Ocalenie w ostatniej chwili

Ocalenie w ostatniej chwili – spopularyzowana przez Davida W. Griffitha filmowa technika narracyjna, wykorzystująca montaż równoległy dla możliwie emocjonującego przedstawienia sytuacji, w której postać filmowa jest w ostatniej chwili ocalana przed zagrożeniem. Zabieg ten polega na przeplataniu ujęć przedstawiających zagrożonego bohatera/bohaterkę z ujęciami osób, niosących jemu/jej pomoc i docierających na czas w ostatniej chwili^[1]. Przedstawianie naprzemiennie dwóch serii ujęć powoduje opóźnienie akcji i tym samym zwiększa napięcie^[2].

Np. w filmie Griffitha Lonely Villa (1909) zmontowano ze sobą trzy serie ujęć – pierwsza z nich przedstawia zamknięte w domu matkę i dziecko, druga – włamujących się do domu bandytów, a trzecia – pędzącego na ratunek rodzinie ojca^[3].

Przypisy

↑ Kino nieme. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2010, s. 291. ISBN 978-83-242-1297-2.
↑ David Bordwell: On the history of film style. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1997, s. 130. ISBN 978-0-674-63429-9.
↑ Marilyn Fabe: Closely watched films: an introduction to the art of narrative film technique. Berkeley: University of California Press, 2004, s. 7. ISBN 978-0-520-23891-6.

[kino-1] Kino nieme. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2010, s. 291. ISBN 978-83-242-1297-2.

[bordwell-2] David Bordwell: On the history of film style. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1997, s. 130. ISBN 978-0-674-63429-9.

[closely-3] Marilyn Fabe: Closely watched films: an introduction to the art of narrative film technique. Berkeley: University of California Press, 2004, s. 7. ISBN 978-0-520-23891-6.

[1]

[2]

[3]