Foden
52 PO Norwegia Oscar Bobb
82 OB Anglia Rico Lewis
97 OB Anglia Joshua Wilson-Esbrand
PO Anglia James McAtee

Piłkarze na wypożyczeniu

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
PO Argentyna Claudio Echeverri (w River Plate do 31 grudnia 2024)

Zastrzeżone numery

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
23 PO Kamerun Marc-Vivien Foé (pośmiertnie)

Od roku 2003 w składzie Manchesteru City nie ma numeru 23. Jest on zastrzeżony aby uczcić pamięć Marca-Viviena Foé[66]. Gracz ten został wypożyczony z Olympique Lyon do City i zmarł w czasie meczu reprezentacji Kamerunu w ramach Pucharu Konfederacji w 2003 roku.


Sztab szkoleniowy

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 24 grudnia 2021.[67]
Stanowisko Imię i nazwisko
Szkoleniowiec Hiszpania Pep Guardiola
Asystent szkoleniowca Hiszpania Juan Manuel Lillo
Asystent szkoleniowca Hiszpania Rodolfo Borrell
Asystent szkoleniowca Hiszpania Carlos Vicens
Trener przygotowania fizycznego Hiszpania Jose Cabello
Trener przygotowania fizycznego Hiszpania Lorenzo Buenaventura
Trener bramkarzy Hiszpania Xabier Mancisidor
Trener bramkarzy Anglia Richard Wright
Kierownik sportowy Anglia Mike Rigg

Władze Klubu

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 15 listopada 2013.
Stanowisko Imię i nazwisko
Prezes klubu Zjednoczone Emiraty Arabskie Chaldun al-Mubarak
Członek zarządu Zjednoczone Emiraty Arabskie Mohamed Al Mazrouei
Członek zarządu Anglia Simon Pearce
Członek zarządu Anglia John Macbeath
Członek zarządu Stany Zjednoczone Marty Edelman
Członek zarządu Włochy Alberto Galassi
Dyrektor naczelny Hiszpania Ferran Soriano
Dyrektor sportowy Hiszpania Txiki Beguiristáin
Dyrektor ds. handlowych Stany Zjednoczone Tom Glick
Dyrektor ds. akademii Anglia Brian Marwood

Hala Sław

[edytuj | edytuj kod]

Lista ta przedstawia piłkarzy umieszczonych w Hali Sław Manchesteru City[68]. Ułożona chronologicznie według debiutu w drużynie:

Lista trenerów

[edytuj | edytuj kod]
Joe Mercer – menedżer Manchesteru City w latach 1965–1971
Roberto Mancini – menedżer Manchesteru City w latach 2009–2013
Pep Guardiola – menedżer Manchesteru City od 2016

Pełna lista trenerów klubu od założenia klubu[69].

 
Imię i nazwisko Kraj Lata
Frederick Hopkinson Anglia 1880–1882
Jack McGee 1882–1884
Edward Kitchen Anglia 1884–1887
Walter Chew Anglia 1887–1889
Lawrence Furniss Anglia 1889–1993
Joshua Parbly Anglia 1893–1895
Sam Omerod Anglia 1895–1902
Tom Maley Anglia 1902–1906
Harry Noewbould Anglia 1906–1912
Komitet 1912
Ernest Mangnall Anglia 1912–1924
David Ashworth Anglia 1924–1925
Albert Alexander/Komitet Anglia 1925–1926
Peter Hodge Szkocja 1926–1932
Wilf Wild Anglia 1932–1946
Sam Cowan Anglia 1946–1947
Wilf Wild Anglia 1947
Jock Thomson Szkocja 1947–1950
Les McDowall Szkocja 1950–1963
George Poyser Anglia 1963–1965
Komitet 1965
Joe Mercer Anglia 1965–1971
Malcolm Allison Anglia 1971–1973
Johnny Hart Anglia 1973
Tony Book Anglia 1973
Ron Saunders Anglia 1973–1974
Tony Book Anglia 1974–1979
 
