Niszczyciele min typu Bay
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1986-1987 |
| Wycofanie |
sierpień 2001 |
| Planowane okręty |
6 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Okręty w służbie |
0 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 100 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
9 m |
| Zanurzenie |
2 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne SACM-Poyaud o łącznej mocy 650 KM |
| Prędkość |
10 węzłów |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Załoga |
14 |
| Uzbrojenie |
2 karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm |
Niszczyciele min typu Bay – typ dwóch australijskich niszczycieli min o konstrukcji katamaranu zbudowanych dla Royal Australian Navy w połowie lat 80. XX wieku w stoczni Carrington Slipways w Newcastle. Okręty weszły w skład Royal Australian Navy w latach 1986-1987. Jednostki zostały skreślone z listy floty w sierpniu 2001 roku, a następnie sprzedane w 2003 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]W kwietniu 1981 roku marynarka australijska ogłosiła zapotrzebowanie na dwa niszczyciele min o konstrukcji katamaranu z tworzyw sztucznych – laminatów poliestrowo-szklanych, a zamówienie na okręty zostało złożone w styczniu 1983 roku[1][2]. Zamówione miały być kolejne cztery jednostki (o nazwach „Westernport”, „Discovery”, „Esperance” i „Melville”), jednak z powodu zbyt małych wymiarów okrętów i problemów z działaniem sonaru program budowy kolejnych niszczycieli min typu Bay anulowano[3].
Oba niszczyciele min typu Bay zbudowane zostały w stoczni Carrington Slipways w Newcastle[1][3]. Stępki okrętów położono w latach 1984–1985, a wodowane zostały w latach 1986–1987[2][3].
| Okręt | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| HMAS „Rushcutter” (M 80) | Carrington Slipways | 16 sierpnia 1984 | 3 maja 1986 | 1 listopada 1986 |
| HMAS „Shoalwater” (M 81) | 17 września 1985 | 20 czerwca 1987 | 10 października 1987 |
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręty typu Bay były dwukadłubowymi przybrzeżnymi niszczycielami min wykonanymi z laminatów poliestrowo-szklanych, o długości całkowitej 31 metrów (28 metrów na wodnicy), szerokości 9 metrów i zanurzeniu 2 metry[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 100 ton, a pełna 170 ton[3][a]. Siłownie okrętów stanowiły dwa silniki wysokoprężne SACM-Poyaud 520-V8-S2 o łącznej mocy 650 KM, napędzające poprzez układ hydrauliczny dwa pędniki azymutalne Schottel[1][2][b]. Prędkość maksymalna okrętów wynosiła 10 węzłów[1][2]. Zasięg jednostek wynosił 1200 Mm przy prędkości maksymalnej 10 węzłów[2][3].
Uzbrojenie okrętów stanowiły dwa pojedyncze stanowiska wkm kalibru 12,7 mm[3][4][c].
Wyposażenie przeciwminowe stanowiły: elektromagnetyczny Mini-Dyad oraz dwa pojazdy podwodne PAP-104[2][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Kelvin Hughes 1006 i podkilowy sonar DSQS-11H[1][2].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 3 oficerów oraz 11 podoficerów i marynarzy[2].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Niszczyciele min zostały przyjęte w skład Royal Australian Navy w latach 1986-1987, otrzymując numery taktyczne M 80 – M 81[2][3]. Na początku lat 90. na okrętach zamontowano nowe sonary: DSQS-11M na HMAS[d] „Rushcutter” i Ibis V na HMAS „Shoalwater”[3]. Obie jednostki zakończyły służbę w sierpniu 2001 roku[3][5], a następnie zostały sprzedane w 2003 roku[6][7]. Ich miejsce zajęły niszczyciele min typu Huon.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 21 podaje wyporność standardową 170 ton; Colledge i Warlow 2006 ↓, s. 302, 320 podaje, że wyporność okrętu wynosiła 178 ton.
- ↑ Gogin 2018 ↓ podaje, że moc siłowni okrętów wynosiła 340 KM.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 21 i Sharpe 1989 ↓, s. 27 podają, że okręty były uzbrojone w cztery wkm kal. 12,7 mm.
- ↑ HMAS – His/Her Majesty's Australian Ship – Australijski Okręt Jego/Jej Królewskiej Mości.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: RUSHCUTTER inshore minehunters (1986-1987). Navypedia. [dostęp 2018-06-18]. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
|
