Mel Ott
| |||||
| prawozapolowy | |||||
| Pełne imię i nazwisko |
Melvin Thomas Ott | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Master Melvin | ||||
| Data i miejsce urodzenia |
2 marca 1909 | ||||
| Data i miejsce śmierci |
21 listopada 1958 | ||||
| Odbijał |
lewą | ||||
| Rzucał |
prawą | ||||
| Debiut |
27 kwietnia 1926 | ||||
| Ostatni występ |
11 lipca 1947 | ||||
| Statystyki | |||||
| Średnia uderzeń |
0,304 | ||||
| Home runy |
511 | ||||
| Uderzenia |
2876 | ||||
| RBI |
1860 | ||||
| Kariera klubowa | |||||
| |||||
| Kariera menedżerska | |||||
| |||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||
| Rok wprowadzenia |
1951 | ||||
| Głosów |
87,2% (3. głosowanie) | ||||
| Metoda elekcji | |||||
Melvin Thomas Ott (ur. 2 marca 1909, zm. 21 listopada 1958) – amerykański baseballista, który występował na pozycji prawozapolowego przez 22 sezony w New York Giants.
W styczniu 1926 podpisał kontrakt z New York Giants, w którym zadebiutował 27 kwietnia 1926 w meczu przeciwko Philadelphia Phillies jako pinch hitter[1]. W 1928 został pierwszym prawozapolowym w zespole po tym, jak w listopadzie 1927 zmarł przedwcześnie w wieku 30 lat grający na tej pozycji Ross Youngs[2]. 16 maja 1929 w drugim meczu doubleheader z Boston Braves zaliczył cycle[3]. W 1932 po raz pierwszy w karierze zdobył najwięcej home runów w National League; zwyciężał w tej klasyfikacji również w latach 1934, 1936, 1937, 1938 i 1942[1]. W 1933 wystąpił w World Series (0,389 BA, 2 HR, 4 RBI), w których Giants pokonali Washington Senators w pięciu meczach; w meczu numer 5 w pierwszej połowie dziesiątej zmiany zdobył home runa, wyprowadzając Giants na prowadzenie i ostatecznie wygraną 4–3[2][4].
W 1934 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd[1]. W latach 1936–1937 zdobył z zespołem mistrzostwo National League, jednak w World Series Giants dwukrotnie przegrali z New York Yankees[2]. W grudniu 1942 został grającym menadżerem New York Giants[2]. Po raz ostatni zagrał 11 lipca 1947, zaś menadżerem zespołu pozostał do lipca 1948[2]. W styczniu 1951 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame otrzymując 87,2% głosów w trzecim głosowaniu[5]. W tym samym roku został menadżerem Oakland Oaks z Pacific Coast League, który prowadził przez dwa sezony[3].
Zginął w wypadku samochodowym 21 listopada 1958 roku[2].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 12× All-Star | 1934, 1935, 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1943, 1944, 1945 |
[1] |
| Zwycięzca w World Series | 1933 | [4] |
| Baseball Hall of Fame | od 1951 | [5] |
| # 4 zastrzeżony przez Giants | 1949 | [6] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Mel Ott Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Mel Ott Biography. sabr.org. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ a b The Baseball Players - Mel Ott. baseballlibrary.com. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ a b 1933 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ a b 1951 Induction Ceremony. baseballhall.org. [dostęp 2015-07-26]. (ang.).
- ↑ Giants Retired Numbers. giants.mlb.com. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).