Imię i nazwisko Kraj Lata
Malcolm Allison Anglia 1979–1980
Tony Book Anglia 1980
John Bond Anglia 1980–1983
John Benson Szkocja 1983
Billy McNeill Szkocja 1983–1986
Jimmy Frizzell Szkocja 1986–1987
Mel Machin Anglia 1987–1989
Tony Book Anglia 1989
Howard Kendall Anglia 1989–1990
Peter Reid Anglia 1990–1993
Tony Book Anglia 1993
Brian Horton Anglia 1993–1995
Alan Ball Anglia 1995–1996
Asa Hartford Szkocja 1996
Steve Coppell Anglia 1996
Phil Neal Anglia 1996
Franck Clark Anglia 1996–1998
Joe Royle Anglia 1998–2001
Kevin Keegan Anglia 2001–2005
Stuart Pearce Anglia 2005–2007
Sven-Göran Eriksson Szwecja 2007–2008
Mark Hughes Walia 2008–2009
Roberto Mancini Włochy 2009–2013
Brian Kidd Anglia 2013
Manuel Pellegrini Chile 2013-2016
Pep Guardiola Hiszpania 2016-

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Trofea międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
FIFA Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 26-12-2023)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Klubowe MŚ
zdobywca 1 2023
finalista

Liga Mistrzów
(Puchar Europy)
zdobywca 1 2023
finalista 1 2021

Puchar Zdobywców
zdobywca 1 1970
finalista

Superpuchar UEFA
zdobywca 1 2023
finalista

Krajowe

[edytuj | edytuj kod]
Anglia Zdobyte trofea w rozgrywkach Anglii (stan na: 25-05-2024)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo
I miejsce 10 1937, 1968, 2012, 2014, 2018, 2019, 2021, 2022, 2023, 2024
II miejsce 6 1904, 1921, 1977, 2013, 2015, 2020
III miejsce 5 1905, 1908, 1930, 2011, 2017

Puchar
zdobywca 7 1904, 1934, 1956, 1969, 2011, 2019, 2023
finalista 6 1926, 1933, 1955, 1981, 2013, 2024

Superpuchar
zdobywca 6 1937, 1968, 1972, 2012, 2018, 2019
finalista 9 1934, 1956, 1969, 1973, 2011, 2014, 2021, 2022, 2023

Puchar Ligi
zdobywca 8 1970, 1976, 2014, 2016, 2018, 2019, 2020, 2021
finalista 1 1974

II liga
I miejsce 7 1899, 1903, 1910, 1928, 1947, 1966, 2002
II miejsce 4 1896, 1951, 1989, 2000
III miejsce

Inne trofea:

  • Full Members Cup
    • Finalista (1): 1986
  • Audi Cup
    • Finalista (1): 2013
  • Puchar Joana Gampera
    • Zdobywca (1): 2009
    • Finalista (1): 1982
  • Premier League Asia Trophy
    • Zdobywca (1): 2013
  • Manchester Senior Cup
    • Zdobywca (9): 1901, 1903, 1907, 1911, 1928, 1929, 1932, 1933, 1949
  • Lancashire Senior Cup
    • Zdobywca: (6): 1920-21, 1922-23, 1927-28, 1929-30, 1952-53, 1973-74

Rekordy

[edytuj | edytuj kod]
  • Najwyższe ligowe zwycięstwo – 11:3 vs. Lincoln City (23 marca 1895)
  • Najwyższe pucharowe zwycięstwo – 12:0 vs Liverpool Stanley (4 października 1890)
  • Najwyższa ligowa porażka – 1:9 vs Everton F.C. (3 września 1906)
  • Najwyższa pucharowa porażka – 0:6 vs Preston North End (styczeń 1897)
  • Największa frekwencja – 84 569 vs Stoke City (3 marca 1934)
  • Najwięcej występów w lidze – 564, Alan Oakes (1958–1976)
  • Najwięcej występów ogólnie – 672, Alan Oakes (1958–1976)
  • Najwięcej goli ogólnie – 260, Sergio Agüero
  • Najwięcej goli w jednym sezonie – 38, Tommy Johnson (1928–1929)
  • Najwyższa suma transferu (wydana)Jack Grealish, 100 milionów funtów, Aston Villa
  • Najwyższa suma transferu (otrzymana)Leroy Sané, 45 milionów funtów, Bayern Monachium (lipiec 2020)

