Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Opowiadania odeskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opowiadania odeskie
Одесские рассказы
ilustracja
Autor

Izaak Babel

Typ utworu

zbiór opowiadań

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich

Język

rosyjski

Data wydania

1931

Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego

1961

Wydawca

Książka i Wiedza

Przekład

Jerzy Pomianowski

Opowiadania odeskie (oryg. ros. Одесские рассказы; trl. Оdeskije rasskazy) – wydany w 1931 (pierwsze wydanie polskie: 1961) zbiór trzynastu pisanych od 1924[1] opowiadań autorstwa rosyjskiego pisarza, dramaturga i dziennikarza pochodzenia żydowskiego Izaaka Emanuiłowicza Babla (18941940). "Opowiadania Odeskie" są heroikomiczną sagą opisującą życie mieszkańców żydowskiej dzielnicy Odessy - Mołdawanki (oryg. ros. Молдаванка).

Brudnopis opowiadania Lubka Kozak miał 22 wersje[2]. Na podstawie jednego z opowiadań oparty został powstały w 1928 dramat Babla pt. "Zmierzch(inne języki)" (oryg. ros. Закат; trl. Zakat; premiera polska w 1967). "Opowiadania" stały się dla Pomianowskiego inspiracją do napisania komedii pt. Sodoma i Odessa. Wariacje, domysły i piosenki na temat "Opowiadań odeskich" Izaaka Babla[3].

Opowiadania

[edytuj | edytuj kod]
  1. Król
  2. Tak to robiono w Odessie
  3. Ojciec
  4. Sprawiedliwość w cudzysłowie
  5. Lubka Kozak
  6. Froim Gracz
  7. Zmierzch
  8. Pierwsza miłość
  9. W suterenie
  10. Przebudzenie
  11. Di Grasso
  12. Karol-Jankiel
  13. Koniec przytułku

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Komentarzem tłumacza Jerzego Pomianowskiego na temat "Opowiadań odeskich" były słowa: Oto książka, której nie zabrałbym na bezludną wyspę jedynie dlatego, że znam ją na pamięć! Pierwsze zetknięcie z tekstem Babla było ważnym przeżyciem nawet dla zawołanych znawców[4].

René Śliwowski powiedział o zbiorze:

Doznałem prawdziwego olśnienia: czegoś takiego nigdy dotąd nie czytałem. [...] Izaak Babel po latach wciąż zdumiewa. Nie mniej niźli przy pierwszej lekturze[5].

Tworzący w podobnym czasie rosyjski literat Konstantin Paustowski (18921968) mówił:

Po lekturze Króla zrozumiałem, że w naszym piśmiennictwie zjawił się jeszcze jeden czarodziej i że wszystko, co ten człowiek napisze, nigdy nie będzie bezbarwne i mdłe[1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Epoki literackie. T. 9: Dwudziestolecie międzywojenne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 18. ISBN 978-83-01-15509-4.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]