Najwięcej występów

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Piłkarz Występy[70]
ligowe Puchar Anglii Puchar Ligi Europa FMC TW Łącznie
1. Anglia Alan Oakes 561 41 46 17 3 668
2. Anglia Joe Corrigan 476 37 52 27 3 595
3. Anglia Mike Doyle 441 44 43 23 4 555
4. Niemcy Bert Trautmann 508 33 4 545
5. Anglia Colin Bell 393 33 4 23 4 493
6. Anglia Eric Brook 450 41 2 493
7. Anglia Tommy Booth 380 27 44 26 3 480
8. Anglia Mike Summerbee 355 34 36 16 4 445
9. Anglia Paul Power 358 28 37 7 6 436
10. Hiszpania David Silva 309 34 19 68 4 434

Najwięcej goli

[edytuj | edytuj kod]
Sergio Agüero – najlepszy strzelec w historii Manchesteru City
Lp. Piłkarz Gole[71]
ligowe Puchar Anglii Puchar Ligi Europa Inne TW Łącznie
1. Argentyna Sergio Agüero 184 20 11 43 2 260
2. Anglia Eric Brook 158 19 177
3. Anglia Tommy Johnson 158 8 166
4. Anglia Colin Bell 117 9 18 8 1 153
5. Anglia Joe Hayes 142 9 1 152
6. Anglia Billy Meredith 145 5 1 151
7. Anglia Francis Lee 112 7 14 10 3 146
8. Anglia Tommy Browell 122 17 139
9. Szkocja Billy Gillespie 126 6 132
10. Anglia Fred Tilson 110 22 132

Królowie strzelców ligi angielskiej w barwach Manchesteru City

[edytuj | edytuj kod]
Zawodnik Sezon Gole
Anglia Frank Roberts 1924/25 31
Anglia Francis Lee 1971/72 33
Argentyna Carlos Tévez 2010/11 20
Argentyna Sergio Agüero 2014/15 26
Norwegia Erling Haaland 2022/23 36
Norwegia Erling Haaland 2023/24 27

Najlepsi asystenci Premier League w barwach Manchesteru City

[edytuj | edytuj kod]
Zawodnik Sezon Asysty
Hiszpania David Silva 2011/2012 17
Belgia Kevin De Bruyne 2016/2017 18
2017/2018 16
2019/2020 20

Zdobywcy Złotej Rękawicy w barwach Manchesteru City

[edytuj | edytuj kod]
Zawodnik Sezon Czyste konta/liczba meczów Średnia
Anglia Joe Hart 2010/11 18/38 47,4%
2011/12 17/38 44,7%
2012/13 18/38 47,4%
2014/15 14/36 38,9%
Brazylia Ederson 2019/20 16/35 45,7%
2020/21 19/36 52,8%

Manchester City w poszczególnych sezonach

[edytuj | edytuj kod]
  • 1880 Założenie klubu
  • 1891/92 8. miejsce w Football Alliance
  • 1892/93 5. miejsce w Second Division
  • 1893/94 13. miejsce w Second Dvision
  • 1894/95 9. miejsce w Second Division
  • 1895/96 2. miejsce w Second Division
  • 1896/97 6. miejsce w Second Division
  • 1897/98 3. miejsce w Second Division
  • 1898/99 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1899/1900 7. miejsce w First Division
  • 1900/01 11. miejsce w First Division
  • 1901/02 18. miejsce w First Division – spadek do Second Div.
  • 1902/03 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1903/04 2. miejsce w First Division, Puchar Anglii
  • 1904/05 3. miejsce w First Division
  • 1905/06 5. miejsce w First Division
  • 1906/07 17. miejsce w First Division
  • 1907/08 3. miejsce w First Division
  • 1908/09 19. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1909/10 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1910/11 17. miejsce w First Division
  • 1911/12 15. miejsce w First Division
  • 1912/13 6. miejsce w First Division
  • 1913/14 13. miejsce w First Division
  • 1914/15 5. miejsce w First Division
  • 1915-1919 brak oficjalnych rozgrywek
  • 1919/20 7. miejsce w First Division
  • 1920/21 2. miejsce w First Division
  • 1921/22 10. miejsce w First Division
  • 1922/23 8. miejsce w First Division
  • 1923/24 11. miejsce w First Division
  • 1924/25 10. miejsce w First Division
  • 1925/26 21. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1926/27 3. miejsce w Second Division
  • 1927/28 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1928/29 8. miejsce w First Division
  • 1929/30 3. miejsce w First Division
  • 1930/31 8. miejsce w First Division
  • 1931/32 14. miejsce w First Division
  • 1932/33 16. miejsce w First Division
  • 1933/34 5. miejsce w First Division, Puchar Anglii
  • 1934/35 4. miejsce w First Division
  • 1935/36 9. miejsce w First Division
  • 1936/37 Mistrzostwo Anglii
  • 1937/38 21. miejsce w First First DivisionDivision, spadek do Second Div.
  • 1938/39 5. miejsce w Second Division
  • 1939–1946 brak oficjalnych rozgrywek
  • 1946/47 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1947/48 10. miejsce w First Division
  • 1948/49 7. miejsce w First Division
  • 1949/50 21. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1950/51 2. miejsce w Second Division, awans do First Div.
  • 1951/52 15. miejsce w First Division
  • 1952/53 20. miejsce w First Division
  • 1953/54 17. miejsce w First Division
  • 1954/55 7. miejsce w First Division
  • 1955/56 4. miejsce w First Division, Puchar Anglii
  • 1956/57 18. miejsce w First Division
  • 1957/58 5. miejsce w First Division
  • 1958/59 20. miejsce w First Division
  • 1959/60 16. miejsce w First Division
  • 1960/61 13. miejsce w First Division
  • 1961/62 12. miejsce w First Division
  • 1962/63 21. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1963/64 6. miejsce w Second Division
  • 1964/65 11. miejsce w Second Division
  • 1965/66 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do First Div.
  • 1966/67 15. miejsce w First Division
  • 1967/68 Mistrzostwo Anglii
  • 1968/69 13. miejsce w First Division, Puchar Anglii
  • 1969/70 10. miejsce w First Division, Puchar Ligi Angielskiej, Puchar Zdobywców Pucharów
  • 1970/71 11. miejsce w First Division
  • 1971/72 4. miejsce w First Division
  • 1972/73 11. miejsce w First Division
  • 1973/74 14. miejsce w First Division
  • 1974/75 8. miejsce w First Division
  • 1975/76 8. miejsce w First Division, Puchar Ligi Angielskiej
  • 1976/77 2. miejsce w First Division
  • 1977/78 4. miejsce w First Division
  • 1978/79 15. miejsce w First Division
  • 1979/80 17. miejsce w First Division
  • 1980/81 12. miejsce w First Division
  • 1981/82 10. miejsce w First Division
  • 1982/83 20. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1983/84 4. miejsce w Second Division
  • 1984/85 3. miejsce w Second Division, awans do First Div.
  • 1985/86 15. miejsce w First Division
  • 1986/87 21. miejsce w First Division, spadek do Second Div.
  • 1987/88 9. miejsce w Second Division
  • 1988/89 2. miejsce w Second Division, awans do First Div.
  • 1989/90 14. miejsce w First Division
  • 1990/91 5. miejsce w First Division
  • 1991/92 5. miejsce w First Division
  • 1992/93 8. miejsce w Premier League
  • 1993/94 16. miejsce w Premier League
  • 1994/95 17. miejsce w Premier League
  • 1995/96 18. miejsce w Premier League, spadek do First Division (2 ligi)
  • 1996/97 14. miejsce w First Division
  • 1997/98 22. miejsce w First Division, spadek do Second Division (3 ligi)
  • 1998/99 3. miejsce w Second Division, awans do First Division
  • 1999/2000 2. miejsce w First Division, awans do Premier League
  • 2000/01 18. miejsce w Premier League, spadek do First Division
  • 2001/02 Mistrzostwo Drugiej Ligi, awans do Premier League
  • 2002/03 9. miejsce w Premier League
  • 2003/04 16. miejsce w Premier League
  • 2004/05 8. miejsce w Premier League
  • 2005/06 15. miejsce w Premier League
  • 2006/07 14. miejsce w Premier League
  • 2007/08 9. miejsce w Premier League
  • 2008/09 10. miejsce w Premier League
  • 2009/10 5. miejsce w Premier League
  • 2010/11 3. miejsce w Premier League, Puchar Anglii
  • 2011/12 Mistrzostwo Anglii
  • 2012/13 2. miejsce w Premier League, Superpuchar Anglii
  • 2013/14 Mistrzostwo Anglii, Puchar Ligi Angielskiej
  • 2014/15 2. miejsce w Premier League
  • 2015/16 4. miejsce w Premier League, Puchar Ligi Angielskiej
  • 2016/17 3. miejsce w Premier League
  • 2017/18 Mistrzostwo Anglii, Puchar Ligi Angielskiej
  • 2018/19 Mistrzostwo Anglii, Puchar Anglii, Puchar Ligi Angielskiej, Superpuchar Anglii
  • 2019/20 2. miejsce w Premier League, Puchar Ligi Angielskiej, Superpuchar Anglii
  • 2020/21 Mistrzostwo Anglii, Puchar Ligi Angielskiej
  • 2021/2022 Mistrzostwo Anglii
  • 2022/2023 Mistrzostwo Anglii, Puchar Anglii, Liga Mistrzów, Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata[72]
  1. Późniejsze wyniki reszty spotkań ostatniej kolejki ujawniły, że United spadłby do niższej klasy rozgrywkowej nawet w przypadku remisu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. James Gary: Manchester City – The Complete Record. Derby: Breedon, 2006, s. 23. ISBN 1-85983-512-0.
  2. James, s. 59–65.
  3. England 1937-38. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  4. Kazimierz Deyna – mecze w Anglii. kazimierzdeyna.com. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
  5. Andy Buckley, Richard Burgess: Blue Moon Rising: The Fall and Rise of Manchester City. Bury: Milo, 2000, s. 177. ISBN 0-9530847-4-4.
  6. Manchester City – The Complete Record, s. 265.
  7. Goater double gives City derby win. RTÉ, 9 listopada 2002. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  8. Manchester City. UefaWiki. [dostęp 2008-10-14].
  9. Manchester City on course for low-scoring record. uk.reuters.com, 14 kwietnia 2007. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  10. Eriksson named Man City manager. BBC Sport, 6 lipca 2007. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  11. Eriksson leaves Manchester City. BBC Sport, 2 czerwca 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  12. Manchester City appoint Mark Hughes. Oficjalna strona Manchesteru City, 4 czerwca 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  13. Man City beat Chelsea to Robinho. BBC Sport, 1 września 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  14. Man City Transfers 2008/2009. soccerbase.com. [dostęp 2013-08-03]. (ang.).
  15. Man City Transfers 2009/2010. soccerbase.com. [dostęp 2013-08-03]. (ang.).
  16. Mark Hughes sacked as Man City appoint Mancini manager. BBC Sport, 19 grudnia 2009. [dostęp 2009-12-19]. (ang.).
  17. Manchester City sign Brazilian midfielder from Shakhtar. BBC Sport. [dostęp 2013-06-09]. (ang.).
  18. Jesus Navas completes City switch. mcfc.co.uk. [dostęp 2013-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 maja 2016)]. (ang.).
  19. Manuel Pellegrini appointed City manager. mcfc.co.uk. [dostęp 2013-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 marca 2016)]. (ang.).
  20. Kiddo: I’m honoured to be in Pellegrini’s team. manchestereveningnews.co.uk. [dostęp 2013-07-06]. (ang.).
  21. Pierwsza oficjalna konferencja prasowa Pellegriniego. [dostęp 2013-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)].
  22. Carlos Tévez: Manchester City striker moves to Juventus. bbc.co.uk. [dostęp 2013-07-06]. (ang.).
  23. Manchester City clinch 2013 Barclays Asia Trophy. premierleague.com. [dostęp 2013-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 lipca 2013)]. (ang.).
  24. Audi Cup – Tournament preview. mcfc.co.uk. [dostęp 2013-07-30]. (ang.).
  25. Zapowiedź meczu: Manchester City – AC Milan. [dostęp 2013-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 listopada 2013)]. (pol.).
  26. City signed off their 2013/14 pre-season World Tour at Helsinki’s Olympic Stadium. mcfc.co.uk. [dostęp 2013-08-10]. (ang.).
  27. City must limit transfer spending and face £49m fine after FFP ruling. manchestereveningnews.co.uk. [dostęp 2014-05-17]. (ang.).
  28. Wilfried Bony shirt number competition - Manchester City FC [online], mcfc.com [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-23] (ang.).
  29. Pep Guardiola signs contract extension [online], mcfc.com [dostęp 2020-03-17] (ang.).
  30. Manchester City wyniki 2019, statystyki, skład, terminarz i strzelcy, Manchester City rzuty rożne [online], tabelepilkarskie.com [dostęp 2019-05-22].
  31. Rodri, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–transfery) [dostęp 2019-07-03].
  32. Angeliño, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–transfery) [dostęp 2019-07-05].
  33. Oficjalnie: Manchester City pozyskał piłkarza Juventusu Piłka nożna [online], Sport.pl [dostęp 2019-08-17] (pol.).
  34. MCFC89, OFICJALNIE: Ferran Torres w Manchesterze City [online], ManchesterCity.pl – Polski serwis fanów Manchesteru City, 4 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-07] (pol.).
  35. MCFC89, OFICJALNIE: Nathan Aké w Manchesterze City [online], ManchesterCity.pl – Polski serwis fanów Manchesteru City, 5 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-07] (pol.).
  36. MCFC89, OFICJALNIE: Manchester City potwierdza transfer Diasa i odejście Otamendiego [online] [dostęp 2020-11-24] (pol.).
  37. Oficjalnie: Leroy Sane piłkarzem Bayernu Monachium [online], bundesliga.onet.pl, 3 lipca 2020 [dostęp 2020-08-07] (pol.).
  38. Telewizja Polska S.A, City w elitarnym gronie. Ostatni zrobił to Bayern [online], sport.tvp.pl, 10 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-14] (pol.).
  39. James, strony. 14–15.
  40. Nicking the shirts off their backs. The Guardian. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  41. City Top Tens. [w:] Oficjalna strona Manchesteru City [on-line]. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  42. David Clayton, Everything Under the Blue Moon (Mainstream Publishing, 2002), 21.
  43. Man City vanquish Barca. BBC article. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  44. True Blue facts about Manchester City. BBC article. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-13)]. (ang.).
  45. Top 30 English Football Clubs by League Attendances. footballeconomy.com attendance table 2002–2005. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  46. Average Attendances – English Football Divisions – 1994/95–2004/05. footballeconomy.com division attendance table 1995–2005. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  47. Customer Success – Manchester City Football Club. Hewlett-Packard case study. [dostęp 2008-09-05]. (ang.). (mirror archive.org).
  48. Typical City!. Nieoficjalna strona kibiców klubu. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-01-11)]. (ang.).
  49. Dave Wallace: Century City – Manchester City Football Club 1957/58. Leigh: King of the Kippax, 2007. ISBN 978-0-9557056-0-1.
  50. Do You Come From Manchester?. Manchester Metropolitan University study. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-27)]. (ang.).
  51. The Inflatables Craze. Strona kibiców Manchasteru City. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (1999-04-23)]. (ang.).
  52. Top club backs gay rights. guardian.co.uk. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  53. English Mascots Barclaycard Premiership. [dostęp 2008-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-11)]. (ang.).
  54. Manchester City plc. PLUS Markets Group. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  55. Thaksin completes Man City buyout. BBC Sport, 6 lipca 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  56. Former chairman Wardle resigns from City. The Guardian, 10 lipca 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  57. Eriksson continues Man City spending. Reuters. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  58. Partner club information. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  59. Partner club information. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  60. New ownership. Oficjalna strona Manchesteru City, 1 września 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  61. City takeover confirmed. Sky Sports, 1 września 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  62. Rzeczpospolita, 23.01.2009 r., str.A26.
  63. Robinho joins City. Oficjalna strona Manchesteru City, 1 września 2008. [dostęp 2008-09-05]. (ang.).
  64. Real Madrid 'refused Man City bid for Van Nistelrooy. AFP. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-06)]. (ang.).
  65. Players. mancity.com. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
  66. Man City retire number 23 shirt. BBC Sport, 27 czerwca 2003. [dostęp 2008-09-06]. (ang.).
  67. Manchester City, [w:] baza Transfermarkt (drużyny-sztab trenerski) [dostęp 2017-11-25].
  68. Hall of Fame. [dostęp 2008-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-29)]. (ang.).
  69. Manager History for Manchester City. Soccerbase. [dostęp 2009-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2008)]. (ang.).
  70. Top 10 Overall Appearances. [dostęp 2018-02-10]. (ang.).
  71. Top 10 Overall Goalscorers. [dostęp 2018-02-10]. (ang.).
  72. Manchester City – Sukcesy klubów [online], www.transfermarkt.pl [dostęp 2024-02-07] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • James Gary: Manchester:The Greatest City. Polar Publishing, 2002. ISBN 1-899538-09-7.
  • Goble Ray i Ward Andrew: Manchester: A Complete Record. Breedon Books, 1993. ISBN 1-873626-41-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]